«Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει κάτι ιερό. Αυτό όμως δεν είναι το πρόσωπό του. Το ιερό είναι αυτός ο ίδιος, αυτός ο άνθρωπος απλούστατα…».*
Το «ιερό» του ανθρώπου, τη δύναμη της ψυχής του ανθρώπου, της υπόστασης, της ακεραιότητας, της ολοκληρωτικής παράδοσης στη χωρίς αρχή και τέλος αγάπη, και μάλιστα στην αγάπη του παιδιού του και μαζί των άλλων παιδιών που είχαν την ίδια αποτρόπαια κι ανεξήγητη έξοδο από τη ζωή και τα όνειρά της, τα εφήμερα, μα τόσο γοητευτικά, το «ζήσαμε», όσοι το «ζήσαμε» τις μέρες που ο κ. Ρούτσι σαν απεργός πείνας ζήτησε και κέρδισε το αυτονόητο δικαίωμα του γονιού να μάθει την αλήθεια με τον όποιο τρόπο δικαιούται. Και αφού ταλαιπωρήθηκε και σε περιπτώσεις ακραίων παροξυσμών κουτσαβάκηδων της δεξιάς παρειάς του βαθέως αλλά και του επιφανειακού κράτους της Δεξιάς λοιδορήθηκε, ήρθε η Δικαιοσύνη μετά από δυόμιση χρόνια και είπε το «ναι» , για να γίνει αυτό το οποίο έπρεπε να γίνει από την πρώτη στιγμή…
Τα Τέμπη δεν είναι μόνο η με κρατική ευθύνη μέγιστη εν καιρώ ειρήνης τραγωδία, είναι και η αποκάλυψη της σχέσης Κράτους και Δικαιοσύνης, του Κράτους που δυόμιση χρόνια πριν με μισούς, μην πω μηδενικούς ελέγχους παίρνει το σαράντα τα εκατό και το δίνει ξανά στους σημερινούς αριστοαχρήστους, κι όταν το σαράντα είναι στο κάτω μέρος της τραμπάλας έρχεται η Δικαιοσύνη (:) να αποφασίσει ό,τι έπρεπε να αποφασίσει την ώρα που έπρεπε…
Το τέλος καλό, όλα καλά, στην περίπτωση αυτή δεν αρμόζει, είναι ντροπή, μόνο ντροπή… Είναι ντροπή να ταλαιπωρούνται χαροκαμένοι άνθρωποι, είναι ντροπή να θέλουν να μάθουν γιατί ακριβώς δεν θα ξαναδιαβάσουν αυτό το γλυκύτερο των γλυκών μήνυμα, «έφτασα μαμά, έφτασα μπαμπά», και αλληλοεξαρτώμενοι μανδαρίνοι να τους εμπαίζουν και να τους ταλαιπωρούν, να ταλαιπωρούν με νομικά τερτίπια ανθρώπους που συνεχίζουν να ζουν, αλλά δεν έχουν τη ζωή τους…
Πιο πάνω κάτι λέγαμε για την Δεξιά, όχι του Κυρίου, αυτή της χώρας, που όσο κι αν αλλάζει ίδια μένει…όπως σίγουρα και η Αριστερά της χώρας όσο κι αν αλλάζει ίδια μένει με μια ουσιαστική διαφορά. Από όσο θυμάμαι, κι έχω και μια ηλικία, η Δεξιά τα τελευταία έστω 50 χρόνια, γυρνάει από το ένα επίθετο στο άλλο… Καραμανλής Κωνσταντίνος σε Κώστα, Μητσοτάκης Κωνσταντίνος σε Κυριάκο, αυτά τα ονόματα μας πήραν μισόν αιώνα, είχαμε βέβαια και τους Παπανδρέου, αλλά αυτοί ήταν κάτι άλλο, ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ο Ανδρέας ήταν «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια», ο γιόκας του το τερμάτισε το όνομα…, Παπανδρέου δεν ματαβλέπουμε, κάτι πήγε να κάνει και η Μπακογιάννη, έκανε τον γιό της δήμαρχο, κι αυτά είναι όλα τα επώνυμα…
Η Αριστερά όμως έχει αμέτρητα ονοματεπώνυμα. Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε, πρωθυπουργούς και απογόνους δεν είχε.
Έτυχε νάχει κι έναν Τσίπρα. Και μάλιστα Π\Θ. Καλός, κακός, θα αποφανθεί η Ιστορία.
Ο Τσίπρας λοιπόν κάποια στιγμή πολιτικοϊστορική έχασε και τα βρόντηξε… Δικαίωμα του.
Έπιασε τα συνέδρια, βελτίωσε τα αγγλικά του, άρχισε και τα γαλλικά βλέπω, έγραψε κι ένα βιβλίο για τα έργα και τις ημέρες του και πάει σαν Τεντόγλου να πετάξει στο σκάμμα…
Ας πορευτεί όπως επιθυμεί και σχεδιάζει. Όλα κρίνονται στο πεδίο της μάχης…
Τη φράση όμως της Ντόρας, που την είχα και σε εκτίμηση, όταν της ζήτησαν να σχολιάσει την προοπτική να ιδρύσει κόμμα ο Τσίπρας, πως «οι φουκαράδες αριστεροί ψάχνουν ηγέτη», στις επόμενες εκλογές θα την έχω μαζί μου, στο μυαλό και στο είναι μου, για να ρίξω ένα σταυρό απέναντι σε όλους τους φουκαράδες του 41 τα εκατό…
* Σιμόν Βέιλ, «Το πρόσωπο και το ιερό».
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
