Kάποιοι έφτασαν σε σημείο να κάνουν λόγο για έναν ποιητή που μπορεί να συγκριθεί, σε ύφος και εσωτερικότητα, με την Κατερίνα Γώγου. Όπως κι εκείνη, ο Γιώργος Φιλιππίδης, επιχείρησε να εκφραστεί μέσα από το έργο του, πριν αποφασίσει να γράψει ο ίδιος τον επίλογο του σύντομου περάσματός του από αυτόν τον κόσμο.
Έβαλε τέλος στη ζωή του το 1997, όταν ήταν μόλις 20 ετών… Δεν τα είχε κλείσει καν… Και το έκανε με έναν τρόπο ασυνήθιστο, που μόνο απορίες και αναπάντητα ερωτηματικά μπορεί να δημιουργήσει σε όσους δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν προσωπικά. Αυτοκτόνησε επιλέγοντας τον απαγχονισμό την ώρα που ταυτόχρονα αυτοπυρπολήθηκε…
Η άγνωστη γενιά του ΄90
Ο Γιώργος Φιλιππίδης θεωρείται εκπρόσωπος της λεγόμενης γενιάς του ’90. Εκείνων των μελών του καλλιτεχνικού και πνευματικού κόσμου που παρέλαβαν μια Ελλάδα έτσι όπως την είχε παραδώσει εκείνη της Μεταπολίτευσης.
Συχνά παρεξηγημένοι, οι λογοτέχνες που αναδείχθηκαν εκείνη την περίοδο, διακρίνονται από έναν εντελώς διαφορετικό ψυχισμό. Πολλοί από αυτούς λειτούργησαν ως «προφήτες» όσων θα ακολουθούσαν μετά την ευδαιμονία των 90’s.
Όσο η πλειοψηφία των Ελλήνων ζει σαν να μην υπάρχει αύριο σε μια χώρα που στηρίζει την επίπλαστη ανάπτυξή της σε δανεικά, υπάρχει και μια μικρή σκεπτόμενη μειοψηφία που προσπαθεί να μιλήσει για πράγματα που σήμερα πλέον μπαίνουν στην ατζέντα, αλλά τότε ήταν έννοιες άγνωστες οι οποίες αποδίδονταν στους αδύναμους. Ή -στην καλύτερη περίπτωση- στους σχεδόν περιθωριακούς.
Άνθρωποι που εξέφραζαν προβληματισμούς που πολλοί δεν ήταν καν σε θέση να αντιληφθούν. Που οι υπόλοιποι λες και τους κοίταζαν με βλέμμα που μαρτυρούσε μια απορία στο γιατί δεν έδειχναν να είναι ευτυχισμένοι, όπως οι άλλοι, ή γιατί δεν τους έφταναν τα όνειρα για μια καλή δουλειά και λεφτά.
Το σπαρακτικό αντίο
Σε όλα αυτά αποφάσισε να γυρίσει την πλάτη ο Γιώργος Φιλιππίδης το καλοκαίρι του 1997, όταν εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Ήταν Ιούλιος εκείνης της χρονιάς και κανονικά θα γυρνούσε με τους φίλους του την Ευρώπη με τρένο, όπως είχαν σχεδιάσει.
Όμως δύο μήνες νωρίτερα ακύρωσε και σταδιακά ξέκοψε από όλους, ετοιμάζοντας το δικό του «φευγιό»…
Η αυτοκτονία του στο σπίτι της οικογένειας στο Παγκράτι ήταν τρομακτική και βίαιη. Μια βία που ο Γιώργος Φιλιππίδης την έστρεψε προς τον εαυτό του. Ένα συναίσθημα που πάντως δεν έβγαζε στα ποιήματά του.
Εκεί ήταν εύθραυστος, αλλά δεν έδειχνε ευάλωτος. Υπάρχει μια βαθιά εσωτερικότητα. Ίσως καλύτερα από όλους την περιγράφει ο ποιητής, Γιάννης Στίγκας, στον πρόλογο της Γαλάζιας Μηχανής, τη μοναδική του ποιητική συλλογή, η οποία εκδόθηκε μετά το θάνατό του, από χειρόγραφα που μάζεψε η μητέρα του.
«Η ποίησή του – το αισθάνεσαι αμέσως αυτό- δεν είναι απλά ελκυστική, δεν είναι απλά σύγχρονη, η ποίησή του είναι επείγουσα. Γιατί ο Φιλιππίδης ενσαρκώνει την τεράστια υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, με μια γλώσσα πυρετική, ακροβατική, χίλιες φορές πιο ακροβατική από το χαμόγελο του Da Vinci. Γιατί δεν αρκείται στην κραυγή, αλλά ξέρει και να την σκαρφαλώνει» σχολιάζει ο Γιάννης Στίγκας…
Όλα έγιναν γρήγορα
«Παιδί» των Εξαρχείων, πνεύμα ανήσυχο και ασυμβίβαστο, ο Γιώργος Φιλιππίδης πέρασε έτσι την εφηβεία του, μεταφέροντας στα ποιήματά του εικόνες και σκέψεις. Τα περισσότερα από αυτά, όσα σώθηκαν τουλάχιστον, γράφτηκαν την τελευταία διετία της ζωής του.
Διαβάζοντάς τα, δύσκολα αντιλαμβάνεσαι ότι προέρχονται από χέρι ενός εφήβου ουσιαστικά 16-17 ετών.
Εκείνο που καταλαβαίνεις σίγουρα είναι η εσωτερική αναζήτηση ενός βαθύτερου νοήματος σε ό,τι ζει, την έντονη κοινωνική συνείδηση και ενδεχομένως μια μάχη μέσα του. Σαν μια απόπειρα να πείσει και να πειστεί, ακροβατώντας μεταξύ της δίψας για μια άλλη ζωή και την ανάγκη να βρει διέξοδο, ακόμη κι αν αυτή είναι τελικά αυτή που επέλεξε να πάρει…
«Έχω να πω τόσα πολλά, κι όμως ξέρω πως δεν θα καταφέρω να πω τίποτα. Φοβάμαι ότι η μοναξιά είναι πιο κοφτερή ανάμεσα στους γνωστούς, μέσα στην οικειότητα των προσώπων και των δρόμων. Οι τοίχοι του δωματίου μου δεν λιώνουν ποτέ όταν είναι κάποιος άλλος στο δωμάτιο. Έτσι περιμένω τα βράδια˙ τότε καμιά φορά προσεύχομαι κοιτάζοντας χαμηλά ή κλείνοντας τα μάτια. Το απόλυτο πάλλεται μες στο κεφάλι μου και μ’ εξουθενώνει˙ τόσο που καμιά φορά νομίζω πως όλα τα μελίσσια του κόσμου θέλουν να φτιάξουν τις κυψέλες τους μέσα στο μυαλό μου», έγραψε ο ίδιος.
Ως μια απάντηση, αντί επιλόγου, στον πρώτο στίχο του εν λόγω αποσπάσματος, πραγματικά είχε να πει τόσα πολλά… Πρόλαβε, ωστόσο, να πει αρκετά μέσα από το σύντομο πέρασμά του και αν μη τι άλλο, άφησε το μελαγχολικό στίγμα του…
Πηγή: menhouse.gr
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
