Έφυγε από τη ζωή ο Ρομπέρτο Σέχας, ο οπαδός της Αργεντινής που σήκωσε στους ώμους του τον Μαραντόνα στο Μουντιάλ του ’86

Ο Αργεντινός φίλαθλος που έγινε παγκόσμιο σύμβολο μετά τον θρίαμβο της «αλμπισελέστε» πέθανε στα 68 του χρόνια, αφήνοντας πίσω του μια θρυλική σκηνή  του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Ο Ρομπέρτο Σέχας, ο άνθρωπος που σήκωσε στους ώμους του τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα στο κατάμεστο «Αζτέκα» μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986, έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα, σε ηλικία 68 ετών, στη γενέτειρά του Σάντα Φε, έπειτα από μακρά μάχη με ασθένεια.

Η εμβληματική του στιγμή όταν στους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του τροπαίου, σήκωσε τον Μαραντόνα ψηλά κρατώντας εκείνος το βάρος και ο Ντιέγκο το τρόπαιο, έμελλε να γίνει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες εικόνες στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Το 1986, ο Σέχας εργαζόταν σε μεταλλουργία και μαζί με μια παρέα φίλων αποφάσισε να ταξιδέψει στο Μεξικό για να παρακολουθήσει τον μεγάλο τελικό  της Αργεντινής με τη Γερμανία. Χωρίς εισιτήριο, κατάφερε να μπει στο γήπεδο και, με το σφύριγμα της λήξης, όρμησε στον αγωνιστικό χώρο ανάμεσα στο πλήθος των οπαδών. «Ο Ντιέγκο με κοίταξε, σταμάτησε και χωρίς να πει τίποτα κατάλαβα τι ήθελε. Τον σήκωσα και άρχισα να τρέχω, ενώ εκείνος μου έδειχνε προς τα πού να πάω», είχε περιγράψει αργότερα ο ίδιος.

Η φωτογραφία του Μαραντόνα πάνω στους ώμους του, με το Κύπελλο του Κόσμου υψωμένο στον ουρανό του Μεξικού, ταξίδεψε σε κάθε γωνιά της Γης, συμβολίζοντας τη μαγεία και τη δόξα μιας ολόκληρης εποχής. «Τα εγγόνια μου με βλέπουν στην τηλεόραση και λένε ‘αυτός είναι ο παππούς που κουβαλάει τον Μαραντόνα’. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου χάρισε η ζωή», είχε δηλώσει συγκινημένος.

Οι δυο τους συναντήθηκαν ξανά δεκαετίες αργότερα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, στην εκπομπή De Zurda που παρουσίαζε ο ίδιος ο Μαραντόνα. «Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά», είχε πει ο Σέχας. «Ο Ντιέγκο γελούσε και μου είπε: “Εσύ ξέρεις πόσο βαριά είναι η κούπα, αλλά εγώ ξέρω πόσο βάρος έχω εγώ με την κούπα”».

Παρά την παγκόσμια αναγνώριση, ο Σέχας δεν θεώρησε ποτέ τον εαυτό του «κομμάτι της ιστορίας». Με απλότητα και ταπεινότητα, έλεγε πάντα πως ήταν «το χέρι του Θεού» που τον έφερε εκείνη τη στιγμή δίπλα στον Μαραντόνα. «Δεν ξέρω γιατί συνέβη σε μένα», είχε πει κάποτε. «Αλλά ξέρω ότι για πάντα θα είμαι εκεί, κάτω από τον Ντιέγκο».