O άνθρωπος μπροστά στο μηχάνημα…
το κοιτούσε με δέος…
στην οθόνη του μηχανήματος…
χαρούμενες στιγμές ανθρώπων…
η ζωή τους φωτεινή…
αλλαγμένη…
γιατί επέλεξαν τη συγκεκριμένη τράπεζα…
η οθόνη…
δεν έδειχνε φυσικά…
εικόνες ανθρώπων με τα ΜΑΤ…
μην τους πάρει η τράπεζα το σπίτι…
το μηχάνημα αυτόματων συναλλαγών της τράπεζας…
ξεχείλιζε από ευτυχία…
ο άνθρωπος μπροστά…
δεν αναγνώριζε τον εαυτό του σε αυτές τις εικόνες…
κοιτούσε με αγωνία δεξιά και αριστερά…
χωρίς ανταπόκριση…
τα χαρτιά στα χέρια του άρχισαν να τρέμουν…
η ουρά γινόταν όλο και μεγαλύτερη…
οπλισμένος με θάρρος…
και ντροπή ταυτόχρονα…
τολμά να ψελλίσει…
«θα μπορούσε να με βοηθήσει κάποιος παρακαλώ ;»
κανείς δεν ενδιαφέρθηκε…
επανέλαβε δύο τρεις φορές την έκκληση…
την τρίτη φορά…
βαριεστημένα και μασώντας τσίχλα…
σηκώθηκε ο νεαρός άντρας υπάλληλος…
με ύφος απαξιωτικό…
συνεχίζοντας να μασά τσίχλα…
πλησίασε τον άνθρωπο…
θα μπορούσε να ήταν γιος του…
τόση ήταν η ηλικιακή τους διαφορά…
ο άνθρωπος…
πιστεύοντας ότι βρήκε τον σωτήρα του…
από αυτή τη δύσκολη και άβολη στιγμή…
ευγενικά…
ζήτησε βοήθεια για μια κατάθεση σε κάποιον λογαριασμό…
ο νεαρός υπάλληλος…
χωρίς ίχνος συναισθήματος…
επαναλάμβανε απαξιωτικά…
«έχει οδηγίες… διαβάστε τις οδηγίες…»
μάταια…
ο άνθρωπος του εξηγούσε…
μέσα στη ντροπή του…
ότι ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ τις οδηγίες…
ότι ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ τι πρέπει να κάνει…
γιαυτό και ζήτησε βοήθεια…
ο υπάλληλος συνέχιζε…
να μασά τσίχλα…
να επαναλαμβάνει την ίδια ατάκα…
το μηχάνημα έχει οδηγίες…
ήταν η στιγμή…
που αναρωτήθηκα…
αν το μηχάνημα…
έχει τελικά περισσότερο συναίσθημα από τον νεαρό υπάλληλο…
τον κοιτούσα…
το μόνο ανθρώπινο επάνω του…
ήταν που μασούσε τσίχλα…
συνέχιζε να επαναλαμβάνει…
και γω…
έψαχνα πάνω του…
να βρω το κουμπί επαναφοράς στις εργοστασιακές ρυθμίσεις…
ο άνθρωπος κρατούσε σαν σωσίβιο τα χαρτιά του…
περιμένοντας ένα ανθρώπινο βλέμμα από τον υπάλληλο…
ένα…
«εδώ είμαι, θα σε βοηθήσω»…
ο νεαρός υπάλληλος…
με ύφος «δεν είναι δουλειά μου»…
δεν άγγιξε ούτε ένα κουμπί από το μηχάνημα…
μην τυχόν και λερώσει τα χέρια του με λίγη ανθρωπιά…
σαν να του ζήτησε κάποιος…
να κουβαλήσει το μηχάνημα στην πλάτη…
και όχι να βοηθήσει δύο κουμπιά…
για τον άνθρωπο με τα χαρτιά μπροστά στο μηχάνημα…
αυτή η μικρή πράξη…
μια ανάληψη…
μια πληρωμή λογαριασμού…
είναι ολόκληρη δοκιμασία…
το βλέμμα του υπαλλήλου…
η τσίχλα…
όλα…
τον έκαναν να νιώθει σαν να φταίει που δεν γεννήθηκε με pin στο χέρι…
η αδιαφορία του υπαλλήλου δεν είναι απλώς επαγγελματική αστοχία…
είναι κοινωνικό σχόλιο…
θυμίζει…
ότι μία απλή συναλλαγή δεν είναι μόνο οι αριθμοί…
είναι και οι άνθρωποι…
στο τέλος…
το μόνο που μένει είναι η εικόνα…
ένας άνθρωπος που προσπαθεί να καταλάβει ένα μηχάνημα…
κι ένας υπάλληλος…
που προσπαθεί να καταλάβει όσο το δυνατόν λιγότερο από την ανάγκη του άλλου…
ένα μικρό επεισόδιο…
που θα μπορούσε να λυθεί σε δέκα δευτερόλεπτα…
αν περίσσευε το αυτονόητο…
λίγη προθυμία…
σεβασμός…
και κυρίως ανθρωπιά…
παρατηρώντας καλύτερα τον υπάλληλο…
με την εξουσία που ένιωθε για δύο κουμπιά…
αναγνώρισα…
τον μελλοντικό πρωθυπουργό…
άλλον έναν…
που με το θράσος της εξουσίας…
θα διατείνεται…
ότι μας καταλαβαίνει…
και πάντα εργάζεται για το καλό μας…
όπως οι τράπεζες εξάλλου…
*ΛΑΡΙΣΑ 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025 ώρα 12.30
ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΡΑΠΕΖΑΣ
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
