Υπήρχε στη δεκαετία του 90…
ένα κοινωνικό σποτ…
ένας τύπος με μεγάλη ταχύτητα…
παρκάρει το σπορ αυτοκίνητό του…
κατεβαίνει…
σηκώνει τα μάτια του ψηλά…
βλέπει μία πινακίδα…
η πινακίδα έγραφε…
«πήρες τη θέση μου…
θα ήθελες να πάρεις και την αναπηρία μου»…
το σποτ σταματούσε κάπου εκεί..
δεν μάθαμε ποτέ…
αν ο ήρωας του σποτ που πάρκαρε σε αναπηρική θέση…
διαβάζοντας το μήνυμα της πινακίδας…
πάνω από το κεφάλι του…
αναλογιζόμενος…
πήρε το σπορ αυτοκίνητο…
και αναζήτησε θέση στάθμευσης αλλού…
ή αδιάφορα…
άφησε το αυτοκίνητο στη θέση του…
ποιος ψάχνει…
που να βρεις…
θέση στάθμευσης αλλού…
πέντε λεπτά θα κάνω μόνο…
είναι αυτά τα πέντε λεπτά…
που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο με ενσυναίσθηση…
από τον αναίσθητο…
που ξεχωρίζουν…
τον μαλάκα…
που μπροστά στον εαυτό του…
και τον κώλο του…
δεν νοιάζεται για τίποτε άλλο…
είναι ο ίδιος…
που θα παρακάμψει την ουρά για το φανάρι αριστερά…
βγαίνοντας μπροστά από το πρώτο αυτοκίνητο…
είναι ο ίδιος…
που η πρώτη του κουβέντα…
είναι πάντα…
το ξέρεις ποιος είμαι εγώ…
θα θέλαμε…
να πιστέψουμε…
ότι τέτοιες συμπεριφορές…
τις αφήνουμε πίσω μας…
έρχονται περιστατικά…
να θυμίσουν…
ότι ο μαλάκας είναι πάντα εδώ…
η πρωταθλήτρια στην κολύμβηση…
σημαιοφόρος της κυπριακής αποστολής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες 2024…
Καρολίνα Πελενδρίτου…
βρέθηκε αντιμέτωπη…
με έναν – ακόμη ( ; ) – ταξιτζή…
ο οποίος αρνήθηκε να την παραλάβει…
γιατί η παραολυμπιονίκης…
είχε μαζί της το σκύλο οδηγό…
η Καρολίνα είναι τυφλή…
δεν θα σταθώ στο μη νόμιμο της άρνησης…
θα σταθώ στο ανθρώπινο…
στη συμπεριφορά…
«επαγγελματίας»…
το 2025…
εκτός ότι αγνοεί το νόμο…
αγνοεί ενσυναίσθηση…
και κυρίως…
αγνοεί ότι…
οφείλει να είναι άνθρωπος…
το επιχείρημα της άρνησης…
ο σκύλος…
κλασσικός ελληναράς…
ο ξέρεις ποιος είμαι εγώ…
ο μαλάκας από κάποιο ορεινό χωριό του περασμένου αιώνα…
αφού τόνισε ότι το ταξί είναι δικό του και κουμάντο κάνει μόνο αυτός…
πρόβαλε το ατράνταχτο επιχείρημα…
τι θα γίνει άμα ο σκύλος κατουρήσει στο ταξί…
εκτός…
ότι ο σκύλος ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να κατουρήσει στο ταξί…
αν και στο συγκεκριμένο με τον συγκεκριμένο ιδιοκτήτη…
θα έπρεπε…
ακόμη…
και σε περίπτωση που κάτι τέτοιο συνέβαινε…
η απάντηση είναι…
απλή…
θα το καθάριζες…
είναι εκείνο το είδος ταρίφα…
που ο άλλος να ψυχορραγεί στα αίματα…
και αυτός να νοιάζεται αν θα λερώσει η ταπετσαρία…
αφήνοντας τον άνθρωπο να πεθαίνει στο πεζοδρόμιο…
έχω γράψει και παλιότερα τέτοια κείμενα…
για τέτοιες περιπτώσεις…
κατ’ όνομα μόνο – ανθρώπων…
παλιότερα οργιζόμουν…
τώρα…
εκτός από οργή…
νιώθω για όλους αυτούς…
έναν βαθύ οίκτο…
δεν έχουν μάθει…
και δεν πρόκειται να μάθουν ποτέ…
τι σημαίνει να αγαπάς και να νοιάζεσαι για τον άλλον…
να βοηθάς σε μία δύσκολη στιγμή..
έναν άνθρωπο…
που μπορεί να μην τον ξέρεις καν…
να το κάνεις…
όχι επειδή είναι υποχρέωσή σου…
ή επειδή το λέει κάποιος νόμος…
αλλά επειδή εσύ νιώθεις άνθρωπος…
και κόντρα σε όλα δεν θέλεις να πάψεις να είσαι άνθρωπος…
τον φαντάζομαι τον συγκεκριμένο ταρίφα…
κάπου μόνος του…
μέσα στην μιζέρια του…
να καθαρίζει σχολαστικά κάθε γωνία του ταξί…
μετά…
γεμάτος συγκίνηση…
να αγκαλιάζει την ταπετσαρία του αυτοκινήτου…
εξάλλου…
είναι το μόνο πράγμα…
που αγάπησε στη ζωή του πραγματικά…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
