Ήταν μια διαδρομή σαν όλες της άλλες για τον Χρήστο, οδηγό φορτηγού, που μετέφερε σαμπουάν πολυεθνικής εταιρίας, από την Ελλάδα στην Ιταλία. Αφού αποβιβάστηκε στο λιμάνι του Μπρίντιζι με πλοίο από την Ηγουμενίτσα, έμενε μόνο να αφήσει το εμπόρευμα και έπειτα να ξαναφορτώσει για Λουξεμβούργο. Έχοντας την ανακούφιση ότι το φορτηγό ελέγχθηκε από ακτίνες Χ και ήταν καθαρός, έπιασε το τιμόνι για το ταξίδι των 400 χιλιομέτρων. Λίγη ώρα μετά, άκουσε έναν μεταλλικό θόρυβο. Ένα διαδοχικό «μπαμ» που μαρτυρούσε ότι δεν ήταν μόνος. Τότε δεν το γνώριζε, αλλά ήταν η στιγμή που άλλαξε όλη του η ζωή.
Ο πατέρας δύο παιδιών από τα Γιαννιτσά, βρέθηκε με ποινή τριών ετών και επτά μηνών σε ιταλικές φυλακές, αφήνοντας τη σύζυγό του με ένα νεογέννητο και το τότε 11χρονο αγοράκι τους, για κάτι που μέχρι σήμερα, ορκίζεται ότι δεν έκανε ποτέ: τη διακίνηση μεταναστών. «Μου πέρασε πάρα πολλές φορές από το μυαλό να κρεμαστώ μέσα στη φυλακή, γιατί δεν το άντεχε η συνείδησή μου. Δεν ήθελα όμως να πικράνω τους δικούς μου ανθρώπους ακόμη περισσότερο, δεν ήθελα να εγκαταλείψω», περιγράφει στο ΤhessPost.gr, μιλώντας για αυτό που αποκαλεί «τον δικό του πόλεμο».
Κάλεσε μόνος του τις αρχές και κατέληξε με χειροπέδες, μαζί με τους μετανάστες
Η πρώτη φορά που τον συνέλαβαν, ήταν το 2010. «Όταν άκουσα τον θόρυβο, κατέβηκα να ελέγξω και δεν βρήκα τίποτα, είναι δύσκολο να δεις όταν είσαι φορτωμένος. Ξαναξεκινάω και μετά από 10 χιλιόμετρα, ξανά, μπαμ μπαμ μπαμ. Σκέφτηκα πως, αυτό είναι από άτομα, 100%. Κάλεσα τον υπεύθυνο της εταιρίας και μου είπε να ενημερώσω τις αρχές πριν κάνω καμία απερισκεψία. Όταν έφτασε η Αστυνομία, ανοίγουμε μαζί -φοβήθηκα μόνος μου, έχουν μαχαιρώσει συνάδελφο μας που έκανε έλεγχο- και βρίσκουμε τέσσερα άτομα να έχουν φωλιάσει κάτω από τις παλέτες. Οι μετανάστες είπαν ότι μπήκαν εν αγνοία μου, ότι τρυπώσανε όσο δεν ήμουν στο φορτηγό και μας έβαλαν στα κρατητήρια των φυλακών του Τράνι, όπου έμεινα για 20 μέρες. Ο δικαστής είπε τότε ότι δεν υπήρχαν αρκετές αποδείξεις ούτε για να καταδικαστώ, ούτε για να αθωωθώ κι έτσι με άφησαν, για να διερευνηθεί η υπόθεση», περιγράφει.
«Πρέπει κάπου να ρίξουν το φταίξιμο»
Δύο χρόνια αργότερα ενώ είχε επιστρέψει στη δουλειά και κατέφτασε στην Ιταλία με τον ίδιο τρόπο, περνώντας όλους τους ελέγχους, κατά τη διάρκεια ενός τυχαίου ελέγχου ρουτίνας από τις ιταλικές αρχές, διαπιστώθηκε ότι ομάδα παράτυπων μεταναστών είχε κρυφτεί μέσα στο φορτηγό του. Παρά το ότι προσκόμισε πιστοποίηση, τόσο από τις ελληνικές λιμενικές αρχές, όσο και τις ιταλικές, ότι εκλέχθηκε με ακτίνες Χ, η πρώτη σύλληψη στο ιστορικό του, ήταν αρκετή για να καταδικαστεί. «Ο αστυνομικός μου είπε, συγγνώμη, αλλά θα πρέπει να οδηγειθείτε στις φυλακές. Για τρία χρόνια, πέντε μήνες και 16 ημέρες. Να αφήσω πίσω γυναίκα με νεογέννητο και τον μεγαλύτερο μου γιο, και τελικά με καλή διαγωγή, έκατσα 2 χρόνια και 10 μήνες. Το σύστημα αυτό, είναι ένας φαύλος κύκλος και οι δικαστικές αρχές, πρέπει κάπου να ρίξουν το φταίξιμο. Είναι πανεύκολο να τρυπώσουν στους μουσαμάδες. Οι διακινητές έχουν διάφορα εξαρτήματα. Μπορεί όταν κοιμάσαι, να έρθουν να κόψουν το κορδόνι πίσω στο φορτηγό να βάλουν μέσα τους μετανάστες και να βάλουν κόλλα στο ίδιο κορδόνι, να μη φαίνεται η διαφορά. Είναι ολόκληρο σύστημα, γνωρίζουν τα δρομολόγια, τις στάσεις και πως να κρυφτούν», σημειώνει ο 44χρονος.
Κλειδωμένος για την ενοχή άλλου
Η ζωή στις φυλακές της Πιατσέντζα πέρασε με πίστη, εργασία αλλά και στιγμές απόγνωσης, ενώ το στίγμα του «διακινητή» απλώθηκε στον κύκλο των φίλων και γνωστών που, παρά την απόσταση, έβλεπε ολοένα να συρρικνώνεται. «Έχεις να αντιμετωπίσεις όλο τον κόσμο, να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ο καθένας θα πει ‘’ίσως ήταν σε μια φάση δυσκολίας και το έκανε’’, κι εσύ να ξέρεις μέσα σου ότι δεν το έκανες, αλλά να μη μπορείς να το αποδείξεις. Στην αθωότητά μου πίστεψαν κάποιοι φιλέλληνες συγκρατούμενοι, που ξέρουν να ξεχωρίσουν ποιος είναι ο εγκληματίας και ποιος ο αθώος, το έχουνε σπουδάσει, αλλά και η διευθύντρια των φυλακών. Είχα την στήριξη της συζύγου μου, που πίστευε σε μένα και δούλευε έως και 16 ώρες συνεχόμενα για να μεγαλώσει δυο παιδιά μόνη της».
Ελευθερία και ξανά στους δρόμους – Το εξωνυχιστικό ψάξιμο στο φορτηγό
Λίγους μήνες μετά την απελευθέρωση του, βρέθηκε ξανά στο τιμόνι, για την δουλειά που ποτέ δεν έπαψε να αγαπά, παρά τα όσα έφερε στον δρόμο του. Ο έλεγχος που κάνει στο φορτηγό, είναι ενδελεχέστατος, ψάχνοντας παντού, με τον φόβο να μην βρεθεί ξανά στον ίδιο εφιάλτη. «Αντί μουσαμά πλέον, έχω ψυγείο για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Πίσω είναι η μόνη είσοδος και θα πρέπει να ρίξουν τον κτίριο για να μπουν. Ελέγχω άξονες και παλετοθήκες και δε μένω ποτέ εκτεθειμένος. Έχω ορκιστεί, αν πέσει στην αντίληψη μου ότι θα έρθει κάποιος να τρυπώσει, καλύτερα να ξαναπάω μέσα γιατί τον σκότωσα με τα ίδια μου τα χέρια, παρά να ξαναζήσω όσα πέρασα. Με στεναχωρεί όταν ακούω για τέτοια περιστατικά, γιατί ξέρω πως θα καταλήξει ο κάθε συνάδελφος», υπογραμμίζει ο Χρήστος.
Πρόεδρος ΟΦΑΕ: «Το 98% των συλληφθέντων, είναι αθώοι»
Κατά τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Φορτηγών Αυτοκινητιστών Ελλάδος Διεθνών Μεταφορών Απόστολο Κενανίδη, η σύλληψη του 24χρονου Τούρκου στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης την περασμένη Πέμπτη, είναι ένα από τα εκατοντάδες περιστατικά που καταγράφονται, όμως κατά τη συντριπτική τους πλειονότητα, οι οδηγοί μεταφέρουν εν αγνοία τους, παράτυπους μετανάστες. «Το 98% των οδηγών, είναι αθώοι. Είναι αντιληπτό, ότι εάν κάποιος γνωρίζει ότι κάνει διακίνηση, δε θα πάει στο λιμάνι ή σε οποιονδήποτε τελωνειακό χώρο, που υπάρχουν σεκιουριτάδες και κάμερες σε κάθε είσοδο. Αυτό γίνεται εν αγνοία του οδηγού. Γιατί αλλιώς να τους κατεβάσει σε έναν τόσο καλά φρουρούμενο χώρο; Αυτοί όμως, που επωμίζονται όλο το βάρος, είμαστε δυστυχώς εμείς», σημειώνει ο ίδιος, στο ΤhessPost.gr.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΠΛΟΙΑΡΙΔΗ
Πηγή: thesspost.gr
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
