Του Δρ. Αυγουστίνου (Ντίνου) Αυγουστή (Ακαδημαϊκός – Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, από το Μονάγρι Λεμεσού)
Γυρνώ σήμερα τη σκέψη και την μνήμη μου πενήντα χρόνια πίσω και τριγυρίζω στις γειτονιές της Αγιάς Λάρισας για να μοιραστώ μαζί σας μια αληθινή ιστορία από αυτές που συνήθως δεν πουλούν και δεν πολύ-συγκινούν. Ήταν καλοκαίρι θυμάμαι του 2000, κάτω από τη δροσερή σκιά ενός πλατύφυλλου δένδρου σε ένα καφενείο στην Αγιά. Κόσμος πολύς στην πλατεία, άγνωστοι σχεδόν όλοι. Ψάχνω τον γιατρό Βασίλη Κουτσαντά. Σε λίγο θα καθίσουμε δίπλα δίπλα και το κουβάρι των αναμνήσεων θα αρχίσει να ξετυλίγεται. Και από τότε γίναμε φίλοι αχώριστοι.
Ο Βασίλης υπηρέτησε στην Κύπρο και έλαβε μέρος στις επικές μάχες που έδωσε η Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛ.ΔΥ.Κ.), το μαύρο καλοκαίρι του 1974 κατά των υπέρτερων και πλήρως εξοπλισμένων δυνάμεων του εχθρού. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Κυπρίων Νομού Λάρισας του οποίου έχω την τιμή να προεδρεύω είχε αποφασίσει να τιμήσει αυτούς που υπερασπίσθηκαν, βάζοντας ασπίδα τα κορμιά τους απέναντι στους τούρκους εισβολείς την ιδιαίτερη μας πατρίδα. Ο Βασίλης ήταν ένας από αυτούς.
Έτυχε να ήμουν εκεί μου είπε. Αν δεν ήμασταν εμείς θα ήταν κάποιοι άλλοι! Κι ύστερα χαμογέλασε με νόημα. Ένα λαμπερό χαμόγελο, το ξεχωριστό χαμόγελο του Βασίλη: Αυθόρμητο και αυθεντικό! Τέτοια ταπεινότητα από ένα από τους πολλούς εξ Ελλάδος αδελφούς που ξευτέλισαν την τουρκική στρατιωτική μηχανή και επέστρεψε μαζί με τους συμπολεμιστές του πίσω στην πατρίδα έχοντας στο σώμα του τα σημάδια από τις σφαίρες του Αττίλα. Στο λιμάνι του Πειραιά δεν τους περίμεναν φιλαρμονικές και τιμητικά αγήματα: Τους περίμεναν μόνο οι τελωνιακοί υπάλληλοι που έψαχναν για αφορολόγητα! Η τέλεια ξεφτίλα δηλαδή!
Και το ψάξιμο για να βρούμε όσους πολεμήσαν στην Κύπρο συνεχίστηκε. Καθόλου εύκολο εγχείρημα ομολογώ. Κανένα Στρατιωτικό Αρχείο δεν στάθηκε ικανό να μας δώσει απαντήσεις. Οι πολεμιστές της Κύπρου παρουσιάζονταν ως πολεμιστές Κορέας! Οι σελίδες τους κενές για το 1974! Λες και κάποιοι κάτι ήθελαν να κρύψουν, λες και κάποιοι ντρέπονταν! Με το πείσμα μας τα καταφέραμε. Και μια νύχτα του Οκτώβρη του 2001, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Χατζηγιάννειου Δημοτικού Πνευματικού Κέντρου της Λάρισας, έγινε το αδιαχώρητο. Ο Σύλλογος Κυπρίων Νομού Λάρισας πράττει αυτό που έως τότε κανένας επίσημος φορέας, ως όφειλε, δεν έπραξε. Τιμά όλους εκείνους που υπερασπίσθηκαν με θάρρος απροσμέτρητο τις προδομένες Κυπριακές Θερμοπύλες.
Για τον σκοπό αυτό ήλθαν στην Λάρισα, ο τότε Αρχηγός της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου αείμνηστος Στρατηγός Ευάγγελος Φλωράκης και ο παμμέγιστος Έλληνας Κύπριος μουσικοσυνθέτης της Εθνικής μας μοναξιάς, ο Αείμνηστος Μάριος Τόκας που μας χάρισε ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι. Την ημέρα που η Λάρισα γιόρταζε την επέτειο της απελευθέρωσης της από τους Γερμανούς. Τί υπέροχη και αξέχαστη βραδιά ήταν εκείνη θεέ μου… Ο Ευάγγελος Φλωράκης απένειμε τις τιμητικές πλάκες και ο Μάριος Τόκας κάθισε στο πιάνο και μας τραγούδησε το «ανασήκωσε την πλάτη κι απόσεισε τους Πενταδάκτυλε μου». Κι ύστερα στο «Λιόγερμα», την ταβέρνα του Καταδρομέα Γιώργου Σιαβάλα, Λοκατζή μέλους της «Επιχείρησης Νίκη», να τραγουδάμε μαζί με τον Μάριο μέχρι το πρωί το καημό της Κύπρου και τον πόνο της Ρωμιοσύνης…..
Ο Βασίλης από τα Ριζώματα της Βέροιας ήρθε στην Αγιά όπου δημιούργησε την οικογένεια του. Η σύζυγος του Κική έφυγε πολύ νωρίς για το αιώνιο ταξίδι, στις 4 Οκτωβρίου του 2008. Άφησε πίσω της τον Βασίλη και τους δυο γιούς τους, τον Ευάγγελο και τον Μανώλη. Πάλεψε πολύ ο Βασίλης για τα παιδιά του και για όλους τους Αγιώτες. Το ιατρείο του ήταν η παρηγοριά των φτωχών και των ανήμπορων. Πρόσφερε απλόχερα ιατρική βοήθεια, πολλές φορές χωρίς αμοιβή… Δεν αγαπούσε τα χρήματα! Το ξέρουν αυτό όλοι όσοι δεν έχασαν ακόμα το μνημονικό και την ανθρωπιά τους! Πήγαινε σε κάθε σπίτι, όχι μόνο στην Αγιά αλλά και στη γύρω περιοχή για να προσφέρει ιατρική βοήθεια ακόμα και στα δύσκολα χρόνια του Κορωνοϊού, βάζοντας πάντα σε κίνδυνο την κλονισμένη υγεία του.
Ο ίδιος στάθηκε πολύ άτυχος. Η υγεία του δοκιμάσθηκε σκληρά μα τα κατάφερνε με το πείσμα του. Το τελευταίο διάστημα όμως ήταν πολύ δύσκολο. Κι όμως δεν παραπονέθηκε ποτέ. Λιγοστοί ήταν αυτοί που στάθηκαν δίπλα του αυτές τις δύσκολες ώρες. Μα κυρίως τον ξεχάσαν όσοι ευεργετήθηκαν από τον Βασίλη. Ο κομματικός μηχανισμός της παράταξης που υπηρέτησε σαν πιστός στρατιώτης και με ανιδιοτέλεια απών! Ο Βασίλης δεν συμβιβάστηκε ποτέ με το σάπιο, το ανέντιμο και το ευτελές. Γι΄ αυτό και όταν διεκδίκησε μια δεύτερη θητεία στο Δημαρχείο της περιοχής τον πρόδωσε η ίδια η παράταξη που υπηρέτησε. Βλέπετε η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη τους έντιμους!
Στην καθημερινή μας κουβέντα από το κρεββάτι του πόνου στο Κέντρο αποκατάσταση ο Βασίλης δεν παρέλειπε ποτέ να ρωτά για όλα όσα συνέβαιναν στον έξω κόσμο. Για το πως πάει η πατρίδα, για το αν νίκησαν η εθνικές μας ομάδες το ποδόσφαιρο και στην καλαθόσφαιρα. Αν βρέχει, αν κάνει κρύο ή ζέστη, για τη θάλασσα του Αγιοκάμπου που δίπλα της ζούσε τα τελευταία χρόνια. Ρωτούσε ακόμα -χωρίς να παραπονιέται- και για εκείνους που τον ξεχάσαν!
Το τελευταίο διάστημα όλοι ξέραμε πως μόνο με ένα θαύμα μπορούσε να τα καταφέρει. Ο Βασίλης όμως το πίστευε και το έδειχνε. Θα γυρίσω ξανά στην Αγιά και τα Ριζώματα, θα πιούμε ξανά καφέ στην πλατεία έλεγε.. . Δεν επαληθεύτηκαν δυστυχώς οι ελπίδες του. Και ταξίδεψε για την αιωνιότητα στις 3 Οκτωβρίου 2025. Δεκαεπτά χρόνια παρά μια ημέρα μετά την σύζυγο του Κική. Τον είδα τελευταία φορά λίγες μόνο μέρες πριν φύγει για πάντα. Έπρεπε να ταξιδέψω στην Κύπρο για ένα μνημόσυνο και κάποιες σοβαρές μου υποχρεώσεις. Ένα τηλέφωνο χαράματα Σαββάτου από τον φίλο μας τον Σταύρο μου ανακοίνωνε πως ο Βασίλης δεν είναι πια ανάμεσα μας… Γιατί ρε Βασίλη δεν με περίμενες αναρωτήθηκα…… Η απόσταση και ο χρόνος ήταν απαγορευτικά για να προλάβω να τον δω για τελευταία φορά.
Με πόνο ψυχής έμαθα από την σύζυγο μου που παραβρέθηκε στην εξόδιο ακολουθία πως κανένας δεν μπήκε στον κόπο να πει δυό λόγια στο ύστατο χαίρε… Μήτε πολιτικός, μήτε δήμαρχος, μήτε Σύμβουλος, μήτε συνεργάτης του. Κανένας από όλους αυτούς που ευεργέτησε! Ούτε ένα μικρό επικήδειο όπως άξιζε στον Άνθρωπο Βασίλη, στον Πολεμιστή Βασίλη, στον Γιατρό Βασίλη, στον πρώην Δήμαρχο Βασίλη, σε αυτόν που έδινε τα πάντα για τους συνανθρώπους του χωρίς να προσδοκά ανταπόδοση. Τον Βασίλη που ρητόρευε με τη ψυχή του και όχι με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…
Προχτές στο σαρανταήμερο μνημόσυνο του με πόνο ψυχής μίλησα στον Βασίλη για τελευταία φορά. Του είπα πως η Κύπρος τον ευγνωμονεί, πως ο Σύλλογος μας τον ευχαριστεί, πως ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε. Ήταν και θα είναι ο παντοτινός φίλος και ο αδελφός και θα μου λείψει πολύ, πάρα πολύ.
Η Αγιά έχει χρέος να τιμήσει τον Βασίλη: Με ένα δρόμο της, με ένα χώρο στο νεόδμητο δημαρχιακό της Μέγαρο που ήταν έμπνευση του Βασίλη στα χρόνια της Δημαρχίας του.
Ο Βασίλης είναι στον παράδεισο. Δεν του τον χάρισε κανείς. Τον κέρδισε με την αξία του. Ας είναι αιωνία η μνήμη του. Καλή αντάμωση ΦΙΛΕ!
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
