«Έφυγε» ο σπουδαίος μουσικοκριτικός Αργύρης Ζήλος

Υπάρχουν άνθρωποι που έφτιαξαν τον κορμό της δισκοθήκης τους (τότε που αυτό δεν αναφερόταν σε έναν κατάλογο ηλεκτρονικών αρχείων, αλλά σε μια πραγματική συλλογική δίσκων βινυλίου) με βάση τις δισκοκριτικές του.

Οι εκπομπές του ήταν οάσεις στο ραδιόφωνο. Μια ολόκληρη γενιά έμαθε ότι αναζητά την καλή ροκ μουσική με βάση αυτά που έγραφε.

Οι δισκοκριτικές του δεν ήταν μόνο ιδιαίτερα στοχαστικές και απέπνεαν μεγάλη παιδεία· όταν το αποφάσιζε μπορούσε να είναι πραγματικά βιτριολικός. Στο στόχαστρό του οτιδήποτε το εύκολα εμπορικό, το δήθεν πιασάρικο, ο κάθε συρμός, κοντολογίς οποιαδήποτε μουσική δεν απαιτούσε πραγματική σκέψη καια αυθεντικό βίωμα.

Στα μάτια όσων συναντήθηκαν με τα γραπτά του ο Αργύρης Ζήλος παραμένει ο κορυφαίος των δισκοκριτικών. Άλλοι συνάδελφοί του μπορεί να έπαιξαν μεγαλύτερο ρόλο στην ενημέρωση για τα μουσικά πράγματα, στη διάδοση ακουσμάτων, την επαφή με μουσικά κινήματα. Όμως, όταν μιλάμε για την τέχνη της δισκοκριτικής, τότε ήταν αναμφίβολα κορυφαίος.

Γεννημένος το 1952 στην Αθήνα, ο Αργύρης Ζήλος εντάχθηκε το 1973 στο περιοδικό Ήχος, όπου θα σταδιοδρομήσει ως δισκοκριτικός και ως αρχισυντάκτης. Εκεί και αργότερα στο Ποπ + Ροκ θα είναι που θα έχει και τη μεγαλύτερη επιρροή καθώς μέσα από τις κριτικές οι μουσικόφιλοι ανακάλυπταν ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος πέραν από τις ροκ και ποπ επιτυχίες. Αργότερα, θα ενταχθεί στο δυναμικό του περιοδικού Αθηνόραμα, όπου θα γράψουν ιστορία οι συνήθως απορριπτικές πολύ σύντομες κριτικές του, ιδίως όταν έπρεπε να τοποθετηθεί για τα διάφορα «αστέρια» της εγχώριας μουσικής παραγωγής.

Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί από την ενεργό δημοσιογραφία, όμως παρέμενε σημείο αναφοράς.

Μια συνέντευξή του, το 2021, στην ιστοσελίδα mic, τελειώνει με τον ακόλουθο τρόπο:

Αισθάνεσαι ότι έχεις αφήσει κάποια κληρονομιά;

Εγώ; (με χροιά εμφατικής έκπληξης). Όχι, δεν αισθάνομαι κάτι τέτοιο. Παρακαταθήκη που λένε και τέτοια; Όχι. Μόνο ίσως ότι μπορεί κανείς να ασχοληθεί ως γραφιάς και ως ακροατής με την ποπ μουσική πιο σοβαρά από ΤΟΠ 10 ή ότι παίζει το εδώ και το τώρα. Αυτό ίσως μόνο. Ότι η ποπ μουσική αξίζει μια σοβαρή προσέγγιση που να ξεπερνά ακόμη και την ίδια ως εποχικό φαινόμενο, που ξεκίνησε πριν από 70 χρόνια και εξακολουθεί να εξελίσσεται και σήμερα σαν πρόταση, και κατά καιρούς να σε εκπλήσσει κιόλας.

Πιστεύω ότι βρίσκεται ακόμη σε μια κατάσταση διαμόρφωσης και αναμόρφωσης. Και θα αργήσει να σταματήσει. Κάτι που νομίζω έχει να κάνει και με τον εμπλουτισμό της με έθνικ ή έντεχνα ακούσματα, είναι πολλοί οι λόγοι. Και πάντα θα υπάρχουν 4-5-10 μυαλά σε κάθε εποχή που ακούγοντας πράγματα από το παρελθόν τα αναμορφώνουν σε κάτι σημερινό, σε κάτι προσωπικό μεν αλλά με ευρύτερο ενδιαφέρον. Και η ζωή συνεχίζεται. Αλίμονο σε μας…