Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η καθαρή συνείδηση είναι η καλύτερη προστασία. Ο Χριστός με το χυμένο αίμα του επάνω στο σταυρό καθάρισε τη συνείδησή μας. Δέχθηκε αθώος το σταυρό για να είμαστε εμείς με καθαρή συνείδηση και να μη φοβούμαστε το θάνατο. Το χυμένο αίμα του ξέπλυνε την ενοχή των ανθρώπων.
Να το δω δεν το θέλω, το χυμένο αίμα του Ιγνάτιο, γράφει ο Ισπανός ποιητής Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα , στο θρήνο του για τον φιίλο του ταυρομάχο Ιγνάτιο Σάντσεθ Μεχίας. Τον Μεχίας τον σκότωσε ο ταύρος την ώρα του αγώνα στην αρένα. Πώς η ενοχική συνείδηση να ξεπλύνει συνειδήσεις και να χαρίσει την αιώνια ζωή. ¨Αύτη δε έστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» Ιω..ΙΖ΄, 3.
Η καθαρή συνείδηση είναι η καλύτερη προστασία«, αυτή είναι η κεντρική ιδέα στην κινηματογραφική ταινία του Ρενέ Κλαιρ «Δέκα μικροί Ινδιάνοι». Πρόκειται για την μεταφορά του ομώνυμου αστυνομικού μυθιστορήματος της Αγκάθα Κρίστι, στον Κινηματογράφο.
Η γνωστή μυθιστοριογράφος σε όλη της τη ζωή έγραφε για εγκληματίες και για κατηγορίες και πίστευε πως η καλύτερη προστασία του αθώου κατηγορουμένου είναι η αθωότητά του.
Οι ήρωες του έργου «Δέκα μικροί Ινδιάνοι», μικροί ίσως γιατί δεν μπορούν να αποδείξουν την αθωότητά τους για την συγκεκριμένη κατηγορία της δολοφονίας, που τους βαραίνει, χωρίς να φανερώσουν άλλες ενοχικές πράξεις. Η μόνη ελπίδα να πείσουν για την αθωότητά τους, είναι η αληθινή εξομολόγηση. Γι’ αυτό άλλωστε οι κατηγορούμενοι στα δικαστήρια δεν υποχρεούνται να απολογηθούν.
Ο Ντοστογιέφσκι στους Δαιμονισμένους γράφει για τον καλό ήρωα Σατώφ : « Ήτανε μια καρδιά αγνή απ΄αυτές που δεν βρίσκεις κάθε μέρα. Πολύ σπάνια μού’ τυχε να συναντήσω σε άνθρωπο μια τόσο τίμια ψυχική θέρμη. Ποτέ, ποτέ δε θ’ απαρνηθώ τις υπέρτερες ελπίδες, μού ‘λεγε, ενώ τα μάτια του έλαμπαν.»Το έργο είναι κατ’ ουσίαν η μεταφορά της χριστιανικής διδασκαλίας «ποιείτε δικαιοσύνη εν πάση αγαθοσύνη και αληθεία..»
Με ρωτάει κάποτε ένας αναγνώστης, ποιός είναι αυτός ο ήσυχος άνθρωπος που με την αθωότητά του είναι κοντά στο Θεό, χωρίς τις ενοχές να τον βασανίζουν. Για τους αθώους που άδικα κατηγορούνται είπε ο Κύριος «οράτε μην καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων, λέγω γαρ υμίν, ότι οι Άγγελοι αυτών εν ουρανοίς διά παντός βλέπουσι το πρόσωπο του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Ήλθε ο Υιός του σώσαι το απωλωλός.»
Να κοινωνούμε τα παθήματα του Χριστού. Η γιαγιά μου αν και αγράμματη κατανοούσε τη διδασκαλία της Εκκλησίας , να κοινωνούμε τα παθήματά μας με τα παθήματα του Ιησού. Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Β’ Κορινθίους Κεφ. Α’ στ.6-7, «καθώς περισσεύει τα παθήματα του Χριστού εις ημάς, ούτω διά Χριστού περισσεύει και η παράκλησις ημών (…) ώσπερ κοινωνοί έστε των παθημάτων, ούτω και της παρακλήσεως.» Ο Θεός μας ενισχύει για να μπορούμε να υποφέρουμε με υπομονή, όπως υπέφερε ο Χριστός.
Ζούμε την εγκατάλειψη του Ιησού στη δική μας εγκατάλειψη. Ο Ιησούς είναι η εγκατάλειψή μας. Η πραγματικότητα είναι να είσαι παρών. Στον Ιησού εμείς εγκαταλειφθηκαμε. Όταν προσευχόμαστε προσευχόμαστε για όλους τους ανθρώπους. Δεν μπορεί κανείς να προσευχηθεί μόνο για τον εαυτό του ή μόνο για τους δικούς του. Ο Θεός γνωρίζει τί ανάγκες έχει ο κάθε άνθρωπος. Εμείς δε γνωρίζουμε ούτε για τον εαυτό μας ποιές είναι οι αληθινές ανάγκες μας.
Όταν κλαίμε στον Ιησού, στον κήπο της Γεσθημανή δεν κλαίμε τον Ιησού, κλαίμε τον εαυτό μας. «Η θνητότητα και η απώλεια ενός ατόμου είναι ένα κοινό ανθρώπινο ζήτημα και ότι η καμπάνα χτυπάει για όλους τους ανθρώπους, αδιακρίτως ποιός πεθαίνει.»
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
