Tης Στέλλας Μπάσδρα
Φωτ. larissanet/Θανάσης Καλιακούδας
Μία αλυσίδα είμαστε… Από την παραγωγή, από το ζώο, το γάλα, το γιαούρτι, τις τροφές, τα φάρμακα, τους κτηνιάτρους, τα καύσιμα, τα μηχανήματα, τους εργάτες, τον κρεοπώλη, τον καταναλωτή…
Η ευλογιά την έσπασε την αλυσίδα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις επιπτώσεις στην τοπική αγορά και στην κοινωνία γενικότερα.
Εμείς ζούμε την απόλυτη τραγωδία και κανείς δεν μας ρώτησε, πώς ζείτε, τι ζείτε;
Κι όλα αυτά, γιατί το Κράτος δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα μόλις εμφανίστηκε η ασθένεια.
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε κτηνοτρόφο του Δήμου Κιλελέρ, σ’ έναν άνθρωπο της διπλανής μας σχεδόν πόρτας που είδε το βιός του να θάβεται μαζί με τα κτυπημένα από ευλογιά ζώα του, και ουδείς από εμάς γνωρίζει το μέγεθος της τραγωδίας που βιώνουν όλοι όσοι έχασαν τα ζωντανά τους και τους έμειναν άδειοι στάβλοι και παρά τις εξαγγελίες ελάχιστες ελπίδες για το αύριο, μιας και προς το παρόν τα λόγια μένουν στα χαρτιά και στον αέρα…
Σε ένα μικρό οδοιπορικό της Larissanet, βρεθήκαμε με τον φωτορεπόρτερ της larissanet, Θανάση Καλιακούδα στην Αναγέννηση, ένα μικρό χωριό, μισή ώρα δρόμος απ΄ την βασίλισσα του κάμπου και συνομιλήσαμε με την Δήμητρα, τον Γιώργο, τον Μανώλη, τον Βασίλη και τον Τάσο*, σε μία σύγχρονη μεν, ανενεργή δε, μεγάλη μονάδα εκτροφής προβάτων, για το χρονικό των γεγονότων, για την προσωπική τους εμπειρία μέσα σ’ αυτήν την καταστροφή, για το Κράτος, το σήμερα, το αύριο. Οι δικές μας ερωτήσεις δεν έχουν σημασία, τα λόγια τους έχουν κι αυτά θα παραθέσουμε όσο το δυνατόν πιο πειστικά, γιατί ο πόνος δεν περιγράφεται εύκολα με λέξεις…
«Το πρώτο σοκ… Μου κόπηκαν τα γόνατα… Το πρωί αρμέξαμε τα πρόβατα, όλα καλά και το απόγευμα έλειπαν οι εργάτες και άρμεγα με τον γιο μου. Πατέρα μου λέει έφυγε ένα ζώο… μόνο που δεν έπεσα κάτω. Το είχαμε στο μυαλό μας αλλά δεν το πιστεύαμε, όπως και τώρα κάποιοι πιστεύουν ότι δεν θα πάει και σ’ αυτούς…
Αλλά θα πάει, αν δεν γίνει κάτι. Πώς να μην πάει; Κανείς δεν κάνει τίποτα.
Την Τετάρτη ανακοίνωσε η Περιφέρεια ότι με την εξέταση σάλιου μια μονάδα βγήκε αρνητική και σε δυο μέρες βγήκε θετική… Τριάντα τέσσερα κρούσματα είχαμε σε μια εβδομάδα, να δούμε πόσα θάχουμε πάλι.
Η όλη κατάσταση ξεκίνησε τέλη Οκτωβρίου. Η ευλογιά έπιασε τα Κανάλια, το Καλαμάκι στη Μαγνησία και δεν έκαναν τίποτα, ούτε καν μια απολύμανση. Όλα ήταν και είναι θέμα χρόνου. Η Τσαριτσάνη είχε μια περίπτωση σίγουρα πάει και για άλλες, στον Αμπελώνα βγήκε θετική η φάρμα αυτού που λέγεται ότι πήρε λεφτά απ’ τον ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν θα κολλήσει ο διπλανός του αφού τίποτα δεν γίνεται;
Και οι πέντε είμαστε στη γούρνα μαζί με τα ζώα μας… Δυο χρόνια πριν μας κτύπησε ο Daniel, είχε μπει το ποτάμι μες στον στάβλο, μεγάλη ζημιά, μη ρωτάς για αποζημίωση, τίποτα δεν πήραμε. Κι εγώ ένα απόγευμα μπήκα να δω τα ζώα, είδα δύο αδιάθετα, πήρα την υπηρεσία και το πράμα πήρε την σειρά του. Είχα 1.500 ζώα. Είχε καλμάρει λίγο η υπόθεση, αλλά σε πέντε μέρες ξαφνικά στην περιοχή μας δεν έμεινε τίποτα! Ζυγώνουμε στις 100000 θανατωθέντα στη Θεσσαλία και τα 40000 έχουν σφαχτεί στο Δήμο Κιλελέρ…!
Τι γίνεται τώρα; Τέσσερεις μήνες δεν πήρα τίποτα. Θα μου δώσουν, όταν και εάν μου τα δώσουν 114.000 ευρώ, για να ξανακάνω το κοπάδι θέλω 300.000.
Τα λένε για να τα βλέπει ο κόσμος, αλλά τα ζώα θέλουν λεφτά για να δώσουν παραγωγή, θέλουν χρόνο. Έχω μια επένδυση 2 εκατομμυρίων ευρώ και τώρα έρχονται μόνο τα περιστέρια… Το πρωτόκολλο λέει πως πρέπει να γίνουν 4 απολυμάνσεις από την Περιφέρειa για να ξαναξεκινήσουμε.. Δεν είδαμε ούτε μία. Άρα τι συζητάμε;
Αποφασίσαμε να κάνουμε έναν σύλλογο για να μπορέσουμε να λύσουμε κάποια προβλήματα, ήδη ο Δήμαρχος Κιλελέρ κανόνισε μια άτυπη σύσκεψη με τον υπουργό και τον υφυπουργό του ΥΠΑΑΤ, η συνάντηση έγινε την περασμένη Παρασκευή. Ελπίζουμε να βγει κάτι…
Έχουμε κι εμείς ένα μερίδιο ευθύνης, αλλά το Κράτος δεν κάνει τίποτα. Θα μας βρουν τα Χριστούγεννα, μπορεί και το Πάσχα, κι έτσι θάμαστε σαν σήμερα, με άδειες μονάδες.
Ρωτάει κάποιος τι κάνετε ρε παιδιά πως ζείτε; Διακόσια πενήντα κρούσματα στον νομό Λάρισας, 250 μονάδες δηλαδή, κατεστραμμένες μονάδες, φανταστείτε ότι κάθε μονάδα συντηρεί μέχρι και πέντε οικογένειες… Οι άνθρωποι έχουν ανάγκες, έχουν έξοδα, σπουδάζουν παιδιά. Ακυρώθηκαν γάμοι και βαπτίσεις, η ζωή σταματάει, σταμάτησε…
Δεν γίνεται τίποτα γιατί υπάρχει πόλεμος μεταξύ Υπουργείου και Περιφέρειας Θεσσαλίας. Ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλο και την πληρώνουμε εμείς. Για μας την ευθύνη την περισσότερη την έχει το Υπουργείο. Το Πάσχα για να πέσει η τιμή του αρνιού κι επειδή η Μακεδονία ήταν σε καραντίνα άνοιξαν τα σφαγεία της Λάρισας και μπήκαν ζώα από παντού, χάθηκε ο έλεγχος και μετά, μέσα σε δέκα μέρες έγινε ότι έγινε…
Έτσι είναι τα πράγματα, τραγικά όσο δεν πάει, αλλά πέρα από τον πόνο μας έχουμε και μια μερίδα συμπολιτών να μας τσουβαλιάζει όλους σαν Οπεκεπέδες…
Πaντού υπάρχουν «μαύρα πρόβατα» κι η αλήθεια είναι πως έχουν δίκιο που σκέφτονται έτσι με όσα γίνονται στον πρωτογενή τομέα. Εμείς εδώ είμαστε νέοι άνθρωποι, που όχι μόνο δεν κλέψαμε, αλλά κοιτάμε το βιός μας και θέλουμε να ξεκινήσουμε πάλι!»
Πηγαίνοντας στην συνάντηση με ρωτάει ο Θανάσης, «τι θα δούμε Στέλλα εκεί που πάμε;».
«Δεν ξέρω», του απάντησα.
Τελικά πήγαμε εκεί που σύγχρονοι τσέλιγκες θάψανε τα ζώα τους κι ένα κομμάτι της ζωής τους, το μεγαλύτερο ίσως, και τους έμειναν άδεια ντουβάρια, σταματημένα μηχανήματα και τα σκυλιά που γαβγίζουν την μοναξιά τους…
*Δήμητρα Νατσιούλη, Γιώργος Νατσιούλης, Βασίλης Δημητρίου, Τάσος Γαργάλας , Μανώλης Παπαοικονόμου.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
