Φωτορεπορτάζ: Σπύρος Τσαντόπουλος
«Πότε θα μας πας κι εμάς κύριε Σπύρο στα Μεταλλεία που αναφέρεις στο SUMMER της Larissanet», ήταν η μόνιμη ερώτηση των γειτονόπουλων από τότε που κυκλοφόρησε το περιοδικό στα περίπτερα και η απαίτηση του δικού μου πιτσιρίκου που ήθελε να κάνει το κομμάτι του στους φίλους του, ξεναγώντας τους στα παιδικά του λημέρια. Και «έδωσε η μέρα» και ξεκινήσαμε μία παρέα έξι ατόμων, η ομάδα «Ιντιάνα Τζόουνς», όπως μας βάφτισαν οι νεολαίοι, για τα Μεταλλεία Σκλήθρου στα νοτιοανατολικά παράλια του Νομού.
Μεταλλεία …μόνο η λέξη σε μεταφέρει σε υπόγειες στοές, ατελείωτα τούνελ και βαγονέτα να μεταφέρουν μετάλλευμα, ενώ μεταλλωρύχοι με τον φακό στο κράνος και την αξίνα στο χέρι να σκάβουν για το πολύτιμο προϊόν.
Μεταλλεία… η τελευταία παραλία του νομού Λάρισας στα σύνορα με την Μαγνησία. Ανεβαίνοντας για Σκλήθρο από Αγιόκαμπο και μετά τον Ρακοπόταμο, υπάρχει μία ταμπέλα για το Κεραμίδι Μαγνησίας. Κακοτράχαλη διαδρομή, καθώς μεγάλο κομμάτι της ξετυλίγεται δίπλα στο γκρεμό και πάνω από τη θάλασσα, αλλά η θέα της άγριας ομορφιάς των βράχων που υψώνονται αγέρωχα και καθρεπτίζονται στο απέραντο μπλε του Αιγαίου, ανταμείβει και τον πιο δύσκολο.
Ο δρόμος μετά τις έντονες φετινές βροχοπτώσεις μας οδήγησε στην μοναξιά, μιας και κατακαλόκαιρο δεν συναντήσαμε ψυχή. Εάν εξαιρέσουμε βέβαια τις δύο αλεπούδες που, αφού μας κοίταξαν ενοχλημένες, χάθηκαν γρήγορα στις φυλλωσιές, καθώς οι φωνές και τα χαρούμενα πειράγματα των μικρών χαλούσαν την ρουτίνα τους.
Στην άκρη του κολπίσκου στον οικισμό «Ισιώματα» αντικρίσαμε το κτίσμα του παλιού ορυχείου τάλκη, στην τελευταία στροφή, λίγο πριν πάρουμε την κατηφόρα για την παραλία με τα υπέροχα βότσαλα.
Μέσα από τη θάλασσα ξεπρόβαλε αγέρωχος ο βράχος Σούρλεγκο, μοναδικό γλυπτό σκαλισμένο από τον άνεμο και την αλμύρα, που η κόρη μου όταν ήταν μικρή τον βάπτισε «Άγαλμα της Ελευθερίας».
Ένα κιόσκι και μερικά παγκάκια που τοποθετήθηκαν πριν μερικά χρόνια, ήταν ακόμη εκεί σπασμένα και σάπια βέβαια, μαζί με τα σκουπίδια που κάποιοι φυσιολάτρες ξέχασαν, «στολίζοντας» τον χώρο με ασχήμια. Τα παιδιά έτρεξαν γρήγορα να εξερευνήσουν το άγνωστο με τις γνωστές ιαχές τους. Ήξερα ότι δεν υπήρχε κίνδυνος και δεν ανησύχησα βλέποντας τα να εξαφανίζονται μέσα στις στοές.
Το μεταλλείο – ορυχείο ιδρύθηκε από γερμανική εταιρεία στις αρχές της δεκαετίας του 1920 για εξόρυξη τάλκη, ενός δευτερογενούς ορυκτού με χρήση στη βιομηχανία ελαστικών, μονωτικών υλικών, κεραμικών και στην παρασκευή φαρμάκων και καλλυντικών.
Ο τάλκης δεν δημιουργεί χημική αντίδραση σε περίπτωση κατάποσης ή εφαρμογής στο δέρμα, καθώς είναι «αδρανές» υλικό. Χρησιμοποιείται από την εποχή της αρχαίας Αιγύπτου χάρη στις απορροφητικές του ιδιότητες, την ασφάλεια και τη φυσική απαλότητά του.
Η επεξεργασμένη μορφή του πιο μαλακού ορυκτού στη γη, του τάλκη είναι η γνωστή πούδρα τάλκ, λευκή, απαλή και μεταξένια πούδρα που περιλαμβάνεται στα βασικά προϊόντα βρεφικής φροντίδας.
Αυτή η πούδρα, παρά τα χρόνια υπάρχει ακόμη, «ασπρίζει» τους βράχους και γίνεται παιχνίδι στα χέρια μικρών και μεγάλων με ατελείωτα «αλευρώματα». Η μεταφορά του τάλκη γίνονταν για λογαριασμό γνωστής τσιμεντοβιομηχανίας διά θαλάσσης από το Μεταλλείο του Σκλήθρου στο Βόλο. Στο ορυχείο δούλευαν περίπου 300 εργάτες από τα γύρω χωριά, κυρίως από το Σκλήθρο και την Έλαφο, με αρκετά εργατικά ατυχήματα να σημειώνονται όσο λειτουργούσε. Κάποια μάλιστα οδήγησαν και στο θάνατο δύο εργατών από το χωριό Σκλήθρο. Μετά από την βύθιση του καραβιού που μετέφερε το ορυκτό, ακριβώς μπροστά στην προβλήτα το 1929, το Μεταλλείο έκλεισε και αφέθηκε στην λήθη του χρόνου.
Θυμήθηκα την πρώτη φορά που επισκέφθηκα το μέρος, πίσω στο μακρινό 1970 με τον αείμνηστο Σκληθριώτη Βασίλη Σακκαρέλο. Ο χρόνος και η θάλασσα έκαναν την δουλειά τους όλα αυτά τα χρόνια, παίρνοντας μαζί τους, τις εικόνες, τις αναμνήσεις και τις πέτρες από την προβλήτα στο βυθό της θάλασσας.
Δυσκολεύτηκα να κάνω την διαδρομή που τα παιδιά έκαναν τρέχοντας και σκαρφαλώνοντας, τα οποία βρήκα να κοιτάζουν τις νυχτερίδες που κρέμονταν από την οροφή των κτισμάτων.
Εκατό τετραγωνικά όλα και όλα που το γύρισαν σε δύο λεπτά! Το τοπίο πανέμορφο και άγριο με τα κύματα να προσπαθούν να φθάσουν τις στοές για να αρπάξουν ακόμη μια πέτρα, ενώ τα καβουράκια έτρεχαν να κρυφθούν μη και τα ματιάσουμε.
Κάθομαι τώρα και σκέφτομαι, τρώγοντας κρίταμα που μάζεψα από εκεί και πίνοντας το τοπικό τσιπουράκι από κούμαρα, πως θα ήταν αυτός ο παράδεισος εάν..
Άσε,… τίποτα δεν γίνεται σε αυτόν τον τόπο που μας «πονά» και τον καταπονούμε..!
Το φωτογραφικό οδοιπορικό:
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
