Στον Άγγελο Εξάγγελο…
ο Διονύσης Σαββόπουλος…
αφήνοντας σχεδόν ανέγγιχτους στους στίχους του Μπομπ Ντίλαν…
μιλά για τον αγγελιοφόρο εκείνο…
που ήρθε από μακριά…
γερμένος πάνω σε ένα δεκανίκι…
και για να είναι αρεστός σε όλους…
έφερνε νέα…
γεμάτα στην ψευτιά…
αρκεί να ακούγονται ευχάριστα στο αυτί…
απολαμβάνοντας τα προνόμια…
του ανθρώπου…
που χαϊδεύει αυτιά…
ο αγγελιοφόρος πάντα αμείβεται…
για τις ευχάριστες ειδήσεις…
ο Άγγελος Εξάγγελος…
γράφεται στις αρχές της δεκαετίας του ’70…
περιλαμβάνεται στο Βρώμικο ψωμί…
ένας δίσκος…
στον οποίο περιλαμβάνονται ακόμη…
το Δημοσθένους λέξεις…
μαζί με το Ζεμπέκικο…
λες και ο Σαββόπουλος θέλησε με αυτόν τον δίσκο…
να χωρέσει μία ολόκληρη εποχή…
που ήταν ακόμη ο Νιόνιος…
στην Ελλάδα δικτατορία…
ο Άγγελος…
μεσολαβητής ελευθερίας, φορέας μηνύματος…
σχεδόν χριστιανικός αλλά και πολιτικός…
η γλώσσα του τραγουδιού…
πολιτική…
αλλά για πρώτη φορά και μεταφυσική.
ο Άγγελος δεν έρχεται για να ανατρέψει…
αλλά να φέρει καλές ειδήσεις που θέλουμε να ακούσουμε…
καλές ειδήσεις που θα μας σώσουν…
και ξαφνικά…
μέσα σε ένα τραγούδι…
αυτή η σωτηριολογική διάσταση…
θα γίνει το νήμα…
με τα χρόνια…
που θα μετατρέψει…
την πρώιμη ριζοσπαστικότητα του Σαββόπουλου…
στην ύστερη του προσήλωση στο “εθνικό ήθος”…
υπήρξε εποχή που το όνομα «Σαββόπουλος» μύριζε ελευθερία…
μπορεί και αμφισβήτηση…
ο Νιόνιος που με μια κιθάρα…
τραγουδούσε Dylan και Θεοδωράκη.
από το Φορτηγό ως το Περιβόλι του τρελού…
ήταν ο πολιτισμικός καθρέφτης μιας γενιάς που αρνιόταν να χωρέσει σε παλιά κουτιά…
ο ίδιος καθρέφτης στράφηκε σύντομα αλλού…
σταδιακά…
οι παλιές του σάτιρες για την εξουσία…
έδωσαν τη θέση τους σε ευγενικές ομιλίες περί “εθνικής ενότητας”, “ευθύνης” και “πατριωτισμού”…
ο καλλιτέχνης του «μην περιμένετε σωτήρες»…
στήριζε Νέα Δημοκρατία…
για τη σωτηρία της χώρας…
δηλώνοντας δημόσια την εκτίμησή του σε πολιτικές φυσιογνωμίες που κάποτε θα σατίριζε…
κάποιοι θα το δικαιολογήσουν ως ωρίμανση…
ο Σαββόπουλος δεν είναι ο πρώτος που πέρασε από τη νεανική εξέγερση στην ώριμη συντήρηση…
όμως είναι όμως από τους ελάχιστους…
που το έκανε δημόσιο αφήγημα…
ντύνεται με σημαίες και εμβατήρια…
σύμμαχος της δεξιάς ρητορικής…
ο Σαββόπουλος…
μετατρέπει τον εθνικισμό…
σε “αγάπη για την πατρίδα”…
σε “πολιτισμική ρίζα”…
όμως αυτή η ρητορική…
παύει να είναι αθώα…
όταν ο Σαββόπουλος τραγουδά για τη γεμάτη πλατεία…
δεν είναι πια η ίδια πλατεία που κάποτε ο ίδιος ήταν μέρος της…
είναι μία πλατεία που φοβάται…
που μαζεύεται…
που θέλει να διαφυλάξει αντί να διεκδικήσει…
ο Σαββόπουλος…
μία κατηγορία μόνος του στο ελληνικό τραγούδι…
όσοι όμως τον αποχαιρετούν…
με την αίσθηση του χαιρετισμού σε έναν καλλιτέχνη ριζοσπαστικών ιδεών…
έναν καλλιτέχνη ανατροπής…
είναι επειδή ακόμη…
θυμούνται εκείνον τον Νιόνιο με τις τιράντες…
με ένα Φορτηγό γεμάτο τραγούδια…
που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη να αλλάξει…
ως άλλος έφηβος…
τον κόσμο…
στο μεταξύ…
άλλαξε ο ίδιος…
έγινε ο Σαββόπουλος…
οι τιράντες έμειναν εκεί…
αλλά τον Νιόνιο…
τον είχαμε αποχαιρετήσει για πάντα…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
