Η ΑΕΛ εμφανίστηκε για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι με την ίδια ακριβώς διάταξη: τρεις στόπερ και δύο μπακ–χαφ, ένα σχήμα που θεωρητικά προσφέρει ασφάλεια, πυκνότητα και έλεγχο στο αμυντικό τρίτο. Όμως στην πράξη, η εικόνα της ομάδας στα τελευταία ματς δείχνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Δείχνει μια άμυνα που, παρά την αριθμητική της υπεροχή, αδυνατεί να διαχειριστεί ακόμη και βασικές καταστάσεις.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ, μόλις στο 9o λεπτό, η ομάδα δέχεται γκολ από μια κάθετη μπαλιά που περνά ανάμεσα στους δύο δεξιούς στόπερ. Ο επιθετικός των Κρητικών βγαίνει μόνος απέναντι από τον τερματοφύλακα και εκτελεί. Μια φάση που παραπέμπει περισσότερο σε απροετοίμαστη ομάδα παρά σε σύνολο που έχει στηθεί με πέντε παίκτες πίσω.
Λίγα λεπτά αργότερα, στο 15’, η ΑΕΛ δέχεται και δεύτερο γκολ. Προηγήθηκε ισοφάριση στο 12’, άρα η λογική λέει ότι η ομάδα έπρεπε να παρουσιάσει συγκέντρωση και σταθερότητα. Αντί αυτού, σε μια στημένη φάση, η μπάλα κοντράρει, αλλά στο δεύτερο δοκάρι ο σκόρερ του ΟΦΗ βρίσκεται απολύτως μόνος. Η εικόνα είναι αποκαρδιωτική: ένας αντίπαλος να τελειώνει ανενόχλητος από θέση που, σε σωστή αμυντική λειτουργία, ποτέ δεν πρέπει να μένει κενή.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε και στο παιχνίδι με τον Άρη. Πάλι ίδια διάταξη. Πάλι πέντε αμυντικοί. Πάλι αριθμητική υπεροχή μέσα στην περιοχή. Και πάλι, στο 1–0, ο επιθετικός του Άρη εμφανίζεται ολομόναχος στο δεύτερο δοκάρι, έτοιμος να εκτελέσει μετά την απόκρουση. Το τέρμα είναι αποτέλεσμα όχι έλλειψης παικτών, αλλά έλλειψης συγκέντρωσης, σωστής τοποθέτησης και αντίληψης χώρου.
Το δεύτερο γκολ στο 99’ έρχεται σαν επιβεβαίωση του ίδιου αμυντικού προβλήματος: σουτ, απόκρουση και ξανά παίκτης του Άρη ελεύθερος στην “αδύνατη πλευρά”. Δεν πρόκειται για «ατυχία». Είναι ταυτόσημο λάθος με το πρώτο γκολ — και ίδιο λάθος με εκείνο απέναντι στον ΟΦΗ. Όταν ο αντίπαλος βρίσκει παίκτη ολομόναχο στο πίσω δοκάρι σε δύο συνεχόμενα ματς, σε εντελώς διαφορετικές φάσεις, τότε το ζήτημα είναι ξεκάθαρο: η ΑΕΛ έχει σοβαρό πρόβλημα στην αμυντική της λειτουργία.
Η εικόνα αυτή δε σχετίζεται με πρόσωπα ή μεμονωμένα λάθη. Σχετίζεται με τη συνολική αμυντική συμπεριφορά: την αντίληψη, τη συγκέντρωση, το διάβασμα των φάσεων, την κάλυψη της δεύτερης μπάλας και την προστασία της αδύνατης πλευράς. Όσα αμυντικά πρόσωπα κι αν χρησιμοποιήσει μία ομάδα, αν δεν λειτουργεί σωστά ως σύνολο, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Και στην περίπτωση της ΑΕΛ, αυτό το αποτέλεσμα έχει γίνει πλέον ανησυχητικά προβλέψιμο.
Και εδώ είναι η στιγμή που τα φώτα πρέπει αναπόφευκτα να στραφούν και στον προπονητή. Ο Στέλιος Μαλεζάς μίλησε για «βελτιωμένη εικόνα» και για μια ομάδα που «άξιζε να πάρει κάτι» επειδή έπαιζε με δέκα παίκτες για 50 λεπτά. Όμως πού ακριβώς βρίσκεται αυτή η βελτίωση; Πού αποτυπώνεται η δουλειά; Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο προπονητής δουλεύει. Το ζήτημα είναι το αποτέλεσμα — και το αποτέλεσμα δεν εμφανίζεται στο γήπεδο.
H ΑΕΛ, παρότι έμεινε με παίκτη λιγότερο με το «καλημέρα» στο δεύτερο ημίχρονο λόγω της δεύτερης κίτρινης του Γκαρατέ, είχε την ευκαιρία να «κλέψει» τον βαθμό όταν ισοφάρισε στο 95’ και όμως έχασε το ματς επειδή «μια τελευταία μπάλα έπρεπε να διώξουμε για να πάρουμε αυτό που δικαιούμασταν στο δεύτερο ημίχρονο», όπως είπε ο προπονητής μας. Όμως το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Δεν είναι μία μπάλα. Είναι το ότι, ακόμη κι αφού ισοφάρισες στο 95’, παίζοντας με δέκα, δεν έχεις μια ομάδα δουλεμένη να κάνει τα απολύτως βασικά.
Έχουν δοθεί πέντε λεπτά καθυστερήσεων, κερδίζεις πέναλτι στο 93’, με VAR και εκτέλεση φτάνουμε στο 95’. Από εκεί και πέρα παίζεις στον έξτρα χρόνο. Πώς επιτρέπεις να δημιουργηθεί φάση; Και ακόμη κι αν δημιουργηθεί, πού είναι η συγκέντρωση; Πώς γίνεται ξανά να βρεθεί παίκτης μόνος στην αδύνατη πλευρά; Αυτά δεν είναι συγκυριακά λάθη· είναι δομικά προβλήματα.
Κι ενώ ο προπονητής στάθηκε στο δεύτερο ημίχρονο και στην προσπάθεια με 10 παίκτες, το ερώτημα παραμένει: στο πρώτο ημίχρονο, στο 11 εναντίον 11, τι εικόνα παρουσίασε η ΑΕΛ με το 5–3–2;
Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους:
– 64% – 36% η κατοχή, λες και ο αντίπαλος ήταν η Μπαρτσελόνα.
– 8 (3) – 1 (0) οι τελικές.
– 274 πάσες ο Άρης με 86% ακρίβεια, έναντι 154 της ΑΕΛ με μόλις 74%.
Πού βρίσκεται λοιπόν η «βελτιωμένη εικόνα» στο 11 εναντίον 11; Πού είναι το πλάνο, η συνοχή, η οργάνωση που θα έπρεπε ήδη να έχουν αρχίσει να φαίνονται, έστω σε μικρές δόσεις;
Βεβαίως, η ευθύνη δεν ανήκει αποκλειστικά στον προπονητή· υπάρχει και η ατομική ευθύνη των παικτών. Αλλά κι εδώ προκύπτει το ίδιο κρίσιμο ερώτημα: αυτούς τους παίκτες ποιος τους επέλεξε; Θα πει κάποιος «ο προηγούμενος προπονητής, ο Πέτρακης». Όχι μόνο, θα πω εγώ. Υπάρχει τεχνικός διευθυντής — ο Ανδρεάδης — για τον οποίο έχουμε κάνει αμέτρητες φορές αναλύσεις και κριτική. Υπάρχει και διοίκηση. Η αλυσίδα των ευθυνών δεν σταματά στον πάγκο.
Και πέρα από το ρόστερ, υπάρχουν και οι επιλογές μέσα στα παιχνίδια. Ποιος αποφασίζει να πάει σε δεύτερο συνεχόμενο ματς με τον Αποστολάκη αντί του Παπαγεωργίου; Ναι, συνήθως όσοι δεν παίζουν θεωρούνται «οι καλύτεροι». Όμως η εικόνα του Αποστολάκη στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ ήταν τέτοια που δικαιολογούσε δεύτερη ευκαιρία βασικού κόντρα στον Άρη; Η τακτική της ομάδας ήταν ίδια; Υπήρχε λογική συνέχεια;
Με συγχωρείτε, αλλά σε αυτή την επιλογή ο κύριος Μαλεζάς σίγουρα δεν δικαιώθηκε. Θα μου πει κάποιος «μετά Χριστόν προφήτης». Ναι, αλλά όταν το ίδιο αμυντικό μοτίβο επαναλαμβάνεται, όταν ο ίδιος παίκτης εκτίθεται ξανά στην ίδια τακτική αδυναμία και όταν τα στατιστικά του πρώτου ημιχρόνου δείχνουν πλήρη αδυναμία, τότε δεν μιλάμε για προφητεία. Μιλάμε για συμπέρασμα.
Και το πιο ανησυχητικό απ’ όλα είναι το εξής: η ομάδα αυτή τη στιγμή ψάχνει απεγνωσμένα από κάπου να πιαστεί. Να βρει μια μικρή «ντόπα» ψυχολογίας, κάτι που θα της δώσει αυτοπεποίθηση και πίστη για να αλλάξει την πορεία της. Και της δόθηκε το δικαίωμα. Όχι απαραίτητα από την τύχη — μικρή σημασία έχει. Το θέμα είναι πως της δόθηκε το δικαίωμα: με το πέναλτι στο 95’, είχε την ευκαιρία όχι μόνο να πάρει βαθμό, αλλά και να πάρει μια τεράστια ένεση αυτοπεποίθησης.
Αντ’ αυτού, για ακόμη μια φορά γύρισε με κατεβασμένα αυτιά, σαν να βάζει τρικλοποδιά στον ίδιο της τον εαυτό. Γιατί δεν είναι μόνο ότι δεν κράτησε τον βαθμό. Είναι ότι, τη στιγμή που το παιχνίδι της προσφέρει μια ευκαιρία να σηκωθεί, η ομάδα μοιάζει να βρίσκει τρόπο να ξαναπέσει.
Ναι, η προτελευταία θέση στη βαθμολογία απαιτεί βαθμούς για να ανατραπεί. Αλλά απαιτεί και κάτι ακόμη πιο βασικό: πίστη στον ίδιο σου τον εαυτό ότι μπορείς. Και όσο αυτή η ομάδα συνεχίζει να αυτοϋπονομεύεται, όσο συνεχίζει να πατάει η ίδια την τρικλοποδιά, δυστυχώς, πολύ δύσκολα θα καταφέρει να σωθεί. Γιατί καμία τακτική, κανένα σύστημα, κανένας σχηματισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ψυχή, αυτοπεποίθηση και καθαρό μυαλό στα κρίσιμα.
Και για να είμαστε ξεκάθαροι: όλη αυτή η ανάλυση δεν γίνεται για να πέσουν οι ευθύνες αποκλειστικά στον προπονητή, ούτε αποκλειστικά στους παίκτες, ούτε καν μόνο στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Έχουμε ξαναγράψει ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Η συνολική κατάσταση ενός συλλόγου δεν κρίνεται μόνο μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.
Όμως, όσο κι αν οι ευθύνες ξεκινούν από ψηλότερα, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια σε αυτό που βλέπουμε κάθε εβδομάδα μέσα στο γήπεδο. Δεν μπορούμε να βουλώσουμε το στόμα μας μπροστά σε μια εικόνα που επαναλαμβάνεται, που κραυγάζει ότι κάτι δεν λειτουργεί, ότι κάτι δεν πάει καλά σε προετοιμασία, νοοτροπία, οργάνωση και αντίδραση.
Η κριτική λοιπόν δεν είναι τυφλή, ούτε κακόβουλη. Είναι αναγκαία — γιατί όταν η εικόνα της ομάδας μιλά τόσο καθαρά, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να κάνεις πως δεν την ακούς.
Μιχάλης Μπατζιόλας
Πηγή: larissaction.gr
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
