Στο Βλέμμα του Οδυσσέα…
ο σκηνοθέτης ήρωας της ταινίας…
μπαίνει σε ένα ταξί μετά τη Φλώρινα…
για να συνεχίσει την αναζήτησή του στα Βαλκάνια…
το ταξί με οδηγό τον Θανάση Βέγγο…
έρχεται αντιμέτωπο με το χιόνι…
σε ένα αφιλόξενο τοπίο…
ο Θανάσης Βέγγος σταματά το ταξί του…
και απευθυνόμενος στο σκηνοθέτη του λέει:
«Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει…
Πεθαίνουμε σα λαός…
Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα…
Και πεθαίνουμε….
Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα…
Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο…»
μας έμαθαν…
για ένα ένδοξο παρελθόν…
γεμάτο κερδισμένους πολέμους…
κάποιοι χάθηκαν…
γιατί υπήρξαν – ελάχιστοι φυσικά – προδότες…
μάθαμε…
μαύρες σελίδες της Ιστορίες…
να χώνουμε κάτω από το χαλάκι…
να μην φτάνουν ποτέ στα βιβλία Ιστορίας στο σχολείο…
οι μαθητές μαθαίνουν το ηρωικό ΟΧΙ…
όχι τον φασίστα Μεταξά…
μαθαίνουν τους ηρωικούς Αρχαίους…
το ένδοξο Βυζάντιο…
όχι τους δοσίλογους συνεργάτες των Γερμανών…
που αντί να βρεθούν φυλακή…
βρέθηκαν να κυβερνούν την χώρα και να γράφουν την Ιστορία όπως αυτοί θέλουν…
μας έμαθαν…
να αγαπάμε τις πέτρες του παρελθόντος…
όχι τη ζωή του παρόντος…
σεβασμός στα μάρμαρα…
πάνω από τη ζωή και τον άνθρωπο…
ο Πάνο Ρούτσι…
έχασε το παιδί του στην τραγωδία των Τεμπών…
κάνει απεργία πείνας…
όταν ένας πολίτης…
κάνει απεργία πείνας…
έχει εξαντλήσει κάθε εμπιστοσύνη σε κράτος και θεσμούς…
όταν ένας πατέρας…
ζητά την εκταφή του παιδιού του…
επειδή δεν ξέρει τι έχει θάψει…
επειδή πετάχτηκαν σωροί και οστά…
σε διπλανά οικόπεδα…
η δικαιοσύνη…
θα έπρεπε να σκύψει ευλαβικά το κεφάλι…
ξεφεύγοντας από το γαμημένο γράμμα του νόμου…
καταλαβαίνοντας τον πόνο…
διευκολύνοντας έναν πατέρα…
στην αναζήτηση της αλήθειας…
όταν ένας πατέρας κάνει απεργία πείνας…
για την εκταφή του παιδιού του…
μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη…
μας νοιάζει ο πατέρας…
ο πόνος και η τραγωδία του…
όχι το μνημείο και τα μάρμαρα…
ο «δημοσιογράφος» του ΣΚΑΙ…
εντεταλμένος στην κυβερνητική προπαγάνδα…
εξανέστη…
επειδή ο χώρος μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη…
μετατράπηκε σε τσαντιροκατάσταση (sic)…
ενδιαφέρθηκε για την αισθητική και τον συμβολισμό του μνημείου…
εξανέστη…
όταν δεν εξανέστη ποτέ…
για το κουρέλιασμα της δικαιοσύνης…
για το μπάζωμα…
για το έγκλημα…
για την τραγωδία…
για τους ανθρώπους που τρία χρόνια τώρα…
κουβαλάνε αυτή την τραγωδία…
ο «δημοσιογράφος» του ΣΚΑΙ ενδιαφέρθηκε μόνο για τις πέτρες…
είναι εύκολο ένα παρελθόν…
φτιαγμένο – πολλές φορές – με ψέματα και υπερβολές…
παρά να νιώθουμε τον πόνο από το παρόν…
ο Πάνος Ρούτσι κάνει απεργία πείνας μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη…
για την αλήθεια για το παιδί του…
δεν θα χρειαζόταν…
αν την αλήθεια φρόντιζε να την ανακαλύψει – ως όφειλε – ένα κράτος δικαίου…
αλλά δε ζούμε σε κράτος δικαίου…
ο Πάνος Ρούτσι έχει στήσει το πανό του μπροστά στις «πέτρες» του Άγνωστου Στρατιώτη…
ο «δημοσιογράφος» του ΣΚΑΙ δεν καταλαβαίνει τον συμβολισμό…
ο Άγνωστος Στρατιώτης δεν έχει πρόβλημα με το πανό του Πάνος Ρούτσι…
οι νεκροί καταλαβαίνουν τους νεκρούς…
κυρίως…
καταλαβαίνουν τον πόνο των ζωντανών…
σε αντίθεση…
με τον «δημοσιογράφο» του ΣΚΑΙ…
που βλέπει ένδοξα μνημεία και άψυχες, κρύες πέτρες…
εκεί…
που θα έπρεπε να βλέπει ΜΟΝΟ τον άνθρωπο…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
