Γράφει η Φανή Γέμτου
Κατά τη διαδικασία χτισίματος ενός ρόλου, προκύπτει στην πορεία μια ισχυρή συνειδητοποίηση που μετατοπίζει λίγο ή πολύ το κέντρο βάρους του ηθοποιού ως ανθρώπου, όχι απλώς ως επαγγελματία του θεάτρου. Κι ίσως έτσι και το κέντρο βάρους του θεατή και του συνόλου.
Βασική προϋπόθεση της παραπάνω πραγματικότητας: η δημιουργία του ρόλου μέσα από προσωπικές διαδρομές «εύφλεκτες και βασανισμένες» που αναδεικνύουν απόλυτα ιδιωτικούς υπαρξιακούς προβληματισμούς.
0 κόσμος, ιδωμένος μέσα από τα μάτια του ηθοποιού, επιστρέφει στο πρώτο βλέμμα που τον άγγιξε, στο πρωτόγνωρο εκείνο σημείο όπου ον και φύση, μονάδα και σύνολο, άτομο και άλλο άτομο, υπόσταση και ψυχοσύνθεση έρχονται σε επαφή σαν για πρώτη φορά. Τίποτα δεν μοιάζει τότε συνηθισμένο, δεδομένο, παρωχημένο ή στάσιμο· αντιθέτως όλα παίρνουν τη μορφή του νέου, του ανέγγιχτου, του αδημόνως ανακαλυπτόμενου. 0 ηθοποιός οφείλει να προσεγγίσει την αλήθεια του ρόλου του μέσα από την αθωότητα ενός παιδιού, ίσως καλύτερα μέσα από το βλέμμα ενός ενήλικου που πρωτοεπισκέπτεται το σύμπαν ή έναν πλανήτη που δεν φανταζόταν ότι κατοικείται. Από κει και πέρα τίποτα δεν μπορεί να μείνει ανεξερεύνητο, γιατί τόσο ο ηθοποιός όσο και ο θεατής διακατέχονται από το αρχέγονο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης: την περιέργεια.
Η περιέργεια γίνεται τότε η κινητήρια δύναμη που ωθεί το βλέμμα να παραμείνει ανοιχτό, άγρυπνο, λαίμαργο, σαν να μην έχει χορτάσει ποτέ ζωή. Δεν είναι απλώς μια ψυχολογική παρόρμηση- είναι η βαθύτερη ανάσα της ανθρώπινης φύσης, αυτό που μας σπρώχνει να διαπερνούμε τα φαινόμενα και να επιμένουμε να αγγίζουμε την αλήθεια, ακόμη κι αν αυτή καίει. Η περιέργεια γεννά την επιθυμία για κατανόηση, για δοκιμή, για ανατροπή. Είναι η δύναμη που ξαναζωντανεύει τον κόσμο κάθε φορά που τον κοιτάμε, η αέναη υπενθύμιση ότι τίποτα δεν έχει ειπωθεί οριστικά και κανένα βλέμμα δεν έχει ολοκληρωθεί απόλυτα.
Έτσι, στο θέατρο όπως και στη ζωή, ο ηθοποιός γίνεται ο φορέας αυτής της αρχέγονης ορμής: δοκιμάζει, φωτίζει, ανοίγει μονοπάτια που καλεί και τον θεατή να περπατήσει. Και κάπως έτσι, η δημιουργία ενός ρόλου μετατρέπεται σε κοινή εξερεύνηση· σε μια πράξη όπου το θαύμα γίνεται δυνατό μόνο επειδή η ανθρώπινη περιέργεια δεν έπαψε ποτέ να ρωτά: «Τι άλλο υπάρχει πίσω από αυτό;».
Προσωπικά, ένας από τους βασικούς λόγους που μένω και παραμένω στο θέατρο είναι αυτή ιδιαίτερη συνθήκη που με κινητοποιεί να βουτάω βαθιά και με έντονη περιέργεια μέσα στον εαυτό μου, ανακαλύπτοντας κι αποκαλύπτοντας. Αυτή η ιδιαίτερη συνθήκη όπου το προσωπικό κέντρο βάρους αμφισβητείται μονίμως στη θεατρική αρένα, προκειμένου να «χτιστεί» ένα νέο, σφαιρικό αποτέλεσμα που προκύπτει από τη συνισταμένη του δικού μου αντιληπτικού πεδίου και του κέντρου βάρους του ρόλου. Φέτος, με τον ρόλο της Παλαιστίνιας μάνας Ουμ Χισάμ, στη θεατρική παράσταση του Τρένου στο Ρουφ «Πυρεξία, Τρία Οράματα για τη Μέση Ανατολή» της Naomi Wallace, σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη, νιώθω πως, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, έχω κερδίσει μέσα μου κάτι ανεκτίμητο, που δεν είναι καθόλου δεδομένο για τον δικό μου χαρακτήρα: τη νηφαλιότητα, την κυνικότητα και την ψυχραιμία να παρακολουθώ την τραγωδία του Ανθρώπου χωρίς συναισθηματικά βαλτώματα, απόγνωση και ματαιότητα. Κι αυτό μου δίνει δύναμη και θάρρος, όχι μόνο στη σκηνή, αλλά και στη ζωή.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
