Του Ηρακλή Τσιάμαλου
Μια μέρα συλλογής αχλαδιών κάτω από τον καυτό θεσσαλικό ήλιο θα αρκούσε για να χαμηλώσουν τους τόνους όσοι δημοσιογράφοι επιμένουν να παρουσιάζουν τους αγρότες ως τεμπέληδες. Για εκείνους που θα παρέμεναν κακοπροαίρετοι, λίγες ώρες σε μια φάρμα με ζώα, ίσως θα τους έφταναν για να επανεκτιμήσουν τους ανθρώπους που προμηθεύουν με παϊδάκια τα Βλάχικα, το Καρπενήσι και την Αράχωβα. Για τους αθεράπευτα μικρόψυχους, μια ώρα δίπλα σε κυψέλες με χιλιάδες μέλισσες να στριφογυρίζουν, θα τους έκανε να δουν με άλλο μάτι το μέλι μαζί με το εκλεκτό τους βούτυρο και να σωπάσουν. Αφήσαμε τελευταίο το ψάρεμα με καΐκι τον Ιανουάριο, για να μπορέσουν να αντιληφθούν οι αδιάφοροι για τους αγώνες των ψαράδων, τη διαδρομή που ακολουθεί ο μεζές τους για να φτάσει από τη θάλασσα στο Πασαλιμάνι και στη Χαλκίδα.
Αλήθεια ποιοι προσφέρουν περισσότερα στην κοινωνία; Εκείνοι που ζουν γράφοντας υπέρ μιας κυβέρνησης ή εκείνοι που φέρνουν καθημερινά στο τραπέζι μας πατάτες, όσπρια, κρέας, ψάρια και φρούτα;
Υπάρχουν και κακοί αγρότες; Βεβαίως. Μειοψηφία, όπως σε κάθε επάγγελμα πλην ίσως από εκείνο των πολιτικών. Πρόκειται για εκείνους που με την προστασία του κομματικού κράτους κατέκλεβαν ευρωπαϊκά κονδύλια και την ίδια την Πολιτεία, εις υγείαν των υπολοίπων. Φεράρι, Πόρσε, υπερτυχεροί παίκτες του Τζόκερ, «μάρτυρες» που επικαλούνται το δικαίωμα της σιωπής: εικόνες που έκαναν όλη την Ελλάδα να ανατριχιάζει μπροστά σε ένα παράλληλο σύμπαν ευζωίας για λίγους, το οποίο συνυπήρχε με τη φτώχεια των πολλών. Εκείνων που χτυπημένοι από ζωοασθένειες και θεομηνίες, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα στοιχειώδη.
Κι όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ απλά. Να πει η κυβέρνηση από την αρχή: «αφορολόγητο πετρέλαιο, φθηνότερο ηλεκτρικό ρεύμα, παράταση πληρωμής στα δάνεια που τρέχουν — αυτά μπαίνουν από τώρα στο τραπέζι ως αιτήματα που γίνονται δεκτά. Ελάτε να μιλήσουμε και να λύσουμε όσα προβλήματα είναι δυνατόν, στο δημοσιονομικό πλαίσιο της χώρας». Να προστεθούν επίσης ως δώρα στο καλάθι και πράγματα που οι αγρότες δεν τα έχουν σε υψηλή προτεραιότητα, όπως επιμορφώσεις και ανταλλαγές καλών πρακτικών για νέους αγρότες. Παρεμβάσεις που θα δώσουν ποιότητα ζωής στα παρατημένα από όλους χωριά.
Οι περισσότεροι αγρότες που βρίσκονται στους δρόμους με τα τρακτέρ είναι παιδιά και εγγόνια αγροτών. Δεν μιλούν Αγγλικά με την επιτηδευμένη προφορά της πολιτικής ελίτ. Η γλώσσα τους δεν είναι ιδιαίτερα περίτεχνη όταν εμφανίζονται στην τηλεόραση γιατί δεν υπήρχαν λεφτά για ακριβά σχολεία και κολλέγια. Είναι οι άνθρωποι των χωραφιών, των ζώων και της θάλασσας. Δεν είναι τέλειοι. Έχουν κάνει λάθη. Εύκολα γίνονται θύματα προπαγάνδας, πολιτικών χειρισμών και απατηλών υποσχέσεων. Για μια μικρή μερίδα αγροτών τα τρακτέρ και τα μπλόκα δεν είναι μέσο πίεσης αλλά ο αυτοσκοπός. Χαμένοι σε ιδεολογικές αυταπάτες ορισμένοι δεν θα διστάσουν να οδηγήσουν το κίνημα σε ένα Βατερλό, αδιαφορώντας για το ότι οι μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις οδηγούν μαθηματικά σε αδιέξοδο και σε διαζύγιο με την κοινή γνώμη.
Δύο πράγματα, ωστόσο, δεν μπορούμε να αρνηθούμε. Πρώτον, ως κοινωνία δεν ασχοληθήκαμε ποτέ οργανωμένα και σοβαρά με την εκπαίδευσή , τη συνεχή επιμόρφωσή τους και την επιχειρηματικότητα που θα μπορούσαν να αναπτύξουν. Υπάρχουν πολλοί νέοι αγρότες που θα ήθελαν να μάθουν για το πώς οι Ολλανδοί γεωργοί προμηθεύουν με ντομάτες και καρότα όλη την Ευρώπη. Ή πώς επιβιώνουν οι Δανοί κτηνοτρόφοι και έχουν κερδοφόρες επιχειρήσεις εισπράττοντας λιγότερα από 3 ευρώ το κιλό, για το χοιρινό τους κρέας.
Δεύτερον —ίσως είναι το χειρότερο— τους κατατάξαμε σιωπηρά σε «πολίτες β΄ κατηγορίας». Δεν υπάρχει περίπτωση σε βιογραφικό πολιτικού να βρούμε: «ο γιος μου είναι κτηνοτρόφος και η κόρη μου αγρότισσα». Τα βλαστάρια των πολιτικών μας είναι συνήθως δικηγόροι, γιατροί ή αρχιτέκτονες και το κοινοποιούν σε όλους μας με υπερηφάνεια έστω και αν πληρώνουν οι ίδιοι το νοίκι του γραφείου ή του σπιτιού των «παιδιών».
Το αγροτικό κίνημα είναι πέρα και πάνω από τα κόμματα. Είναι μια κραυγή αγωνίας με καθαρά υπαρξιακό χαρακτήρα. Θα μπορέσουν να συνεχίσουν να εργάζονται ως αγρότες, κτηνοτρόφοι, μελισσοκόμοι ή ψαράδες; Ή θα χρειαστεί να αλλάξουν τόπο διαμονής και επάγγελμα;
Δεν πρόκειται για συντεχνιακό ερώτημα. Όταν γεννιέται ο άνθρωπος, το πρώτο πράγμα που χρειάζεται είναι τροφή. Αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται σήμερα στον δρόμο μάς τη δίνουν. Είναι τόσο απελπισμένοι που δεν τους απασχολεί πού θα κάνουν Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά.
Αλήθεια, τι πιστεύει ο πρωθυπουργός και οι σύμβουλοί του; Ότι πρόκειται για μια ακόμη άσκηση στρατηγικής και ότι, στην πραγματικότητα, «δεν το εννοούν;». Γιατί δεν σκέφτονται οι επικοινωνιολόγοι του το αυτονόητο: ότι οι γιορτές είναι μαρτύριο χωρίς κοπάδια, χωρίς αποζημιώσεις και χωρίς ελπίδα, με ένα πορτοφόλι γεμάτο από χρέη.
Πράξεις απελπισίας που μπορούν να διαταράξουν ανεπανόρθωτα τον κοινωνικό ιστό, απέχουν μόλις ένα βήμα. Ο πρωθυπουργός, θα κριθεί ως ηγέτης από τις προτάσεις που θα κάνει . Οι αγρότες, επίσης θα κριθούν από τις απαντήσεις που θα δώσουν.
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
