Page 46 - ΠΡΟΣΩΠΑ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2022

Στέφανος Πάικος

Πρόεδρος της Περιφερειακής Οµοσπονδίας Ατόµων

µε Αναπηρία Θεσσαλίας

ατάθεση ψυχής µέσα από µια πορεία Ασχολούµενος λοιπόν µε τα κοινά, αντιλήφθηκα
ζωής που θα πρέπει να αποτελεί ότι, τα τεράστια προβλήµατα που αντιµετωπίζουν
παράδειγµα είναι αυτή που κάνει ο τα άτοµα µε αναπηρία δεν λύνονται µόνο µε προ-
Στέφανος Πάικος, πρόεδρος της Πε- σωπικό αγώνα.
Κ ριφερειακής Οµοσπονδίας Ατόµων Έτσι, γνώρισα τον Πανθεσσαλικό Σύλλογο
µε Αναπηρία Θεσσαλίας. Αναπήρων Πολιτών και εκλέχτηκα πρόεδρός του
Ο ίδιος θυµάται την εκκίνηση και τα πρώτα για τρεις τριετίας (Νοέµβριος 1999 έως Νοέµβριο
δύσκολα χρόνια… «∆εν είναι εύκολο για κάποιον 2008). Το 2005 δηµιουργούµε την Περιφερειακή
να ξαναγυρίζει σε εποχές δύσκολες που τον ση- Οµοσπονδία Ατόµων µε Αναπηρία Θεσσαλίας,
µάδεψαν ανεξίτηλα και άλλαξαν την πορεία της όπου διατέλεσα γραµµατέας και α΄ αντιπρόεδρος,
ζωή του, αλλά θα το κάνω για να αποδείξω ότι, η µε πρόεδρο έως τον Γενάρη του 2019 τον αεί-
αναπηρία δεν είναι λόγος για να αποµονωθεί ένα µνηστο Ράλλη Τσιουλάκη που δυστυχώς έφυγε
άτοµο απ’ τη κοινωνία. Το αντίθετο, είναι εφαλτή- πρόωρα απ’ τη ζωή και στη συνέχεια πρόεδρος απ’
ριο για την πλήρη ενσωµάτωσή του σ’ αυτήν ως το 2019 έως και σήµερα. Παράλληλα υπηρέτησα
ισότιµο µέλος. Ήταν ξηµερώµατα 2 του Ιούνη 1981, και υπηρετώ ακόµη µέσα από διάφορες θέσεις και
όταν έπαθα ένα σοβαρό ατύχηµα, εργαζόµενος ως κυρίως ως γραµµατέας, τον Αθλητικό Σύλλογο
Εργοδηγός Μεταλλειολόγος στους ελληνικούς «ΘΕΣΣΑΛΟΣ» ΑµεΑ.
βωξίτες ∆ιστόµου Βοιωτίας, µια γαλλική εταιρεία Από το 1999 λοιπόν και στο εξής, αρχίζει ένας
εξόρυξης βωξίτη. Μετατραυµατική πλήρης παρα- διαφορετικός αγώνας. Ένας αγώνας που στόχο είχε,
πληγία λόγω κατάγµατος του Ο1 σπονδύλου, ήταν τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ατόµων µε
το αποτέλεσµα του ατυχήµατος αυτού. αναπηρία, την ανατροπή των προκαταλήψεων και
Ήταν µια άτυχη στιγµή που άλλαξε ριζικά την των αρνητικών στερεοτύπων για την αναπηρία,
πορεία της ζωής µου. Είχα ασφαλώς ως νέος 26 την δηµιουργία δοµών για τα ΑµεΑ και την ενεργο-
ετών, νιόπαντρος µε τη γυναίκα µου έγκυο στον ποίηση όλων, βγάζοντάς τους απ’ τον µικρόκοσµο
7 µήνα, άλλες σκέψεις κι άλλα όνειρα για τη ζωή, του σπιτιού τους.
ο
που εν µία νυκτί άλλαξαν όλα. Το 2006 και το 2010 έθεσα υποψηφιότητα
∆ύο µήνες στο ΚΑΤ για χειρουργείο και ανάρ- ως δηµοτικός σύµβουλος Λάρισας, γιατί πίστευα
ρωση και 5,5 µήνες στη Γαλλία σε Κέντρο Αποκα- ότι, η συµµετοχή των ΑµεΑ στα κέντρα λήψης
τάστασης του Πανεπιστηµιακού Νοσοκοµείου του των αποφάσεων, θα συµβάλλει στη βελτίωση της
Παρισιού. ∆ύσκολες καταστάσεις. Όταν ξαφνικά που καταγωγής µου, την Τσαπουρνιά Ελασσόνας, ποιότητας ζωής αυτών και των οικογενειών τους.
ένα άτοµο υφίσταται µια τόσο σοβαρή αναπηρία, έχοντας στο νου µου κυρίως ότι, να η ευκαιρία να ∆εν εκλέχθηκε τότε ο συνδυασµός µας, αλλά µέσα
δεν είναι εύκολο να την αντιµετωπίσει, απογοητεύ- συµβάλλω κι εγώ στο να αλλάξουν κάποια πράγ- από αυτό τον αγώνα, επικοινώνησα τα προβλήµατα
εται και συνήθως εύκολα αποµονώνεται. µατα για τα άτοµα µε αναπηρία στο δοµηµένο και των ατόµων µε αναπηρία και σήµερα αρκετοί απ’
Ευτυχώς που είχα αµέριστη στήριξη απ’ την ίδια φυσικό περιβάλλον και κυρίως να λειτουργήσω τους τότε συνυποψήφιους, αντιδήµαρχοι σήµερα κι
την οικογένειά µου κι απ’ το φιλικό µου περιβάλλον. ως παράδειγµα για άλλα άτοµα µε αναπηρία που όχι µόνο, ως γνώστες των θεµάτων της αναπηρίας,
Πρέπει εδώ να κάνω ιδιαίτερη µνεία στη στήριξη δεν τολµούσαν καν να βγουν από το σπίτι τους. είναι πρωτοπόροι στην προώθηση λύσεων για την
που είχα απ’ την ηρωίδα σύζυγό µου. Σηµειωτέον ότι, εκείνη την εποχή, το δοµηµένο και αναπηρία».
Τούτο συνέβαλε ώστε, να αποκτήσω ψυχική το φυσικό περιβάλλον δεν ήταν προσβάσιµο για τα «Η αναπηρία µ’ έκανε καλύτερο άνθρωπο»
δύναµη και να αντιµετωπίσω την αναπηρία µου άτοµα µε κινητική αναπηρία. Η πρώτη ράµπα που Κλείνοντας, ο Στέφανος Πάικος στέλνει το δικό
µε σθένος και υποµονή, χωρίς να µε καταβάλλουν κατασκευάστηκε σε δηµόσιο κτήριο, αρχικά µεταλ- του ισχυρό µήνυµα: «Θεωρώντας πλέον ότι, η
οι όποιες δυσκολίες απορρέουν από αυτή. λική και κατόπιν όπως τη γνωρίζουµε σήµερα, ήταν αναπηρία είναι κοινωνική κατασκευή, συνεχίζουµε
Φεύγω απ’ τη Βοιωτία το 1983 κι εγκαθίσταµαι αυτή στη Νοµαρχία Λάρισας στις αρχές του έτους από κοινού µε τους συνεργάτες µου και συνα-
µόνιµα στη Λάρισα. 1987 για τον πρόεδρο της Τσαπουρνιάς, δηλαδή δέλφους µου στο αναπηρικό κίνηµα, τον αγώνα
Αρχικά η ζωή µου ήταν περιορισµένη στο για µένα. Εκλέχτηκα πρόεδρος στην κοινότητά µας, για την πλήρη ένταξη και συµµετοχή στην
µικρόκοσµο του σπιτιού µου, µε τη γυναίκα µου µου για δύο τετραετίες και άλλη µία δηµοτικός κοινωνία. Ένας συνεχής αγώνας για τη διάχυση
και το γιο µας, που αποκτήσαµε δύο µήνες µετά σύµβουλος, αφού το 1994 δηµιουργήσαµε µετά της προσβασιµότητας σε όλα τα επίπεδα, αφού θεω-
το ατύχηµα και ο οποίος συνέβαλε τα µέγιστα να από εκούσια συνένωση τον ∆ήµο Σαρανταπόρου. ρούµε ότι, η προσβασιµότητα είναι το κλειδί για την
αποκτήσει η ζωή µου ενδιαφέρον. Η απόφασή µου αυτή να ασχοληθώ µε την ένταξη των ατόµων µε αναπηρία στην κοινωνία.
Λίγες εξόδους στην πόλη της Λάρισας, κάπου Τοπική Αυτοδιοίκηση συνέβαλε τα µέγιστα στην Πρόσβαση στο δοµηµένο, φυσικό και ηλεκτρονικό
– κάπου επισκέψεις στο χωριό µου, όπου αισθανό- κοινωνικοποίησή µου. περιβάλλον, στην παιδεία, στην απασχόληση, στην
µουνα το περιβάλλον πιο οικείο και πολύ φιλικό. Απ’ τον µικρόκοσµο του σπιτιού µου, βρέθηκα να υγεία, στον αθλητισµό, στην ψυχαγωγία, µα πάνω
Πολλά οφείλω σ’ αυτή τη µικρή κοινωνία του ασχολούµαι µε τα προβλήµατα των δηµοτών µου. απ’ όλα, πρόσβαση στις καρδιές όλων.
χωριού µου και αξίζει να το αναφέρω». Παρά τις δυσκολίες πρόσβασης στα κτίρια και τα Κι αν µε ρωτούσε κάποιος, τι αποκόµισες τόσα
Η ενασχόληση µε τα κοινά πεζοδρόµια, αισθανόµουν ικανός να ανταπεξέλθω χρόνια που ζεις µε την αναπηρία σου, θα του
Ως σηµείο καµπής για τον Στέφανο Πάικο θα στα προβλήµατα των δηµοτών µου, συµβάλλοντας έλεγα ότι, η αναπηρία µ’ έµαθε να αγωνίζοµαι και
µπορούσε να αναδειχθεί η απόφαση να ασχοληθεί έτσι στην εξάλειψη των προκαταλήψεων και των να συµπαραστέκοµαι σε κάθε αδύναµο άτοµο, σε
µε τα κοινά, µέσα από τον χώρο της Τοπικής Αυτο- αρνητικών στερεοτύπων που επικρατούσαν σε µε- κάθε άτοµο που χρήζει τη βοήθειά µας. Μ’ έµαθε
διοίκησης και το αναπηρικό κίνηµα: «Η ζωή µου γαλύτερο βαθµό την εποχή εκείνη στην κοινωνία, να σέβοµαι την κάθε µορφή διαφορετικότητας, την
άλλαξε ριζικά προς το καλύτερο ύστερα από πέντε αποδεικνύοντας στην πράξη ότι, αναπηρία δεν εθνική, τη φυλετική, την κοινωνική, την σεξουα-
χρόνια, όταν το καλοκαίρι του 1986 αποδέχτηκα σηµαίνει ανικανότητα. λική κ.α., µ’ έµαθε να σέβοµαι τον συνάνθρωπό
την πρόταση φίλων και συγχωριανών να κατέλθω Αυτό ήταν και το µεγαλύτερο κέρδος από όλη µου και γενικώς, η αναπηρία µ’ έκανε καλύτερο
ως υποψήφιος πρόεδρος στην κοινότητα του τό- αυτή την ιστορία. άνθρωπο».
46

ΠΡΟΣΩΠΑ