«Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου…
ήταν πολύ συνετοί, βαθυστόχαστοι, φιλοσοφικοί άνδρες…
όταν έστρεψαν την προσοχή τους στο πτωχοκομείο…
ανακάλυψαν αμέσως αυτό…
που οι κοινοί άνθρωποι δεν θα είχαν βρει ποτέ—
ότι στους φτωχούς άρεσε!»
στον Όλιβερ Τουίστ…
στο κεφάλαιο του πτωχοκομείου…
οι πλούσιοι…
συνετοί, βαθυστόχαστοι και φιλοσοφικοί άντρες…
αποφάσισαν…
ότι το πτωχοκομείο…
είναι ένα μέρος…
που αρέσει στους φτωχούς…
«…ένας κανονικός χώρος δημόσιας διασκέδασης για τις φτωχότερες τάξεις…
μια ταβέρνα όπου δεν πλήρωνες τίποτα…
ένα δημόσιο πρωινό, μεσημεριανό, απογευματινό τσάι και βραδινό όλο τον χρόνο…»
με τον τρόπο αυτό…
οι πλούσιοι διάβασαν τις ανάγκες των φτωχών…
αυτό που έλειπε από τη ζωή τους…
δεν ήταν μία καλύτερη ζωή…
αλλά ένα πτωχοκομείο…
όπως ακριβώς…
το παντεσπάνι της Μαρίας Αντουανέττας…
πριν της πάρουν το κεφάλι…
πώς μπορεί κάποιος που δεν έχει γνωρίσει ποτέ την ανάγκη…
να καταλάβει τον φτωχό;…
ή αλλιώς…
πως ο χορτάτος…
μπορεί να καταλάβει…
αυτόν που δεν έχει να φάει…
ως ειρωνεία…
την ώρα που γκρεμίζεται το οκτάωρο…
θεωρώντας το εργασιακό νομοσχέδιο…
λογικές τις 13 ώρες εργασίας…
ενώ προτείνεται λύση για την ακρίβεια…
η δεύτερη…
μπορεί και τρίτη δουλειά…
την ώρα…
που η υπουργός εργασίας…
επαίρεται…
για το φιλεργατικό νομοσχέδιο…
την ώρα που οι καταθέσεις της ίδιας…
σύμφωνα με το τελευταίο πόθεν έσχες…
που πάντα είναι έσχες…
αλλά ποτέ δεν μαθαίνουμε το πόθεν…
ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο…
ποσό…
που θα χρειαστούν πέντε ζωές 24ωρης εργασίας…
για να μπορέσουμε…
όλοι εμείς…
οι φτωχοί…
να αποκτήσουμε…
η υπουργός εργασίας…
με το ένα εκατομμύριο…
είναι εκείνη…
που θα δηλώσει πόσο καταλαβαίνει τον εργαζόμενο…
εκείνη…
που βγάζει το μήνα κανονικά…
χωρίς αγωνία…
μπορεί να έχει ότι θέλει…
να εργάζεται όποτε θέλει…
να κάνει διακοπές όσο θέλει…
ενώ πληρώνεται από μας…
η υπουργός εργασίας…
ο πρωθυπουργός…
άλλοι υπουργοί…
είναι εκείνοι…
που χρόνια προσπαθούν να πείσουν…
ότι μπορούν να καταλάβουν…
το φτωχό…
ενώ οι ίδιοι…
έζησαν μία ζωή στον πλούτο…
ότι μπορούν να καταλάβουν αυτόν που εργάζεται…
ενώ οι ίδιοι δεν έχουν εργαστεί ποτέ…
μπορούν να καταλάβουν αυτόν που ξυπνά στις 4 για να πάει στο εργοστάσιο…
ενώ οι ίδιοι…
ο μόνος λόγος να είναι ξύπνιοι στις 4…
είναι επειδή γυρνάνε από διασκέδαση…
ή για το πρωινό τους τζόκινγκ όπως οι Αμερικάνοι πολιτικοί…
με την ψήφο μας…
στέλνουμε ανθρώπους που η ζωή τους…
δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εμείς ζούμε…
και αναρωτιόμαστε μετά…
γιατί δεν καταλαβαίνουν τη δική μας ζωή…
στον Όλιβερ Τουίστ…
τα πεφωτισμένα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου…
χορτασμένα και αποκομμένα από την πραγματικότητα…
καταλήγουν στο παράλογο συμπέρασμα…
ότι οι φτωχοί απολαμβάνουν τη ζωή τους στα πτωχοκομεία…
συμπέρασμα που δύο αιώνες μετά…
δεν διαφέρει καθόλου…
από τις πολιτικές του σήμερα…
όπως και ο κανόνας που θέσπισαν ως λύση…
«…όλοι οι φτωχοί…
θα είχαν την εναλλακτική…
διότι δεν θα ανάγκαζαν κανέναν…
να πεθάνουν της πείνας…
με αργό ρυθμό μέσα στο πτωχοκομείο…
ή…
με γρήγορο ρυθμό έξω από αυτό…»
το αποτέλεσμα…
έτσι κι αλλιώς…
μπορεί να ήταν ο θάνατος…
αλλά είναι σίγουρα αλλιώς…
να πεθαίνεις…
σε ένα πτωχοκομείο…
που…
κατανοώντας τις ανάγκες σου…
με μεγάλη αγάπη…
έφτιαξαν…
οι πλούσιοι…
για σένα…
πάντα…
με το αζημίωτο φυσικά…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
