«Οι σημερινές γενιές δεν γνώρισαν πολέμους, εκτελέσεις, εξορίες και δεν διδάχτηκαν σωστά όσα συνέβησαν τότε στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα»
Του Μενέλαου Κατσαμπέλα
Ο αντιστασιακός και αγωνιστής Θανάσης Ριζάκης, έσπευσε μόνος του προ ημερών στο Ηρώο της Λάρισας, προκειμένου να καταθέσει στεφάνι στη μνήμη των εκατομμυρίων στρατιωτών και πολιτών που έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν ανεπανόρθωτα για να συντριβεί ο χιτλερικός στρατός και να σταματήσει ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος.
«Για τελευταία φορά», είπε, αφού η ηλικία του και λόγοι υγείας θεωρεί ότι δεν θα του το επιτρέψουν άλλη χρονιά. Εγώ πάντως, στην κουβέντα που είχαμε με αφορμή την παρουσία του στο Ηρώο της πόλης, τον άκουσα έτσι ακριβώς όπως τον γνώρισα, δυναμικό, αποφασισμένο και έτοιμο να υπερασπιστεί ιδανικά και αρχές που ακολουθεί από τα νιάτα του μέχρι σήμερα.
«Η 9η Μαΐου είναι η μέρα της μεγάλης αντιφασιστικής νίκης των λαών», τονίζει «και όχι η … μέρα της Ευρώπης, όπως τη λένε κάποιοι σήμερα. Είναι η μέρα που ο σοβιετικός στρατός μπήκε στο Βερολίνο, τελειώνοντας τον μεγάλο πόλεμο. Είναι μια μέρα χαράς για τη συντριβή του Χίτλερ, αλλά και θλίψης για τα εκατομμύρια νεκρών που χρειάστηκε να υπάρξουν, κυρίως από τους Σοβιετικούς, αφού σκοτώθηκαν 10 εκατομμύρια στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού και 26 εκατομμύρια πολίτες. Οι σημερινές γενιές δεν γνώρισαν πολέμους, εκτελέσεις, εξορίες και δεν διδάχτηκαν σωστά όσα συνέβησαν τότε στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα. Σήμερα, η Γερμανία θέλει να λέει την 9η Μαίου «μέρα της Ευρώπης», αυτοί που αιματοκύλησαν δυο φορές τον κόσμο!».
Πετάει φωτιές η γλώσσα αλλά και το βλέμμα του Θανάση Ριζάκη, καθώς θυμάται ότι μετά τον πόλεμο, δεν αναγνωρίστηκε η προσφορά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης παρά πήραν το πάνω χέρι οι συνεργάτες των κατακτητών, οι δοσίλογοι, αναγκάζοντας τους αγωνιστές να πάρουν ξανά το όπλο και τα βουνά, λόγω της τρομοκρατίας που εξαπέλυσαν οι παρακρατικοί, συνεπικουρούμενοι από τους Εγγλέζους και τους Αμερικάνους.
«Χρειάστηκε να περάσουν περισσότερα από σαράντα χρόνια για να αναγνωρίσει την Εθνική Αντίσταση το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου, το 1987, κι αυτός με έξι χρόνια καθυστέρηση, αφού ανέβηκε στην εξουσία το 1981», θυμάται σήμερα. «Ακόμα και τότε όμως, υπήρξαν και κάποιοι συνεργάτες των Γερμανών που επωφελήθηκαν και πήραν τη σύνταξη του αντιστασιακού».
Τα συνδικαλιστικά χρόνια
Ο Θανάσης Ριζάκης υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου Εθνικής Αντίστασης Λάρισας, το 1987, μέλος του διοικητικού συμβουλίου αρχικά, αντιπρόεδρος από το 1993 και πρόεδρος από το 2010, όταν ο αείμνηστος πρόεδρος Κώστας Κορομηλάς άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στα γραφεία του συλλόγου, επί της οδού Παύλου Μελά.
«Έτρεξε» ο ίδιος την Ένωση μέχρι πρόσφατα, αφού πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της δεν είναι εν ζωή. Όπως αναφέρει σήμερα, μέχρι το 2010, οι αντιστασιακοί δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα. Επί Γιώργου Παπανδρέου όμως και κυρίως επί Βαγγέλη Βενιζέλου και Αντώνη Σαμαρά, ήρθαν τα πάνω κάτω! «Οι κύριοι αυτοί έβαλαν ταφόπλακα στους ανάπηρους αντιστασιακούς», τονίζει χαρακτηριστικά. «Αρχικά επέβαλαν φόρο 20 % επί των εσόδων που είχαν από τα περίπτερα, μειώνοντας δραστικά τα εισοδήματά τους κι ύστερα έκοψαν 480 ευρώ από τις συντάξεις που έπαιρναν 1512 άγαμες θυγατέρες που δεν έκαναν οικογένειες γιατί φρόντιζαν τους κατάκοιτους γονείς τους. Ούτε ο Τσίπρας όμως, που τον είδα δυο φορές και του ανέφερα τα προβλήματα των αναπήρων, δεν έκανε τίποτα τελικά, παρά το γεγονός ότι μου το υποσχέθηκε! Ο δε Μητσοτάκης, τώρα με τον κορωνοϊό, μας αγνόησε και δεν ενίσχυσε τους ανάπηρους που δεν είναι πάνω από 700 σε όλη την Ελλάδα και λαμβάνουν σύνταξη της τάξεως των 482 ευρώ το μήνα»!
Τα χρόνια της άγριας νιότης
Ο Θανάσης Ριζάκης γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1926 στη Σωτηρίτσα Αγιάς. Ήταν το ένα από τα 5 αγόρια της οικογένειας, ενώ είχε και μία αδερφή, Τις ιδέες της Αριστεράς, της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, τις ασπάστηκε από τον πατέρα του, ο οποίος υπήρξε οργανωμένος στο ΚΚΕ (τότε ΣΕΚΕ) από το 1918. Ο μπάρμπα Μήτσος όπως τον φώναζαν όλοι υπήρξε πρόεδρος του συνεταιρισμού Σωτηρίτσας και εκτελέστηκε από παρακρατικούς συγχωριανούς του το 1949. Ο Θανάσης από το 1941, στα δεκαπέντε του μόλις, μοίραζε αντιφασιστικές προκηρύξεις στη Σωτηρίτσα και εντάχτηκε στην ΕΠΟΝ το 1943. Εκείνο το διάστημα ο Μάριο Μπερτίνι, ένας Ιταλός αξιωματικός που αυτομόλησε στον ΕΛΑΣ, προσπαθούσε να καθαρίσει ένα ναρκοπέδιο στον Αγιόκαμπο, ναρκοπέδιο που ο ίδιος είχε φτιάξει το διάστημα που υπηρετούσε τους κατακτητές. Επρόκειτο για βαριές νάρκες τέλερμαν για βαριά οχήματα, τανκς και φορτηγά. Ο νεαρός βοηθούσε τον Ιταλό, με αποτέλεσμα ένα καψούλι να εκραγεί και να χάσει τα τρία δάχτυλα του αριστερού του χεριού και να τραυματιστεί στο πρόσωπο. Ο Μπερτίνι σκοτώθηκε όταν πάτησε την τελευταία νάρκη του ίδιου ναρκοπεδίου.
Αφού ανάρρωσε, στις αρχές Οκτωβρίου του 1943, εντάχτηκε στο 54ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Πηλιορείτη. Έλαβε μέρος σε μάχες στην περιοχή του Πηλίου, αλλά και της Κάρλας και στη συνέχεια εντάχτηκε στον 8ο Λόχο Νεολαίας του ΕΛΑΣ και συγκεκριμένα στην 3η Διμοιρία, όπου συμμετείχε σε ενέδρες, μάχες και εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, κυρίως στην περιοχή του Βελεστίνου, καθώς είχε ήδη ξεκινήσει η οπισθοχώρηση των Γερμανών.
Σε ηλικία μόλις 18 χρόνων, υπήρξε ένας από τους Ελασίτες που παρέλασαν στις 23 Οκτωβρίου του 1944 στην απελευθερωμένη Λάρισα, με επικεφαλής τον λαχαγό Τσακανίκα. «Ο κόσμος μας αγκάλιαζε και μας φιλούσε. Είχε περάσει πάρα πολλά από την καθημερινή τρομοκρατία των Γερμανών, πολλοί πατριώτες είχαν εκτελεστεί. Δεν θα ξεχάσω τις χαροκαμένες μάνες που έψαχναν μέσα στους στρατιωτικούς σχηματισμούς να βρουν τα παιδιά τους. Ξέρεις, αφήσαμε στα βουνά 10.000 παλικάρια που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας», θυμάται σήμερα.
Φυσικά, τις ώρες της χαράς διαδέχτηκαν οι μέρες της αγωνίας, της λευκής τρομοκρατίας, που ανάγκασαν πολλούς πατριώτες να πάρουν πάλι το τουφέκι και να βγουν στο βουνό. «Για να σώσουν τη ζωή τους το έκαναν, που κινδύνευε κάθε μέρα», συμπληρώνει.
Το 1946 καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο, ερήμην του, σε 10 χρόνια φυλάκιση. «Η αμοιβή των αγωνιστών του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ ήταν ο θάνατος και η εξορία, δυστυχώς. Οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις έβγαλαν τον κόσμο στο βουνό», σημειώνει με πίκρα.
Το μνημείο στα Τέμπη
Βασικό μέλημα του Θανάση Ριζάκη είναι τώρα το μνημείο των πεσόντων πατριωτών στα Τέμπη. Είναι ένα μνημείο αφιερωμένο στους 45 Έλληνες πατριώτες που έχασαν τη ζωή τους στις 23 Φεβρουαρίου του 1944 κατά τη διάρκεια της επιχείρησης ανατίναξης αμαξοστοιχίας από την οποία σκοτώθηκαν 1.000 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες. Το μνημείο αποτελεί έργο αναφοράς της Ένωσης Θυμάτων και Αναπήρων Πολέμου Εθνικής Αντίστασης και τα αποκαλυπτήριά του έγιναν το 1997 στην Αγία Παρασκευή Τεμπών από τον τότε Νομάρχη, Γιάννη Φλώρο.
Ο Θανάσης Ριζάκης επιθυμεί να καταθέσει και εκεί για τελευταία φορά στεφάνι στη μνήμη των πεσόντων, ξεκαθαρίζοντας ότι εφεξής την ευθύνη για τη συντήρηση του μνημείου θα έχει ο Δήμος Τεμπών.
Είμαι σίγουρος ότι θα το κάνει τις επόμενες μέρες και πιστεύω ότι και αργότερα θα το επαναλάβει, γιατί στις φλέβες του κυλάει αίμα πατριωτικό και αγωνιστικό και γιατί εκπροσωπεί και τους χαμένους συμπολεμιστές και συντρόφους του…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
