Δεν ξέρω τι πραγματικά συμβαίνει…
δεν είναι η πρώτη φορά…
ούτε θα είναι η τελευταία…
δύο άνθρωποι…
που μέχρι πριν λίγο…
δεν γνωρίζονται καν…
έτοιμοι…
να βρεθούν αντιμέτωποι…
σε κλιμακούμενη αντιπαράθεση…
που περιλαμβάνει λεκτική βία…
σωματική βία…
ακόμη και θάνατο…
τα τελευταία χρόνια…
η κλιμάκωση είναι τέτοια…
που τα περιστατικά ακραίας βίας και θανάτου…
είναι όλο και περισσότερα…
καθώς η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο…
όλα αυτά…
για μία αλλαγή λωρίδας…
για μία θέση πάρκινγκ…
τα επεισόδια οδικής οργής…
ξεκινούν πάντα μικρά…
ένα χέρι που σηκώνεται απειλητικά…
μια βρισιά που φεύγει μηχανικά…
ξαφνικά…
ο δρόμος συμπυκνώνει όλα όσα κουβαλάει ένας άνθρωπος μέσα στη μέρα του…
άγχος δουλειάς, οικονομική πίεση…
κούραση, ανασφάλεια, συσσωρευμένη αγανάκτηση…
μια πραγματικά ασήμαντη σύγκρουση…
αποκτά τεράστιες διαστάσεις.
δεν είναι η προτεραιότητα ή το φανάρι…
είναι όσα βράζουν από κάτω…
το μοτίβο πάντα ίδιο:
μικρή προστριβή
λεκτική βία…
στάση των οχημάτων
κάθοδος των δύο οδηγών
σπρώξιμο, χτύπημα, σοβαρός τραυματισμός
και σε αρκετές περιπτώσεις, θάνατος…
δύο άνθρωποι που δεν γνωρίζονταν πριν από πέντε λεπτά…
παγιδευμένοι σε μια απίστευτη κλιμάκωση…
29χρονος μοτοσικλετιστής εμπλέκεται στο δρόμο με 58χρονο οδηγό ΙΧ…
ο 29χρονος με καταδικαστικές αποφάσεις για περιστατικά βίας και ξυλοδαρμούς…
ρίχνει γροθιά στον 58χρονο και αποχωρεί…
ο 58χρονος τον ακολουθεί στο γυμναστήριο…
η βία κορυφώνεται…
ο 29χρονος κυνηγά με την μηχανή τον 58χρονο…
και τον σκοτώνει κυριολεκτικά στο ξύλο…
μέσα σε όλα αυτά…
μπορεί…
ο 58χρονος να είχε ψεκάσει με σπρέι πιπεριού τον 29χρονο…
ο 29χρονος που ήξερε πολεμικές τέχνες να είχε βίαιο χαρακτήρα…
αυτά…
δουλειά της αστυνομίας να διερευνήσει…
το αποτέλεσμα ίδιο…
ο 58χρονος νεκρός…
ο 29χρονος ανθρωποκτόνος…
για ένα…
ακόμη περιστατικό οδικής βίας…
εξοικειωνόμαστε με τη βία…
παλιότερα θα μας σόκαρε…
τώρα…
τέτοια περιστατικά…
θα περάσουν…
ως ένα άλλο περιστατικό βίας…
κανένα σοκ…
σε μία κοινωνία που μοιάζει να έχει χάσει κάθε αντανακλαστικό…
απέναντι σε μία ζωή και καθημερινότητα…
που βίαια και αυτή αλλάζει…
η επιθετικότητα στο δρόμο δεν είναι μεμονωμένη πράξη…
είναι κοινωνικός δείκτης…
για μια κοινωνία που καταρρέει…
το περιστατικό θα απασχολήσει για λίγο…
μετά θα έρθει το επόμενο…
πιο σκληρό…
εθίζοντάς στην ακόμη περισσότερη βία…
θυμάμαι…
όταν στην εποχή της πανδημίας…
που μάλλον το ψυχολογικό της αποτύπωμα δεν το έχουμε δει ακόμη…
ήρθα πολύ κοντά στο θάνατο…
θυμάμαι τη στιγμή που βγήκα μετά από μέρες νοσηλείας…
μια βροχερή μέρα του Μαρτίου…
μπήκα στο αυτοκίνητο…
και ανοίγοντας το ραδιόφωνο…
συνειδητοποίησα πόσο μου είχε λείψει η μουσική…
πόσο σημαντικό είναι…
και καθόλου αυτονόητο…
να είσαι ζωντανός…
και γω στο δρόμο κουβαλώ τα νεύρα και τη ζωή μου…
όπως όλοι…
φυσικά δεν δίνω μαθήματα συμπεριφοράς σε κανένα…
και δεν είμαι εγώ ο τέλειος…
ούτε πρόκειται να γίνω…
το κορνάρισμα…
το μπινελίκι για τον μπροστινό που αργεί…
ή τον έξυπνο ελληναρά που παρακάμπτει τη σειρά στο φανάρι για να στρίψει πρώτος…
έρχεται αβίαστα στο στόμα μου…
μόνο που προσπαθώ…
πραγματικά προσπαθώ…
κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο…
προσπαθώ…
να θυμάμαι εκείνη την βροχερή μέρα του Μαρτίου…
που μόνος μου…
άκουγα μουσική στο αυτοκίνητο…
έξω έβρεχε…
και το μόνο που με ένοιαζε…
ήταν ότι είμαι ακόμη ζωντανός…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
