Με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Προέδρος της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, εξέφρασε κάποιες σκέψεις για την εβδομάδα που πέρασε.
Μεταξύ αυτών ήταν και οι σκέψεις του για τα μπλόκα των αγροτών αλλά και τη στάση της κυβέρνησης απέναντι σε αυτά. «Η κυβέρνηση επένδυσε συνειδητά στη λογική της φθοράς: τα μπλόκα θα κουράσουν, θα εκνευρίσουν και τελικά θα στρέψουν την κοινωνία απέναντι στους αγρότες. Το κυβερνητικό στοίχημα ήταν απλό: «αφήστε τους χριστουγεννιάτικους δρόμους να κάνουν τη δουλειά. Όμως το σχέδιο έπεσε στο κενό. Η κοινωνία στο πρόσωπο των αγροτών είδε έναν παραγωγικό κλάδο που δεν έχει άλλα μέσα πίεσης. Που αγωνίζεται για την επιβίωση, όχι για τα προνόμια των «φραπέδων». Σε μια περίοδο γενικευμένης ακρίβειας, ενεργειακού κόστους και επισφάλειας, τα αιτήματα των αγροτών δεν ακούγονται ακραία· ακούγονται οικεία. Ταυτόχρονα, όλοι αναγνωρίζουν ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την κοινωνία με δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Αναλυτικά:
«Χρόνια Πολλά σε όλες και όλους.
Αυτές είναι οι σημειώσεις μου για την εβδομάδα που πέρασε.
1. Μπλόκο στην εγκατάλειψη
Η κυβέρνηση επένδυσε συνειδητά στη λογική της φθοράς: τα μπλόκα θα κουράσουν, θα εκνευρίσουν και τελικά θα στρέψουν την κοινωνία απέναντι στους αγρότες.
Το κυβερνητικό στοίχημα ήταν απλό: «αφήστε τους χριστουγεννιάτικους δρόμους να κάνουν τη δουλειά».
Όμως το σχέδιο έπεσε στο κενό.
Η κοινωνία στο πρόσωπο των αγροτών είδε έναν παραγωγικό κλάδο που δεν έχει άλλα μέσα πίεσης. Που αγωνίζεται για την επιβίωση, όχι για τα προνόμια των «φραπέδων».
Σε μια περίοδο γενικευμένης ακρίβειας, ενεργειακού κόστους και επισφάλειας, τα αιτήματα των αγροτών δεν ακούγονται ακραία· ακούγονται οικεία.
Ταυτόχρονα, όλοι αναγνωρίζουν ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την κοινωνία με δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Όταν πρόκειται για μεγάλες επιχειρήσεις, ενεργειακούς ομίλους ή τράπεζες, βρίσκει χώρο για επιδοτήσεις, ρυθμίσεις, παρατάσεις και «εργαλεία στήριξης».
Όταν πρόκειται για αγρότες και μικρομεσαίους παραγωγούς, επιστρατεύεται η ρητορική της «δημοσιονομικής πειθαρχίας», της «αντοχής της οικονομίας» και της «τάξης».
Η ανισότητα αυτή δεν είναι θεωρητική.
Τη βλέπουν οι πολίτες όταν το κόστος της κρίσης κοινωνικοποιείται, ενώ τα κέρδη της «σταθερότητας» ιδιωτικοποιούνται.
Γι’ αυτό τα μπλόκα των αγροτών όχι μόνο δεν απομονώθηκαν αλλά έχουν τη στήριξη των πολλών.
Κι όταν μια κοινωνία καταλαβαίνει γιατί κάποιος κινητοποιείται, δύσκολα πείθεται να στραφεί εναντίον του.
2. Αχλάδα, όλη η Ελλάδα
Πριν από έναν χρόνο, στο πλαίσιο περιοδείας στη Δυτική Μακεδονία, βρέθηκα στην Αχλάδα Φλώρινας.
Για όποιον φτάνει εκεί πρώτη φορά, η εικόνα είναι σοκαριστική. Δεν είναι ένα χωριό «δίπλα στο ορυχείο». Είναι ένα χωριό μέσα στο ορυχείο. Εκσκαφές και εξορύξεις ανάμεσα σε σπίτια… Ο δρόμος τελειώνει στο όριο του ορυχείου. Δεν υπάρχει ενδιάμεσος χώρος, δεν υπάρχει απόσταση ασφαλείας.
Το λιγνιτωρυχείο λειτουργεί, παρότι οι απαλλοτριώσεις του οικισμού δεν έχουν ολοκληρωθεί και οι κάτοικοι δεν έχουν αποζημιωθεί. Το ζήτημα έχει τεθεί ξανά και ξανά στη Βουλή από την Πέτη Πέρκα. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας επικαλείται αναρμοδιότητα αναγνωρίζοντας όμως ότι η ευθύνη για την κήρυξη της απαλλοτρίωσης ανήκει στο Δημόσιο.
Έτσι, στην Αχλάδα, το κράτος εμφανίζεται να γνωρίζει, να παραδέχεται αρμοδιότητες και ταυτόχρονα να μην πράττει. Η κυβέρνηση δεν σταματά την εξόρυξη, δεν ολοκληρώνει τις απαλλοτριώσεις, δεν αναλαμβάνει πολιτική ευθύνη. Πώς θα λυθεί το πρόβλημα; Μήπως με ιδιωτικές συμφωνίες, διοικητικές υπεκφυγές και ποντάροντας στην απόγνωση των ανθρώπων;
Γιατί όμως στην Αχλάδα συμβαίνουν όλα αυτά στην εποχή της διακηρυγμένης απολιγνιτοποίησης;
Γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ φρόντισε να υπάρξουν βολικά «κενά». Έτσι, ο λιγνίτης της Αχλάδας εξορύσσεται για εξαγωγή στη Βόρεια Μακεδονία, γιατί εκεί υπάρχει ζήτηση. Το όφελος από την εξαγωγή είναι ιδιωτικό, οι συνέπειες τοπικές και το κράτος απών.
Πρόκειται για μια ακόμα όψη του κυβερνητικού φιάσκου απολιγνιτοποίησης της Δυτικής Μακεδονίας: μιας περιοχής που σήκωσε το βάρος του εξηλεκτρισμού, για να αφεθεί στην ερήμωση, περιβαλλοντική και οικονομική, χωρίς δεσμευτική και κοινωνικά δίκαιη πολιτική μετάβασης.
Αυτό το μικρό χωριό της Φλώρινας συμπυκνώνει την εικόνα της χώρας: τοπικές κοινωνίες πλήρως εγκαταλελειμμένες από το κράτος, περιβαλλοντικό έγκλημα και υγειονομική υποβάθμιση, ιδιωτική κερδοσκοπία δίχως κανόνες.
3. «Εμείς τα εντόπικα, θα τα τραγουδάμε»
Στη Φλώρινα και πάλι.
Όχι, δεν παρεξηγήθηκε ένα τραγούδι. Λογοκρίθηκαν τραγούδια στη μακεδονική γλώσσα. Και μαζί η πολιτιστική κληρονομιά και η καλλιτεχνική ελευθερία.
Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Το καλοκαίρι, μηχανισμοί που μυρίζουν μούχλα και αυταρχισμό, επιχείρησαν να ματαιώσουν πανηγύρια στην περιοχή με διάφορες -οριακά αστείες- αφορμές.
Υπάρχουν κρατικές πολιτικές, πολιτικά κόμματα και τοπικοί άρχοντες που επενδύουν στον εκφοβισμό και στον σκοταδισμό.
Που αντλούν ισχύ από την επιτήρηση της γλώσσας, της τέχνης και της μνήμης.
Που αντλούν ισχύ από την επιτήρηση των ανθρώπων.
Όχι, δεν υπερασπίζονται τον τόπο τους· τον συρρικνώνουν.
Η μαζική αλληλεγγύη προς τη Banda Entopica έδειξε όμως κάτι άλλο: ότι η κοινωνία είναι πιο ώριμη από όσους τη φοβούνται.
Κι αυτό είναι το πραγματικό τους πρόβλημα.
Αλλά αυτή είναι και η πραγματική ελπίδα!».
Πηγή: dnews.gr
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
