Αύγουστος Στρίντμπεργκ, Δεσποινίς Ζουλί
Θέατρο: Συνεργείο Μουσικού Θεάτρου
Σκηνοθεσία: Κώστας Λαμπρούλης
Μετάφραση: Μάκης Λαχανάς
Ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ (1849 -1912) στην πολυτάραχη ζωή του δεν αναζήτησε μια θέση στον παράδεισο, τουλάχιστον όχι μέσα από την όποια ευτυχία θα του πρόσφερε μια οικογενειακή εστία. Άντρας σε έναν κόσμο που περιφρονεί τις γυναίκες, στα όρια του μίσους, διαρκώς ανολοκλήρωτος από προσωπικές πληγές που τον σημάδεψαν από τα παιδικά του χρόνια, δεν επιθυμεί να γιατρευτεί, παρά να κατανοήσει έστω κι ασυνείδητα τη θηλυκή πλευρά της φύσης του. Δεν γράφει για να ισορροπήσει με τις αδυναμίες του, γράφει για να τις αντιληφθεί στο μέγιστο βαθμό. Θα παντρευτεί τρεις φορές και θα χωρίσει ισάριθμες, αφού ο σκοπός του δεν ήταν ποτέ αυτού του είδους η ευτυχία.
Στο ‘’Δεσποινίς Ζουλί’’ «ο γιος της δούλας» Στρίντμπεργκ, δεν δείχνει κανένα έλεος στους ήρωές του. Σε ένα ψυχολογικό θρίλερ που εκτυλίσσεται στην κουζίνα της έπαυλης του πατέρα της Ζουλί (Βάνα Σλέιμαν), ο Ζαν (Χρήστος Κορδελάς), υπηρέτης με κάποιο επίπεδο μόρφωσης και πολυποίκιλες εμπειρίες από τα ταξίδια του στο εξωτερικό, το βράδυ της παραμονής του θερινού ηλιοστασίου θα τραβήξει την προσοχή της νεαρής δεσποινίδας. Στο μεταξύ, η μνηστή του Ζαν, Κριστίν (Κατερίνα Μπέκου) είτε θα ετοιμάζει κάποιο φαγητό, είτε θα κοιμάται.
Σε ένα έργο από τα πλέον κλασσικά σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Ζαν θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι κι απ’ το σώμα του για να ανέλθει κοινωνικά και να απαλλαγεί από τη μίζερη ζωή και θέση στην οποία πιστεύει πως δεν ανήκει. Η Ζουλί από την άλλη μεριά, απαλλαγμένη από την πρόσφατη διάλυση ενός αποτυχημένου αρραβώνα με έναν άντρα που δεν κατάφερε να της προσφέρει την ψυχική ελευθερία που σαν εμμονική λαχταρά, μια ελευθερία στερημένη από τη σχέση των γονιών της, μια ελευθερία αμάρτημα για κάθε γυναίκα. Η Ζουλί τη μια στιγμή παρασύρει τον Ζαν τραβώντας τον στα όρια του πάθους και την άλλη στιγμή παρασύρεται η ίδια, αφού κανένα ερωτικό παιχνίδι δεν υπακούει σε κανόνες. Μια τέτοια κατάσταση καταλήγει σε παραλήρημα, γίνεται ονειρικό αδιέξοδο. Ο ρόλος του κυρίαρχου αλλάζει τόσο απότομα πρόσωπο που ο Ζαν και η Ζουλί φαντάζουνε στα μάτια μας τόσο εξυψωμένοι καταλήγοντας να γίνουν ένα και το αυτό: ένα σύνολο ψυχολογικής πτώσης, ένα ερώτημα: ποιος θα φαγωθεί πρώτος;
Η παράσταση του Κώστα Λαμπρούλη πείθει τους θεατές μέσω της ειλικρίνειας με την οποία αντιμετώπισε το έργο. Η μεγαλύτερη επιτυχία του σκηνοθέτη ήταν να αφήσει τους ήρωες – ηθοποιούς να αναπνεύσουν με μια νέα πνοή μέσα από τις λέξεις του Στρίντμπεργκ. Χωρίς περιττές εμπνεύσεις, με απόλυτη στοχοπροσήλωση στον ψυχισμό – ρυθμό, στην κίνηση των σωμάτων και στις υπέροχες παύσεις θα τολμήσω να πω, επιτείνοντας την αγωνία μας οδηγημένοι έτσι από τον Λαμπρούλη, να καταφέρουν να φτάσουν όπου αντέχουν. Προσωπική μου άποψη πως φτάσανε μακριά.
Ο σκηνοθέτης διατήρησε την κλασσικότητα του έργου, όχι από φόβο αλλά από μια βαθύτερη ευγένεια για τα μεγάλα κείμενα. Σε ένα άκρως ατμοσφαιρικό σκηνικό, η Δήμητρα Εξάρχου ανταποκρίθηκε εξαιρετικά, μαζί με τα κοστούμια της Ελένης Ψύρρα, τον φωτισμό του Γιάννη Χατζηαντωνίου, τη μουσική επένδυση του Φίλιππου Ζούκα με αποτέλεσμα μια ολόκληρη εποχή να μεταφέρεται στην πλατεία με τον πιο άμεσο τρόπο του κόσμου.
Οι ερμηνείες του Χρήστου Κορδελά (Ζαν) και της Βάνας Σλέιμαν (Ζουλί), αγγίζουν σε σημεία την ποιητική αγριότητα ίσως ακόμα και κάθαρση που όλοι μας λίγο πολύ αναζητούμε απ’ την ζωή κι από την τέχνη. Τέλος, παρ’ όλο τον μικρό σε έκταση ρόλο της Κατερίνας Μπέκου (Κριστίν), μόνο και μόνο η τοποθέτηση της φωνής της στα όσα περάσματα έκανε επί σκηνής, μας βεβαιώνει για την αναγκαιότητα ενός τέτοιου προσώπου στο έργο.
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
