Εάν βρέθηκες εκεί σε εποχή μεγάλης εξόδου από τα αστικά κέντρα, θα το θυμάσαι ακόμα, σαν πληγή που δεν έκλεισε ποτέ. Μια απίστευτη ταλαιπωρία. Ουρές χιλιόμετρων από αμάξια, να περιμένουν (όχι και τόσο) καρτερικά να μπουν στα φέρι μποτ για να περάσουν απέναντι. Ρίο – Αντίρριο. Ή τούμπαλιν. Σε μια διαδικασία που μπορούσε άνετα να ξεπεράσει τις 2 συνολικά ώρες. Και δεν αναφέρουμε καν την – κάθε άλλο παρά σπάνια – περίπτωση ακυρώσεων, λόγω κακοκαιρίας ή κάποιας απεργίας. Μόνο η τσίκνα από τα (λαχταριστά) σουβλάκια, που υπήρχαν αθρόα στα πέριξ, ήταν μία κάποια παρηγοριά, τουλάχιστον είχες κάτι να φας, να «στυλώσεις» ενόσω βίωνες μαρτύριο που θα έκανε ακόμα και τον Ιώβ, αυτή τη βιβλική φιγούρα υπόδειγμα υπομονής, να σπάσει…Κάποιος που περίμενε να ολοκληρωθεί το πέρα-δώθε, πιθανότατα το σκεφτόταν: «Μα καλά γιατί δεν φτιάχνουν μια γέφυρα; Είναι τόσο κοντά!».
Όντως. Λίγο κάτω από 3 χιλιόμετρα είναι όλη κι όλη απόσταση. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ αυτό. Ήταν… όλα τα άλλα. Βασικά επί σειρά ετών θεωρούταν ανέφικτο να φτιαχτεί γέφυρα στην περιοχή που να μπορεί να στεριώσει – με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Ένα κοκτέιλ εκρηκτικών παραγόντων έκανε το όλο εγχείρημα να φαντάζει mission impossible:
- Τα νερά της θάλασσας είναι βαθιά, φτάνουν ως και τα 65 μέτρα και είναι εκτεθειμένα σε έντονα ρεύματα.
- Ο βυθός είναι, με απλά λόγια, αυτό που λέμε βούρκος. Τα πάνω στρώματα είναι λάσπη και άμμος, για να βρεις στέρεο βράχο πρέπει το τρυπάνι να σκάψει 100 ως 500 μέτρα, στο υπέδαφος.
- Η περιοχή βρίσκεται πάνω σε τεκτονικό ρήγμα. Η βόρεια και η νότια πλευρά «κάθονται» σε διαφορετικές πλάκες και άρα σε περίπτωση σεισμού, κουνιούνται διαφορετικά μεταξύ τους.
- Το μέρος, επίσης, είναι ένα από τα πιο ανεμοδαρμένα στην Ελλάδα, με ριπές που φτάνουν ως και τα 180 χλμ/ ώρα.
Το να βρεθεί λύση για κάποιο από αυτά ή για συνδυασμούς, ήταν εφικτό. Το να βρεθεί λύση για όλα αυτά μαζί όμως, (όλα έδειχναν πως) όχι. Γιατί, για παράδειγμα, για να χτίσεις σε σαθρό έδαφος χρειάζεται να φτιάξεις κάτι σκληρό και άκαμπτο. Αλλά την ίδια στιγμή, μιλάμε για σεισμογενή περιοχή, άρα το οικοδόμημα πρέπει να έχει ελαστικότητα, εύρος ταλάντωσης, ώστε να διαχέονται οι δυνάμεις που ασκούνται. Όλα λοιπόν συνηγορούσαν στο ότι το όνειρο σύζευξης του Ρίο με το Αντίρριο, θα έμενε για πάντα όνειρο. Ευτυχώς όμως, ο άνθρωπος και η τεχνολογία δεν σταματούν ποτέ να προοδεύουν. Τη δεκαετία του 1990, έγιναν μελέτες που έδειξαν πως το έργο ήταν υλοποιήσιμο. Και όντως. Το θαύμα (της μηχανικής) έγινε!
Η γέφυρα κατασκευάστηκε από κοινοπραξία με επικεφαλής εταιρεία την γαλλική Vinci, και μαζί της, τις ντόπιες Ελληνική Τεχνοδομική-ΤΕΒ, J&P-ΑΒΑΞ, Αθηνά, Προοδευτική και Παντεχνική. Για να μεταφερθούν οι πυλώνες που κατασκευάστηκαν σε τμήματα και ζύγιζαν περίπου 70.000 τόνους, ήρθε μέχρι και ένα παγοθραυστικό από τη Νορβηγία, καθώς και άλλα τρία ρυμουλκά πλοία.
Η διαδικασία της κατασκευής δεν ήταν δίχως απρόοπτα, κάτι αναμενόμενο για ένα τόσο μεγάλο και δύσκολο έργο. Είναι χαρακτηριστικό πως το γλίστρημα ενός πυλώνα, 30 εκατοστά πιο μακριά από τη θέση που αρχικά είχε προβλεφθεί, ανάγκασε τους μηχανικούς να εξαντλήσουν την εφευρετικότητα και την ευελιξία τους για να μην υπάρξει καθυστέρηση στην παράδοση. Αντί να μετακινήσουν τον συγκεκριμένο πυλώνα, πήγαν την υπόλοιπη γέφυρα κατά 30 εκατοστά πιο πέρα από εκεί που αρχικά είχε προβλεφθεί. Ήταν ρίσκο, αλλά τους βγήκε. Γενικώς οι υπεύθυνοι του έργου έλυναν το ένα πρόβλημα μετά το άλλο. Όπως το ότι κατάφεραν και έκαναν στιβαρό το λασπώδες έδαφος, με γιγάντιους μεταλλικούς σωλήνες και αμμοχάλικο πρώτα και μετά με θεμέλια που τοποθετήθηκαν ως και στα 90 μέτρα βάθος.
Μέσα σε 7 χρόνια, στα οποία χρειάστηκαν 312.517 κυβικά μέτρα μπετόν αρμέ, 17.700 τόνοι ατσάλι και 218.330 γιγάντια μπουλόνια, οι εργασίες είχαν ολοκληρωθεί. Η γέφυρα, που επισήμως κόστισε περί τα 630 εκατ. ευρώ, ήταν έτοιμη. Στιβαρή για να «υποδέχεται» ανέμους ως και 250 χλμ. ώρα, αλλά και ελαστική για να αντέχει πιθανούς σεισμούς, ως και 7,5 Ρίχτερ. Τα εγκαίνια έγιναν τον Αύγουστο του 2004, λίγο πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, όταν η χώρα μας ζούσε γενικώς σε ένα συννεφάκι ευτυχίας, κατάσταση που δεν κράτησε για πολύ ακόμα όπως όλοι ξέρουμε.
Ήταν και παραμένει ένα θαύμα της μηχανικής – το τονίζουμε εκ νέου. Μια από τις 10 μεγαλύτερες καλωδιωτές του κόσμου. Η γέφυρα «Χαρίλαος Τρικούπης», όπως είναι το επίσημο όνομά της, προς τιμήν του μεγάλου Έλληνα πολιτικού που ήδη από το 1889 (!) είχε συλλάβει το όραμα για τη δημιουργία της, είναι η απόδειξη πως όταν ενώνεις τεχνογνωσία και θάρρος, πολλά αδύνατα γίνονται δυνατά.
Αν και από το 2004 που παραδόθηκε στην κυκλοφορία, την έχουν διασχίσει δεκάδες εκατομμύρια οχήματα, κάνοντας μόλις σε 5 λεπτά το Πελοπόννησος – Στερεά Ελλάδα. Και σίγουρα δεν τους πειράζει (και τόσο…) που τα διόδια είναι τσιμπημένα (15,40 ευρώ). Είναι σχετικά fair τιμή αν σκεφτούμε πόσο χρόνο γλιτώνουν οι ταξιδιώτες και κυρίως πόσο εμπνευσμένη και λεπτομερής δουλειά χρειάστηκε για να γίνει ένα απίστευτα τεχνολογικά εξελιγμένο έργο. Το οποίο μας κάνει περήφανους ως Έλληνες και αποτελεί αντικείμενο μελέτης και θαυμασμού για τους ξένους μηχανικούς.
Στο παρελθόν, το National Geographic είχε κάνει σειρά ντοκιμαντέρ για τις πιο περίπλοκες μηχανικές κατασκευές στον κόσμο.
Ποιο ήταν το θέμα του 1ου επεισοδίου; Μα το Ρίο – Αντίρριο, φυσικά!
Πηγή: menhouse.gr
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
