Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια…
και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί…
για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο…
μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια…
Μανόλης Αναγνωστάκης… 1970
Μέσα στη χούντα γράφτηκε το συγκεκριμένο ποίημα…
βρέθηκα…
από τύχη…
σε δύο σχολικά αμφιθέατρα φέτος…
πάνω στις πυρετώδεις προετοιμασίες…
για την εθνική επέτειο…
σα να μην πέρασε μία μέρα…
οι ίδιες αφίσες…
εκείνες που είχαμε και μείς στους δικούς μας εορτασμούς πριν από χρόνια…
ίδιες φιγούρες στρατιωτών…
άτσαλα σχεδιασμένες…
ίδια δαφνοστεφανωμένα ΖΗΤΩ από πάνω…
ίδια περιστοιχισμένα από ελληνικές σημαίες ΟΧΙ…
και σε μία γωνιά…
η γυναίκα της Πίνδου να κουβαλάει πυρομαχικά και εφόδια…
δεν άλλαξαν…
ούτε οι ηρωικοί πανηγυρικοί…
ούτε τα πρωτόκολλα εορτασμού…
μέσα από εγκυκλίους του υπουργείου Παιδείας…
για το τι ΠΡΕΠΕΙ να εορτάζεται και τι όχι…
και στην τηλεόραση…
οι ίδιες ταινίες…
με ήρωες Έλληνες…
πολυβόλα και ελάτε να τα πάρετε…
κάπου…
χρόνια τώρα…
έχει χαθεί..
μέσα στην επανάληψη και την γραφικότητα…
η πραγματική Ιστορία…
αυτή που μπορεί να δεις ακόμα…
πίσω από κάτι συγκινημένα μάτια…
από τους ελάχιστους που μπορεί να την έχουν ζήσει…
ή από εκείνους…
που μπορεί να θυμούνται…
όλα εκείνα που ακολούθησαν…
όταν την Ιστορία…
την έγραφαν πια οι «νικητές»…
γιατί…
πίσω από τα ηρωικά ΟΧΙ…
υπήρχαν εκείνα τα ΝΑΙ…
κρυμμένα με μαύρες κουκούλες…
οι κουκουλοφόροι…
οι δωσίλογοι…
οι ταγματασφαλίτες και συνεργάτες των Γερμανών…
θα περάσουν ως γραφικοί κακοί…
σε σκηνές λίγων λεπτών…
στις εθνικές ταινίες…
για να τονίσουν…
πάντα…
τη σθεναρή ιδεολογική και ηθική αντίσταση του ήρωα…
οι κουκουλοφόροι στις ταινίες…
ήταν πάντα ένας ή δύο…
ενώ θα περάσουν στα ψιλά γράμματα της ιστορίας…
κι ας ήταν αυτοί που την καθόρισαν…
ήταν αυτοί που επέλεξαν…
φορώντας την μαύρη κουκούλα…
ασφάλεια…
χρήματα…
κυρίως εξουσία…
αίσθηση δύναμης…
η κουκούλα έδινε ανωνυμία και ασυλία…
το ποιοι θα εκτελούνταν…
συχνά ήταν μια δήλωση ισχύος…
μπορούσαν να καταδικάσουν όποιον ήθελαν…
χωρίς συνέπειες…
κάπως έτσι…
αυτή η χώρα…
δεν παρήγαγε μόνο εκείνους που απεικονίζονται…
στις χιλιοκολλημένες αφίσες με τα δαφνοστεφανωμένα ΟΧΙ…
παρήγαγε και μαύρες κουκούλες…
που εντέχνως…
μέσα από τις κοντόφθαλμες σελίδες των σχολικών ιστορικών βιβλίων…
κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε…
πάντα οι κουκουλοφόροι ήταν εκτός ύλης…
κι ας ήταν εκείνοι…
που ανάμεσα στους «νικητές»
με τις ενέργειές τους…
διαμόρφωσαν την ζωή των υπολοίπων…
όπως ο Λαυρέντης…
σε ένα άλλο ποίημα του Αναγνωστάκη…
τι μένει από άλλον έναν εορτασμό ;…
η κοινωνική εκδήλωση…
με την αίσθηση του τσίπουρου να σε οδηγεί…
σε μία γλυκιά νάρκωση…
για το υπόλοιπο της μέρας…
από το μεσημέρι και μετά…
τα ακριβά όπλα που θα παρελάσουν…
που αγοράζονται ακόμα πιο ακριβά…
για την υπεράσπιση της πατρίδας…
και τα παιδιά…
που θα παρελάσουν…
ως «ιερό» καθήκον…
κάποια από αυτά…
ιστορικά υποψιασμένα…
κάποια απλώς βαριεστημένα…
κάποια σκρολάροντας στο τικ τοκ…
μέσα σε όλα αυτά….
η ιστορική αλήθεια…
κρυμμένη…
πίσω από πανηγυρικούς…
και πολλά δάφνινα στεφάνια
θα περιμένει εκείνα τα παιδιά…
που θα τραβήξουν την κουκούλα…
και θα αντικρύσουν κατάματα το παρελθόν…
για να πορευτούν με λιγότερα λάθη στο δικό τους μέλλον…
γιατί…
στα παιδιά δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
