Η ρητορική «νόμος και τάξη»…
έχει παράξενη ελαστικότητα…
τεντώνεται όσο χρειάζεται…
για να χωρέσει μέσα της…
κυβερνητικές ανακοινώσεις…
μέχρι βούισμα από ερπύστριες…
το σύνθημα ακούγεται καθησυχαστικό…
δίνει την αίσθηση…
ότι κάποιος κρατάει το τιμόνι σταθερό…
ότι το χάος μένει έξω από την πόρτα…
του «νομοταγή» μέσου πολίτη…
που κοιτάζει πάντα και μόνο τη δουλειά του…
το ίδιο σύνθημα…
εύκολα…
γίνεται εργαλείο…
για να δικαιολογήσει…
με προσεγμένη γλώσσα…
επίκληση «ασφάλειας»…
αναφορές στο «γενικό καλό»…
κάθε πολιτική διαφωνία…
κάθε διεκδίκηση…
που μπορεί να θεωρείται «ενοχλητική»…
και κάπως έτσι…
χωρίς να το καταλάβεις…
το ίδιο σύνθημα που ήταν πάντα για το «καλό σου»…
κρατώντας τους «εχθρούς» έξω από την πόρτα…
γίνεται αυτό…
που σε υπνωτίζει…
για να βρεθείς…
κοιτώντας πάντα τη δουλειά σου και το συμφέρον σου…
με τα τανκς έξω από την πόρτα…
και η χούντα…
«νόμο και τάξη» επικαλείται…
εσύ μαθημένος να κοιτάς τη δουλειά σου…
δεν θα την αναγνωρίσεις καν…
η επανάσταση του ’21…
δεν έγινε τηρώντας το νόμος και τάξη…
αν υπήρχαν «δημοσιογράφοι» σε τηλεοπτικά πάνελ…
θα κατηγορούσαν τους επαναστατημένους…
για ταραχή…
απειλή προς την «ομαλή λειτουργία της κοινωνίας»…
που πρέπει να κοιτάζει τη δουλειά της και να μην αντιδρά…
η εξουσία έχει πάντα…
μεγάλη αδυναμία…
στην κανονικότητα που την ωφελεί…
και όχι στην ελευθερία…
εκείνων που τη διεκδικούν…
η φράση ίδια…
ο τρόπος αλλάζει…
στη δημοκρατία μπορεί να γίνει ολίσθημα…
στη δικτατορία…
μόνιμη νύχτα…
η ουσία ίδια…
όταν «νόμος και τάξη» μπαίνουν πάνω από τα δικαιώματα…
οι διεκδικήσεις καταστέλλονται…
για την καταστολή…
υπάρχουν…
όργανα που εφαρμόζουν…
τη «νόμιμη» κρατική βία…
διάβαζα σχόλια…
κάτω από την εικόνα…
του άνδρα των ΜΑΤ να τρέχει…
κυνηγημένος από Κρητικούς αγρότες με μαγκούρες…
«κι αυτός παιδί του λαού είναι»…
«ήταν εκεί γιατί εκτελούσε εντολές»…
«μία δουλειά είναι κάποιος πρέπει να την κάνει»…
αποκορύφωμα…
«σκέψου πως νιώθει η μάνα του…
όταν βλέπει να τον κυνηγούν οι αγρότες»…
δίκαιο…
καμιά μάνα δεν θέλει να βλέπει το παιδί της να κινδυνεύει…
μόνο που υπάρχει και η άλλη πλευρά…
λιγότερο βολική…
πώς νιώθουν εκείνες οι μητέρες…
όταν βλέπουν τα δικά τους παιδιά…
πεσμένα στον δρόμο…
κάτω από τα γκλομπ των ΜΑΤ…
όταν βλέπουν σπασμένα κεφάλια…
δακρυγόνα και προσαγωγές χωρίς λόγο…
όταν τα δικά τους παιδιά…
αντιμετωπίζονται απειλή προς εξουδετέρωση…
η κρατική βία…
αυθαίρετη και υπέρμετρη…
δεν είναι ατυχής υπερβολή της στιγμής…
είναι ένας μηχανισμός που ενεργοποιείται…
κάθε φορά που ο «λαός»…
ζητά κάτι καλύτερο…
κάτι ανθρώπινο…
αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη…
ένα εισόδημα που να τα βγάζει πέρα…
το παιδί του λαού…
επέλεξε να κάνει μία δουλειά…
απέναντι σε αυτό λαό…
στο λαό που διεκδικεί…
γνωρίζοντας τους κινδύνους…
γιατί όταν 12 άνδρες των ΜΑΤ…
λιώνουν κάτω από τα γκλομπ…
τον άνθρωπο που διαμαρτύρεται για μία καλύτερη ζωή…
με τις ΕΔΕ για υπέρμετρη βία να θάβονται σε ένα συρτάρι…
ξεχνάνε ότι προέρχονται από τον ίδιο λαό…
μετατρέπονται φορείς βίας…
μίας βίας…
που κάποια στιγμή…
αναπόφευκτα…
θα γυρίσει σε αυτούς…
τότε…
αντιμέτωποι οι ίδιοι με τη βία…
θα θυμηθούν ότι είναι άνθρωποι…
μόνο που τότε…
θα είναι δύσκολο να το διακρίνει κανείς…
η ατμόσφαιρα βαριά…
τα πάντα θολά…
από τα δακρυγόνα που θα έχουν πέσει…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
