Γράφει ο Γιώργος Καούνας
Πρόσφατα είχα μια συζήτηση γύρω από την πολύπλευρη οπτική της κουζίνας. Τις γεύσεις, τα φαγητά, τα αρώματα και οτιδήποτε άλλο πρωταγωνιστεί γύρω από τα γαστρονομικά και οινικά πλαίσια. Οι απόψεις πάντα αντιπροσωπεύουν ένα φάσμα που αντανακλά στην ποικιλία των γεύσεων αλλά και των συνηθειών. Η συνήθεια ωστόσο, είναι μια κατάσταση όπου μπορεί να αφαιρεί τη δημιουργικότητα, απέναντι στα πιάτα αλλά και στις ετικέτες μας. Και δεν εννοώ να εκμοντερνιστεί οπωσδήποτε η παραδοσιακή ταυτότητα ενός πιάτου, ώστε να θεωρηθεί καινοτόμο, αλλά να δοκιμάσουμε και μια άλλη εκδοχή στο πλαίσιο ενός wine tasting. Ώστε να έχουμε μια άποψη, κάνοντας το επόμενο βήμα παρακάτω.
Μπορεί τα βήματα στον τομέα του κρασιού να έχουν καλπάσει τα τελευταία χρόνια και τα ελληνικά κρασιά να μην έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, τουλάχιστον ως έναν βαθμό, αλλά, αυτό που ακόμη λειτουργεί σαν γραμμή τυποποίησης για πολλούς, κυρίως όχι στο οινόφιλο κοινό ή στους ανθρώπους εντός του χώρου του κρασιού, αλλά στο υπόλοιπο καθημερινό πλαίσιο, είναι κυρίως αυτό που δύσκολα εκθρονίζεται: «Λευκό κρασί με ψάρι και κρέας με κόκκινο κρασί». Κι όμως αυτή η τυποποιημένη αλήθεια καλά κρατεί. Δεν παύει να είναι αλήθεια. Δεν παύει να είναι και συνήθεια!
Φυσικά και δεν αποτελεί αυτός ο σχεδιασμός κάποιο γευστικό λάθος. Αλλά, μας κρατάει κατά κάποιο τρόπο δέσμιους σε μια κατάσταση. Σε μια τυποποιημένη συνθήκη που μας χαλάει το ένα βήμα παραπάνω. Τα οινικά σύνορα είναι πολύπλευρα. Η γαστρονομία το ίδιο. Αυτοί οι δύο σταθμοί είναι στη μοίρα τους να τέμνονται. Κι αυτή η συνθήκη με τη σειρά της, μας δίνει το δικαίωμα να επεξεργαστούμε το υλικό που μας προσφέρεται άφθονα, εξαιτίας της αφθονίας των υλικών, ανάμεσα στις ποικιλίες που διαθέτει η αγορά. Είναι καιρός λοιπόν, να τολμήσουμε και το επόμενο βήμα. Κι αν δεν μας βγει ο συνδυασμός που περιμέναμε, δεν έγινε και τίποτα. Ας τολμήσουμε λοιπόν ψάρι με κόκκινο κρασί και κρέας με λευκό.
Κι όμως γίνεται. Γιατί, αυτό που ενώνει τις γαστρονομικές γεύσεις με το κρασί που θα συνδυάσουμε, είναι τα υλικά που θα επιλέξουμε. Ξεκινώντας λοιπόν από τα υλικά, έχουμε ένα πάνω από το 50% της βάσης, όπου θα δέσει αργότερα την επιλογή μας. Εάν κάτι από την άλλη, μας φαίνεται τελείως παράδοξο θα πρέπει να σταματήσει να μας φαίνεται. Όπως λέμε και στο φαγητό: «Πρέπει να το δοκιμάζεις για να το πετύχεις» έτσι και εδώ, χρειάζεται μια παραπάνω θέληση για φαντασία.
Θεωρώ πως το κλειδί της επιτυχίας, απέναντι σ’ έναν γαστρονομικό συνδυασμό, είναι να αποβάλουμε όλοι μας τις δεύτερες σκέψεις. Εάν δεν πετύχει γίναμε ένα σκαλί σοφότεροι. Εάν πετύχει ανακαλύψαμε κάτι πρωτόγνωρο. Και στις δυο επιλογές- περιπτώσεις, το σημαντικό είναι πως βγαίνουμε κερδισμένοι. Τόσο γευστικά όσο και εμπειρικά.
Κι όπως έχω ξαναγράψει, μια διαφορετική άποψη σε λογικά πλαίσια, μπορεί να σπάσει τους οινικούς κανόνες. Προφανώς και δεν είναι οινικά αναρχικό αυτό. Είναι οινικά καινοτόμο! Οι απόψεις οφείλουν να υποστηρίζονται από προσωπικές εμπειρίες, γνήσιες κι όχι τόσο τυποποιημένες!
Αυτό άλλωστε δηλώνει και την προσωποποίηση της προσωπικής εμπειρίας!
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
