Παναγιώτης Τόλιας: «Το Θεσσαλικό Θέατρο είναι μεγάλο – κι η Λάρισα μια μεγάλη πόλη»

Το Θεσσαλικό Θέατρο το αντιλαμβάνομαι ως ένα μεγάλο Θέατρο και τη Λάρισα ως μια μεγάλη πόλη. Όσοι θέλουν να αντιλαμβανόμαστε τη Λάρισα ως ένα χωριό και το Θεσσαλικό ως κάτι μικρό δεν θα τους κάνουμε το χατίρι, το κάνουν επί τούτου γιατί έτσι βολεύεται και η δική τους μικρότητα

Συνέντευξη στον Λάμπρο Αναγνωστόπουλο

Ο Παναγιώτης Τόλιας είναι από εκείνους τους ανθρώπους που κουβαλούν το θέατρο μέσα τους, όχι μόνο ως τέχνη, αλλά ως τρόπο ζωής. Από τα πρώτα βήματα στο Μουσικό Σχολείο και στο ΣΜΟΥΘ, είδε τα όνειρά του να «ανθίζουν» μέσα από τη γνώση, τη συνέπεια και την πίστη στη δημιουργία. Έτσι, από τις παραστάσεις του Θεσσαλικού Θεάτρου, όπου σήμερα πρωταγωνιστεί στην «Πριγκίπισσα Καράμπου», μέχρι τα προσωπικά του κινηματογραφικά σχέδια αποδεικνύει πως η τέχνη μπορεί να γεννηθεί ακόμη και «μέσα στην άσφαλτο», όπως αναφέρει σε στίχο του και ο ΛΕΞ. Με αφορμή την «Πριγκίπισσα Καράμπου» μιλά στη larissanet με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τη διαδρομή του, τους ανθρώπους που τον καθόρισαν, τη γενιά που παλεύει να δημιουργεί σε δύσκολους καιρούς και για την ανάγκη να παραμένουμε αληθινοί, έστω κι αν η αλήθεια, όπως λέει, «μπορεί να είναι άβολη, αλλά στο τέλος μας λυτρώνει».

Αναλυτικά η συνέντευξη:

Πως ξεκίνησαν όλα;

Βρέθηκα σε μια ευτυχή συγκυρία γιατί υπήρξαν κάποιες πρωτοπορίες στη Λάρισα που τότε δεν γνωρίζαμε καν ότι είναι πρωτοπορίες. Ξεκίνησα από το Μουσικό Σχολείο να ασχολούμαι με το Θέατρο με την Αγγελική Βόγια. Και επειδή αυτό με γέμιζε ήθελα να κάνω και κάτι πέρα από αυτό. Πήγα λοιπόν στο ΣΜΟΥΘ, το οποίο τότε ήταν στη δεύτερη χρονιά του μόλις, με Λαμπρούλη, Κτιστάκη, Καραφέρη. Το να έχεις εκείνη την περίοδο τη γνώση που είχαν εκείνοι οι άνθρωποι ήταν εντυπωσιακό κι εγώ αισθανόμουν τότε ότι είμαι στον παράδεισο! Ανεβάσαμε το “Όνειρο Θερινής Νυκτός”, μια πολύ ωραία παράσταση. Ο Λαμπρούλης είχε μια φιλοσοφία πολύ σημαντική. Δεν με αντιμετώπισε ποτέ ως ερασιτέχνη ή ως μικρό, γιατί τότε ήμουν 15 ετών. Αυτό με βοήθησε πολύ, αλλά με βοήθησε και η οικογένειά μου αρκετά. Είχα μεγάλη στήριξη. Μπορεί να προέρχομαι από μια εργατική οικογένεια, ήταν όμως και προοδευτικοί άνθρωποι σε όλα τα επίπεδα.

Όλα λειτουργούσαν υπέρ μου ώστε να αγαπήσω το θέατρο ολοκληρωτικά. Μέσα από την εμπειρία του ΣΜΟΥΘ ήρθα σε επαφή και με άλλους σημαντικούς ανθρώπους, όπως ο Κώστας Μπάσης, που για μένα μαζί με τον Κώστα Λαμπρούλη υπήρξαν μέντορες. Τότε υπήρχε μια θεατρική άνοιξη στη Λάρισα και με την καθοδήγηση και της Αγγελικής Βόγια, πήγα στο ΑΠΘ και σπούδασα Θέατρο. Μια σχολή που έβγαλε ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σκηνογράφους, ήταν μια μορφή Ακαδημίας. Κάναμε υποκριτική με σπουδαίους καθηγητές όπως ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο Πέτρος Ζηβανός, η Φιλαρέτη Κομνηνού, η Έφη Σταμούλη και πολλοί άλλοι.

Ποια ήταν η πρώτη επαφή σου με το Θεσσαλικό Θέατρο; Tι θυμάσαι από τότε μέχρι σήμερα που πρωταγωνιστείς στην «Πριγκίπισσα Καράμπου»;

Έκανε θυμάμαι μια ακρόαση το Θεσσαλικό Θέατρο για τους ηθοποιούς της Θεσσαλίας και αποφάσισα να πάω. Για καλή μου τύχη με επέλεξαν. Επί θητείας Κυριακής Σπανού με πήρε ο Κώστας Φιλίππογλου στο Παιδικό και κάπως έτσι ξεκίνησα. Έπαιξα και στην Πειραματική και στην Κεντρική και στο Καλοκαιρινό. Άνοιξε αυτή η πόρτα αξιοκρατικά και πραγματικά ήμουν και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Αντιλαμβάνομαι ως επιστήμη το θέατρο, έτσι το διδάχτηκα και δεν πήρα τηλέφωνο κανέναν, απλώς πήγα στην ακρόαση και με επέλεξαν. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο τρόπος για έναν ηθοποιό.

Το να συνεργαστώ με το Θεσσαλικό ήταν ένα όνειρο. Ερχόμουν με τη μητέρα μου μικρός και έβλεπα παραστάσεις και τώρα πατάω στην ίδια σκηνή ως ηθοποιός. Είναι τρομερό συναίσθημα ακόμη και τώρα. Το Θεσσαλικό Θέατρο είναι ένα θέατρο που εξελίσσεται και χαίρομαι για αυτό, γιατί πάντα αποτελούσε για μένα μια αγκαλιά θα έλεγα. Υπάρχει για εμάς τους Θεσσαλούς -και όχι μόνο- μια φροντίδα μέσα σ’ αυτό. Είναι ένας υγιής οργανισμός. Το Θεσσαλικό Θέατρο το αντιλαμβάνομαι ως ένα μεγάλο Θέατρο και τη Λάρισα ως μια μεγάλη πόλη. Όσοι θέλουν να αντιλαμβανόμαστε τη Λάρισα ως ένα χωριό και το Θεσσαλικό ως κάτι μικρό δεν θα τους κάνουμε το χατίρι, το κάνουν επί τούτου γιατί έτσι βολεύεται και η δική τους μικρότητα.

Η παρατεταμένη και πολυεπίπεδη κρίση με την οποία έχει προχωρήσει η γενιά μας ευνοεί έως έναν βαθμό την ενασχόληση με την Τέχνη;

Μπορεί να είναι κακό αυτό που θα πω αλλά πιστεύω πως ναι. Θα σκεφτεί κάποιος, σε άλλα περιβάλλοντα ή σε άλλες χώρες δεν εκφράζονται οι καλλιτέχνες; Μια χαρά εκφράζονται, αλλά πάντα εμείς και ως κουλτούρα είχαμε το πείσμα μέσα μας. Είναι αυτό που λέει ο ΛΕΞ σε έναν στίχο του: «Από ‘κει πού είμαι θα ‘ρθουν κι άλλοι, αυτό κράτα το, λουλούδια που φυτρώνουν μες στην άσφαλτο». Είμαστε αυτό ακριβώς, λουλούδια που φυτρώνουν μες στην άσφαλτο από εκεί που δεν το περιμένει κανείς κι αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο.

Ποιος είναι ο ρόλος σου στην «Πριγκίπισσα Καράμπου»;

Η παράσταση «Πριγκίπισσα Καράμπου» είναι ένα πολύ ωραίο έργο και πολύ ωραία σκηνοθετημένο. Έχει κάνει φοβερή δουλειά ο Αλέξανδρος Μπαλαμώτης. Εγώ κάνω έναν μπάτλερ, τον Φρίξο, ο οποίος είναι πολύ ακέραιος και εχέμυθος απέναντι στα αφεντικά του, μέχρι που έρχεται στο σπίτι η Πριγκίπισσα, ο μπάτλερ δεν την πιστεύει και κάνει τα πάντα για να την ξεσκεπάσει. Φτάνει λοιπόν η στιγμή που μέσα σε εκείνη βρίσκει και δικά του πράγματα. Κι εγώ κι όλοι οι χαρακτήρες μετατοπίζονται νομίζω κατά τη διάρκεια του έργου.

Είναι ένα έργο που μιλάει για την αποδοχή κι ενώ πολύ συχνά έχουμε όλοι ανάγκη να πιστέψουμε σε ένα ψέμα, καμία φορά η αλήθεια όσο άβολη και αν είναι, μπορεί να είναι και λυτρωτική. Στο τέλος είναι αυτή που μας σώζει. Ακόμη έχει έναν φεμινιστικό χαρακτήρα γιατί στο τέλος η Πριγκίπισσα παίρνει την απόφαση να συνεχίσει μόνη το ταξίδι της και είναι ωραίο να γράφονται τέτοιες ιστορίες και να τις βλέπουν τα παιδιά.

Εκτός των άλλων υπάρχουν και μια σειρά από προσωπικά projects, ενώ ασχολείσαι και με τη σεναριογραφία…

Είχα στο μυαλό μου ένα σενάριο, μια ταινία μεγάλου μήκους η οποία θα γίνει τελικά σειρά 8 επεισοδίων. Επειδή όσο ήμουν στη Θεσσαλονίκη δούλευα delivery, έγραψα ένα σενάριο για το delivery και τη Θεσσαλονίκη. Ένας νεαρός διανομέας με ελαφρύ αυτισμό χαρτογραφεί τη Θεσσαλονίκη με βάση τις παραγγελίες του. Ώσπου σε μια άγνωστη οδό (Έρνεστ Εμπράρ) ανακαλύπτει τον έρωτα, την ιστορία και τελικά τον εαυτό του.

Ο τίτλος είναι «Έχει φύγει το παιδί» και έχει σταλεί στο series mania στη Λιλ της Γαλλίας και είμαστε εν αναμονή των αποτελεσμάτων. Μπήκα ωστόσο στο Μεταπτυχιακό του σεναρίου στο Τμήμα Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη και ήρθα σε επαφή με έναν κόσμο που αγάπησα πραγματικά. Η διπλωματική μου «Πορνογραφία» πήρε άριστα. Έχω γράψει και μια ταινία μικρού μήκους την οποία θα κάνουμε. Σχετίζεται με την απώλεια της μητέρας μου. Breath, Sea and the Beast, εταιρεία παραγωγής Nomad Productions.

Θα γυριστεί στα παράλια της Λάρισας. Ένας πατέρας και ένας γιος ψαρεύουν και όποιο ψάρι πιάνουν το επιστρέφουν πάλι στη θάλασσα μέχρι που ένα ψάρι πεθαίνει κι εκεί πια βλέπουμε τον πατέρα και τον γιο να βγάζουν από μέσα τους ό,τι κρατούσαν. Είμαι χαρούμενος γιατί μιλήσαμε με την Περιφέρεια Θεσσαλίας και θα μας στηρίξουν σ’ αυτή τη δουλειά. Θα γίνει δηλαδή υπό την αιγίδα του Thessaly Film Office της Περιφέρειας. Νομίζω ότι είναι θετικό ότι θα αναδειχθεί και ένα μέρος από τα παράλιά μας, συγκεκριμένα το Πολυδένδρι. Και υπάρχει και κάτι ακόμη που έχει προχωρήσει. Είναι μια ταινία animation, αυτή θα γίνει σε σκηνοθεσία και συνεργασία με τη Βιβή Μαρκάτου και λέγεται “Το τιραντάκι”. Μια μικρού μήκους ταινία που έχει να κάνει με την ανάγκη της ταυτότητας, με την αναζήτηση της ταυτότητας.