«Είναι η αρχή της ‘ζωής’ της ταινίας, από την οποία σταδιακά αποσυνδεόμαστε και την παραδίδουμε. Αλλά είμαστε ακόμα τόσο συνδεδεμένοι με αυτήν, που είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε τι θα συμβεί μετά. Σίγουρα δεν θα απέρριπτα να ξαναδουλέψω», δήλωσε ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις (Daniel Day-Lewis), ο πολυβραβευμένος ηθοποιός κατά τη συνέντευξη Τύπου, που πραγματοποιήθηκε σήμερα στη Μεγάλη Βρετανία, με αφορμή την πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας ΑΝΕΜΩΝΗ για τους σκοπούς της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών / Πόρτα Ανοιχτή.
Η πρεμιέρα, που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, θα πραγματοποιηθεί το βράδυ της Κυριακής 12/10, με τα έσοδα της προβολής να διατίθενται για τους σκοπούς της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών / Πόρτα Ανοιχτή.
Ο διάσημος ηθοποιός και ο γιος του, Ρόναν Ντέι-Λιούς, που κάνει το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης της ταινίας ΑΝΕΜΩΝΗ, με τον οποίο συνυπογράφουν το σενάριο, ήταν μαζί και απάντησαν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Όπως το αν υπήρξε μια συγκεκριμένη «μαγική στιγμή» που σκέφτηκαν αυτή τη συνύπαρξη. «Αυτό δεν συνέβη ποτέ», απάντησε ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις. Αλλά, όπως ο ίδιος σημείωσε, ένιωσε μια πραγματική θλίψη στη σκέψη ότι ο Ρόναν θα συνέχιζε να κάνει ταινίες χωρίς αυτός να αποτελεί μέρος τους. «Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε το σενάριο δεν είχαμε κάποιο συγκεκριμένο περίγραμμα ή ιδέα. Είχαμε μια αόριστη αίσθηση ως προς πού θα μας πήγαινε, αλλά ουσιαστικά είχαμε μόνο τους χαρακτήρες, το σενάριο και το μεταξύ μας περιβάλλον. Για πολύ καιρό, γράφαμε μόνο όταν ήμασταν στον ίδιο χώρο, οπότε ό,τι διαμορφώθηκε έγινε σε αυτές τις πολύ σποραδικές μετατοπίσεις και τα προσχέδια. Και μετά, σε ένα συγκεκριμένο σημείο, όταν είχαμε γράψει ίσως 70 σελίδες, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε κάτι αληθινό, που λειτουργούσε στη μορφή αυτή και ήμασταν πλέον αρκετά σίγουροι ότι θέλαμε να συνεχίσουμε. Αυτή ήταν, νομίζω, μια συναρπαστική και τρομακτική στιγμή και για τους δύο μας», δήλωσε από την πλευρά του ο Ρόναν Ντέι-Λιούς.
Οι ερωτήσεις συνεχίστηκαν και γύρω από τον τρόπο που ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις ασκεί την ηθοποιία, κάτι που έχει συζητηθεί πολύ. «Δεν επέλεξα ποτέ να μιλήσω γι’ αυτό. Δεν το βρίσκω ενδιαφέρον και δεν βλέπω κανένα νόημα να το κάνω. Αλλά δεν υπάρχει έλλειψη ανθρώπων που θα μιλούσαν επί μακρόν γι’ αυτό. Και πιθανώς, πολλά από τα πράγματα που μου έχουν αποδοθεί όλα αυτά τα χρόνια, είναι αποτέλεσμα καθαρής φαντασίας ή σκέψεων κάποιων ανθρώπων. Όμως, να προσθέσω κάτι ακόμα σχετικά με αυτό. Όταν θέλεις να έχεις οποιαδήποτε πιθανότητα επιτυχίας, γυρίζοντας μια ταινία, πρέπει να είσαι σε θέση να συνεργαστείς πλήρως με τους ανθρώπους που βρίσκονται και από τις δυο πλευρές της κάμερας. Και αν το σύστημα εργασίας σου, ανεξάρτητα από το ποιο είναι, μέθοδος, νοοτροπία ή οτιδήποτε άλλο, εμποδίζει με οποιοδήποτε τρόπο το έργο άλλων ανθρώπων, τότε αυτό που κάνεις είναι λάθος», απάντησε ο οσκαρικός ηθοποιός, που δεν θα ήθελε, όπως είπε, να σκέφτεται ότι έχει συμβεί κάτι τέτοιο στην περίπτωσή του. «Μου αρέσει να πιστεύω ότι (σ.σ. ο τρόπος που δουλεύω) είναι απλώς ένας προσωπικός τρόπος προσέγγισης της στιγμής εκείνης που συναντάς όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους στο πλατό. Και όσον αφορά τη συνεργασία με ηθοποιούς, δεν χρειάζεται να ξέρω από πού προέρχονται. Απλώς, πρέπει να νιώθω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος μπροστά μου, που ακούει, μιλάει, αντιδρά», σημείωσε.
Μια άλλη ερώτηση αφορούσε τον γιο του. Ένιωσε άραγε ο Ρόναν Ντέι-Λιούις κάποιο είδος πίεσης με την επιστροφή του διάσημου πατέρα του στα κινηματογραφικά πλατό; «’Ήταν σίγουρα μια αρκετά μεγάλη πίεση. Αλλά νομίζω ότι ίση πίεση για μένα ήταν ότι η εργασιακή του εμπειρία ήταν ευχάριστη και απολαυστική. Σίγουρα βοήθησε το γεγονός ότι είχαμε γράψει το σενάριο μαζί, ότι είχαμε τόσες πολλές ευκαιρίες να συζητήσουμε τον χαρακτήρα του Ρέι. Μπορούσες σχεδόν να αρνηθείς την πίεση, επειδή ένιωθες μια τόσο οικεία κατάσταση. Αυτό ήταν ένα δώρο. Αλλά ναι, σίγουρα δεν υπάρχει τρόπος να παρακαμφθεί η πίεση», επισήμανε ο νεαρός σκηνοθέτης.
Στην ταινία ΑΝΕΜΩΝΗ, οι εντάσεις κορυφώνονται όταν ένας άνδρας, ο Ρέι Στόκερ, που ζει απομονωμένος, έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπος με τον αδελφό του σχετικά με το μυστήριο της εξαφάνισής του πριν από δέκα χρόνια. Υπήρχαν άραγε πτυχές του χαρακτήρα του που δάνεισε ο ηθοποιός στον ήρωα -ή το αντίστροφο; «Έχει ειπωθεί ότι έχω κοινό με τον Ρέι ότι είμαι ερημίτης -δεν είμαι ερημίτης», είπε εμφατικά ο χαρισματικός ηθοποιός που αναφέρθηκε και σε όσα συχνά διαβάζουμε στα ταπλόιντ -όπως ότι ο ηθοποιός «έσπασε επιτέλους τη σιωπή του». «Δεν ζω κρυφά, απλώς δεν ζω μπροστά στο φακό όλη την ώρα, και δεν σπάω τη σιωπή μου, απλώς δεν μιλάω σε μικρόφωνο όλη την ώρα, αλλά με φίλους, συγγενείς και συναδέλφους και ούτω καθεξής. Ζω ήσυχα, αλλά δεν είμαι ερημίτης, δεν είμαι κάτοικος σπηλαίων», τόνισε με χιούμορ.
‘Αραγε μετά από την ταινία αυτή θα ξαναεπισκεφτεί τα κινηματογραφικά πλατό; «Είναι πολύ δύσκολο να έχω πάντα μια γενικευμένη επιθυμία γι’ αυτή τη δουλειά. Στη ζωή μου, η δουλειά ήταν απάντηση σε έναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό, μια γοητεία που αναδυόταν εσωτερικά … Η εμπειρία συνεργασίας που είχα με τον Ρόναν ήταν προφανώς μοναδική για μένα και πολύ χαρούμενη. Μου θύμισε όλα όσα αγαπούσα όταν ξεκίνησα, κάτι που ένιωσα ότι μοιραστήκαμε και με τους υπόλοιπους συναδέλφους -ότι επιστρέφαμε σε έναν τρόπο δουλειάς, όπου όλοι εργάζονται προς την ίδια κατάληξη και με την ίδια καλή θέληση. Αυτό όμως, δεν συμβαίνει πάντα. Σε αυτήν την περίπτωση ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, και όταν έχεις μια ευχάριστη εμπειρία, πάντα ελπίζεις να την επαναλάβεις», κατέληξε ο ηθοποιός.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο μεγάλος ηθοποιός και παντοτινός φίλος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών / Πόρτα Ανοιχτή, Ντάνιελ Ντέι-Λιούις έρχεται στην Αθήνα. Όπως και τις άλλες φορές, ο στόχος είναι ο ίδιος: Να στηρίξει τους σκοπούς της Εταιρείας. «Έχουν περάσει 53 χρόνια από τότε που ιδρύσαμε ένα πολύ μικρό κέντρο για παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, επειδή δεν υπήρχε τίποτα απολύτως γι’ αυτά στην Ελλάδα. Κι αυτό που ανακαλύψαμε, είναι ότι τα παιδιά εκείνη την εποχή δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να παίξουν. Έκαναν φυσιοθεραπεία, κάθε είδους κουραστικά και βαρετά πράγματα, αλλά δεν έπαιζαν ποτέ, δεν έκαναν ποτέ τίποτα καλλιτεχνικό: Δεν ζωγράφιζαν, δεν χόρευαν ούτε τραγουδούσαν. Έτσι, το πρώτο πράγμα που βάλαμε στη δουλειά μας ήταν το παιχνίδι, η μουσική, ο χορός, το τραγούδι και η ζωγραφική. Και ανακαλύψαμε ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αναπτυχθούν τα παιδιά μας και να βρουν τρόπους να εκφραστούν. Κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα», δήλωσε η Δάφνη Οικονόμου, επίτιμη πρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών / Πόρτα Ανοιχτή. Και συνέχισε:
«Ξέρω ότι κανείς δεν θα μπορούσε κανείς ποτέ να αμφισβητήσει το τεράστιο ταλέντο του Ντάνιελ ως ηθοποιού, αλλά έχει κι ένα άλλο τεράστιο ταλέντο, και αυτό είναι η φιλία. Ο Ντάνιελ είναι ο πιο υπέροχος φίλος -και είμαστε φίλοι για πολλά, πολλά χρόνια. Αν και δεν συναντιόμαστε παρά μόνο κάθε τρία – τέσσερα χρόνια, αγαπάμε ο ένας τον άλλον και ο Ντάνιελ αγαπά τα παιδιά μας κι αυτός είναι ο λόγος που είναι σήμερα εδώ. Είναι το πιο πολύτιμο πράγμα για εμάς, αυτή η γνήσια φιλία που έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια. Σημαίνει πολλά για εμάς και νομίζω ότι σημαίνει πολλά και για τον Ντάνιελ», πρόσθεσε η κ. Οικονόμου, που ευχαρίστηκε όλους όσους βοήθησαν για να έρθει ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις στην Αθήνα. «Επειδή όταν ο Ντάνιελ λέει θα έρθω, ξέρουμε ότι αυτό είναι αλήθεια. Υπήρξε μια υπέροχη συνεργασία όλο αυτό το διάστημα, έτσι ώστε να είμαστε εδώ σήμερα, την ημέρα που ονομάσαμε D-Day, Ημέρα-Ντανιέλ», κατέληξε.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
