Ένας ελληνικός κήπος ή ένα αστικό λιβάδι, στο κέντρο μιας πόλης, χωρίς ατελείωτους υδροβόρους χλοοτάπητες αλλά με γκορτσιές, κρανιές, σαμπούκο, άγρια λεβάντα, σπαθόχορτο και άγριες τριανταφυλλιές, είναι το μοντέλο που οραματίζονται τα τελευταία χρόνια για τον αστικό σχεδιασμό πολλοί άνθρωποι από διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους. Το μοντέλο αυτό συνιστά, ταυτόχρονα, ευρωπαϊκή νόρμα και παγκόσμια τάση, με στόχο την εφαρμογή, στο εσωτερικό των πόλεων, φιλοπεριβαλλοντικών λύσεων που βασίζονται στη φύση. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο τα φυτά της τοπικής χλωρίδας προσελκύουν πεταλούδες, μέλισσες, έντομα, πουλιά και άλλους φυσικούς επικονιαστές, η διατήρηση των εγχώριων ειδών ενισχύει την αστική ανθεκτικότητα, οι απαιτήσεις σε πόρους, νερό, λιπάσματα και φάρμακα ελαχιστοποιούνται και οι κάτοικοι βιώνουν μια ευεργετική εμπειρία επαφής με το φυσικό περιβάλλον.
«Ξενοδόχοι, αλλά και δήμαρχοι, μας ζητούν να ελληνοποιήσουμε τη χλωρίδα των υποδομών και των πόλεων, δηλαδή να ξεφύγουμε από τα εμπορικά είδη και να χρησιμοποιήσουμε ελληνικά υποχρησιμοποιούμενα είδη. Με τον τρόπο αυτό στη θέση του χλοοτάπητα και των φοινικοειδών, τοποθετούνται ελληνικά φυτά στους εξωτερικούς χώρους των ξενοδοχείων, με αποτέλεσμα οι τουρίστες να βιώνουν το φυσικό περιβάλλον ενός τόπου και η επιχείρηση να λαμβάνει πιστοποίηση ότι είναι φιλική προς το περιβάλλον» επισημαίνει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο Νίκος Θυμάκης, κηποτέχνης και γεωπόνος, Αν. Επιμελητής του Βαλκανικού Βοτανικού Κήπου Κρουσσίων και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Διαδρομής Ιστορικών Κήπων και Πάρκων (European Route of Historic Gardens and Parks).
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
