Page 44 - ΠΡΟΣΩΠΑ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2022

Στέλλα Μπάσδρα

∆ηµοσιογράφος

Άσε µε εδώ στη Λάρισα, είµαι πολύ καλά…
Η µου τα ληµέρια...

Στέλλα Μπάσδρα διατηρεί κάθε Παρασκευή τη
Αυτή τη φορά δεν ήταν καρπουζόφλουδα... ψηφοδέλτιο ήταν
δική της στήλη, µια σπάνια στις µέρες µας στήλη,
µε χρονογράφηµα, στην έντυπη larissanet. Eκεί, µε επικεφαλής τον ∆ήµαρχο Απ. Καλογιάννη, την ανάγκη για
απολαµβάνουµε µε την πένα της την οπτική της την επανασύνδεση µε τους συµπολίτες µου, µού την πρόσφερε η
για την πόλη µας, αλλά και θέµατα της επικαιρότη-
larissanet κι έτσι άρχισε ένας νέος κύκλος ασχολίας µε τα κοινά
τας. Σταχυολογώντας την σπουδαία της διαδροµή, όπως µας την και µια καινούργια περιπέτεια. Η περιπέτεια όµως αυτή έχει τα ίδια
εξιστόρησε η ίδια, καταγράψαµε τους σηµαντικότερους σταθµούς: χαρακτηριστικά µε την περιπέτεια που βίωσα στα επαγγελµατικά
“Γεννήθηκα στην Πολωνία, στην Ζελένα Γκόρε, στην πόλη των µου χρόνια. Ζω την πόλη µου µε την ίδια ένταση, συνοµιλώ µε
ελαφιών, δεν θυµάµαι τίποτα από κει ούτε και πήγα ποτέ έτσι σαν τους ανθρώπους κι απολαµβάνω το ίδιο και ακόµη περισσότερο
ένα ταξίδι νοσταλγίας ή επιθυµίας για γνωριµία µε κείνα τα µέρη, την κουβέντα τους, είµαι το ίδιο ανυπόµονη, απόλυτη στη σκέψη,
έφυγα, δηλαδή µε φέραν οι γονείς ούτε καν τριών χρονών, άµα γρήγορη στο βήµα...αλλά ‘’ακούω’’ και ‘’βλέπω’’ ακόµα, µου µιλάν
δεν έχεις αναµνήσεις τι να νοσταλγήσεις... τα χαλασµένα πεζοδρόµια, µε τρελαίνει το κυκλοφοριακό, µε γο-
Πόλη λοιπόν κυρίαρχη στη ζωή µου η Λάρισα, δεν έφυγα από ητεύει το Θεσσαλικό µε την φρέσκια και εξωστρεφή δράση του,
αυτήν παρά µόνο για διακοπές, τόχω πει πως τα γράµµατα που κοιτώ το Α’ Αρχαίο Θέατρο και σκέφτοµαι τελικά δεν ήταν όνειρο,
ξέρω τα χρωστάω σε δασκάλες και καθηγητές και τη σπουδή µου το βλέπω, το ζούµε, ζω δράσεις, συναυλίες, εκθέσεις, νοσταλγώ το
στη δηµοσιογραφία την έκανα στην Ελευθερία, στον Ηµερήσιο Ειρινάκι µου που µε µάθαινε τα εικαστικά, που έφυγε νωρίς και
Κήρυκα, ‘’πέταξα’’ στον αέρα µε τον Ηeat Fm, έζησα µια ωραία µε άφησε µισοδιαβασµένη... βιβλία, ποιήµατα, επιστήµες, διαβά-
ιστορία σαν επαγγελµατίας, ιστορία που τη χρωστώ στην καρ- σµατα, κουβέντες, ξαναζώ τον «Κέραµο» της Μαριάννας Κόρακα,
πουζόφλουδα που σηµείωσα µε ένα συρµατάκι στοιχεία για το τον Κέραµο που ήταν ‘’γιάφκα’’ πολιτισµού, µε το ίδιο πάθος για
δοκιµαστικό µου ρεπορτάζ κι έτσι έγινα δόκιµη, τότε δεν υπήρχαν γνώση πορεύοµαι και όσα κι αν γνώρισα τίποτα δεν χόρτασα...
σχολές πηγαίναµε στην εφηµερίδα µετά από κάποια τεστ, έτσι και Αυτό το πάθος τροφοδοτείται από τις αγάπες, τους φίλους, τους
τα καταφέρναµε µέναµε. Τα κατάφερα γιατί έζησα κοριτσάκι ακό- γείτονες, τις κουβέντες µε γνωστούς και αγνώστους, είναι ένα
µη, δίπλα στον Αλέκο Χατζηευθυµίου, τον Βασίλη Βουτσιλά, τον ταξίδι στις χαρές και στις έννοιες όλων, µια συνοµιλία µε όσα και
Λάζαρο Αρσενίου, τον ∆αµιανό Βουλγαράκη κι άλλους πολλούς όσους αγαπώ, µια συζήτηση απλή, καθηµερινή, αγαπησιάρικη,
και γιατί είχα αρχισυντάκτη τον Ζήση Τυχερό. θυµωµένη, ερωτική, φρέσκια, παλιοµοδίτικη, µια καληµέρα, µια
Ήταν σαν να έβγαλα δέκα σχολές και παράλληλα συνάντησα όλη καληνύχτα, µια ευχή, ένα γεια σου µαµά, που γίνεται χαρούµενη
την Ιστορία της πόλης µέσα από συνεντεύξεις ρεπορτάζ, κουβέντες, εισαγωγή, ένα χαµόγελο που γίνεται έµπνευση, µια έµπνευση
ατέλειωτες κουβέντες µε αµέτρητους σηµαντικούς ανθρώπους που της κλείνω το µάτι, µια διαφωνία που γίνεται πρόταση, ένας
που ηγήθηκαν της πόλης, του νοµού, της περιφέρειας, της χώρας. φίλος που περιµένει κείµενο,-και που τον λένε Χρήστο-, είναι το
Παράλληλα γνώρισα παρέες τότε που µου άνοιξαν τον νου, αποτύπωµα των µικρών και µεγάλων στιγµών που αξιώθηκα και
µια τύχη που µε ακολουθεί και σήµερα που γύρω µου υπάρχουν αξιώνοµαι να ζωγραφίζω µε τα µολύβια µου, είναι τα βήµατά µου
άνθρωποι που είναι το παράθυρό µου σε άγνωστους κόσµους, δίπλα στα βηµατάκια του τετράποδου σαρδανάπαλού µου, είναι
που είναι η έµπνευση η καινούρια, το ραντεβού µε νέα σχέδια, η τύχη η µεγάλη να σου χαµογελάει η ζωή που δεν έζησες... να
οι ζωγραφιές µε νέα χρώµατα. Αφού πήγαµε στο σήµερα, πολλοί σου κλείνει το µάτι η ζωή που δεν σε χόρτασε.. να σε περιµένει η
µε ρωτούν γιατί µετά από ένα πολύ µεγάλο διάλειµµα, µια ολο- Ζελένια Γκόρε µε τα ελάφια της και να της λες, πόσο όµορφη είσαι,
κληρωτική παύση είκοσι περίπου χρόνων ξαναγύρισα στα γλυκά αλλά άσε µε εδώ...εδώ ...καλά είµαι, πολύ καλά...!”
44

ΠΡΟΣΩΠΑ