Γύρω από την κεντρική ιδέα του σεναρίου του Squid Game, περί της ανθρώπινης απληστίας και του ακραίου ατομικισμού, είναι και το πώς πλούσιοι άνθρωποι πληρώνουν για να βλέπουν «πλεμπαίους» να σφάζονται μεταξύ τους για το ποιοι θα επιβιώσουν. Βλέποντάς το σαν κάτι για να περάσει ευχάριστα η ώρα τους, μια παντελώς διεστραμμένης μορφής ψυχαγωγία. Στον β’ κύκλο της δημοφιλούς σειράς του Netflix μάλιστα, ορισμένοι εξ αυτών (των πλουσίων) μπαίνουν και μέσα στο «παιχνίδι», για να έχουν τη «χαρά» να σκοτώσουν οι ίδιοι κάποιους από τους παίκτες…
Κι αν σας λέγαμε πως η τέχνη αντιγράφει τη ζωή; Και πως αυτά τα φρικιαστικά που βλέπαμε επί της οθόνης είναι απλά αντανάκλαση πραγμάτων που συμβαίνουν εκεί έξω; Σίγουρα, κι αυτό είναι επίσης στενάχωρο, δεν θα σας προξενούσε ιδιαίτερη έκπληξη. Γιατί τα παραδείγματα της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης κάθε άλλο παρά εξαίρεση είναι. Διαχρονικά.
Ένα ακόμα τέτοιο (αντί)παράδειγμα μας έρχεται από την Ιταλία και μας γυρίζει πίσω στη δεκαετία του 1990. Πλουσιόπαιδα από τη γειτονική χώρα και όχι μόνο (υπάρχουν πληροφορίες και για εμπλοκή και Αμερικανών, Καναδών και Ρώσων υπηκόων) πλήρωναν αδρά για να τους πάνε στο Σαράγεβο, όπου μαινόταν τότε ο εμφύλιος πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας. Γιατί το έκαναν αυτό; Για να αποκτήσουν έτσι την «ευκαιρία» να σκοτώσουν αμάχους…
Ναι, ήταν κάτι που διαφημιζόταν – όχι ανοιχτά προφανώς – σε φάση «γίνε και συ ελεύθερος σκοπευτής για ένα Σαββατοκύριακο και δες πόσους αμάχους μπορείς να σκοτώσεις…». Τόσο φρικιαστικό, τόσο αρρωστημένο. Μηδέν σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή, το αντιμετώπιζαν σαν video game, για να κάνουν το κέφι τους και να γελάσουν, για να ανεβεί η αδρεναλίνη…
Οι ενδιαφερόμενοι συγκεντρώνονταν στην Τεργέστη και στη συνέχεια μεταφέρονταν στους λόφους γύρω από το Σαράγεβο, όπου μπορούσαν να πυροβολούν τον πληθυσμό της πολιορκημένης πόλης έχοντας δωροδοκήσει πολιτοφυλακές Σέρβων της Βοσνίας του Ράντοβαν Κάρατζιτς.
Κατά την τετραετή πολιορκία της βοσνιακής πρωτεύουσας (1992-1996), σχεδόν 14.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ανάμεσά τους και 5.500 πολίτες. Είναι αποκρουστική η σκέψη πως μερικοί εξ αυτών θα την είχαν γλιτώσει αν κάποια πλουσιόπαιδα δεν είχαν ξεπεράσει κάθε όριο, ανθρωπιάς και ηθικής. Είχαν μάλιστα και τιμοκατάλογους. Άλλο κόστιζε να σκοτώσεις έναν ένοπλο και άλλο έναν ηλικιωμένο ή ένα παιδί…
Οι περισσότεροι εξ αυτών των λεγόμενων και «τουριστών πολέμου» ήταν ακροδεξιοί υποστηρικτές των όπλων. Σήμερα στην Ιταλία, κάλλιο αργά παρά ποτέ ενδεχομένως, έχει ανοίξει δικαστικά αυτός ο φάκελος. Παρότι έχουν περάσει πολλά χρόνια, οι Αρχές της γειτονικής χώρας έχουν ξεκινήσει έρευνες προκειμένου να εντοπίσουν ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι για μια εθνική ντροπή και κηλίδα.
Την υπόθεση χειρίζεται ο εισαγγελέας Αλεσάντρο Γκόμπις με την κατηγορία της εκ προθέσεως ανθρωποκτονίας που χαρακτηρίζεται από σκληρότητα και επαίσχυντα κίνητρα. Σύντομα αναμένεται να περάσει στο στάδιο των ανακρίσεων. Σύμφωνα με τα στοιχεία που υπέδειξαν ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Ετσιο Γκαβατσένι, με τη βοήθεια δύο δικηγόρων και του πρώην δικαστή Γκουίντο Σαλβίνι.
Όλη η Ιταλία, και όχι μόνο, περιμένει απαντήσεις. Την αποκάλυψη των ταυτοτήτων όσων διέπραξαν τέτοια στυγερά εγκλήματα. Και την παραδειγματική τιμωρία τους. Ακόμα και αν θεωρητικά τα αδικήματά τους, έχουν παραγραφεί. Είναι το μίνιμουμ που πρέπει να συμβεί, στη μνήμη των θυμάτων, των ανθρώπων που τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους. Για το καπρίτσιο και την αρρωστημένη τρέλα ορισμένων…
Πηγή: menhouse.gr
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
