Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η Γραφή και οι άγιοι Πατέρες απευθύνονται στον κάθε άνθρωπο προσωπικά. Μεταδίδουν τα βιώματά τους στα δικά μας βιώματα. Οι εμπειρίες μεταδίδονται από εμπειρία σε εμπειρία. Η ζωή μας είναι πνευματική. Καλούμαστε να ζούμε με το πνεύμα. Να μην παραδινόμαστε στη ματαιότητα του νου. Η προσκύνηση υπέρ του Χριστού ονομάζεται «μετάνοια», επειδή έχει το πνεύμα της μετάνοιας που μας έδωσε ο Θεός. Δεν είναι μόνο σωματική κίνηση.
Η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή. Έργα μπορεί είναι και μόνο η πρόθεση με την οποία κάνουμε κάποια ενέργεια. Με αυτήν την έννοια και μόνο πώς πορευόμαστε στη ζωή, αν ζούμε με το πνεύμα της Διδασκαλίας του Χριστού ή παραδινόμαστε στη ματαιότητα του νου.
Την απάντηση δίνει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους 1,28 επιστολή του «Και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν ποιείν τα μη καθήκοντα, πεπληρωμένους πάση αδικία…»
Είναι εύλογο το ερώτημα πώς δοκιμάζει ο καθένας από εμάς την πίστη του. Ο Απόστολος γράφει για τους ομοεθνείς του ότι έχουν πίστη, αλλά χωρίς επίγνωση του Θεού. Άραγε πώς θα έχουμε επίγνωση του Θεού εμείς που πιστεύουμε στο Χριστό;
Πώς δοκιμάζω «τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει», όπως λέει η Γραφή; Σε ένα ποίημα υπάρχει ο στίχος «»poetry in motion», που σημαίνει ποίηση στην κίνηση, δηλαδή ποίηση στα έργα. Εδώ τα έργα αντικαθίστανται από την κίνηση. Η κίνηση με το πνεύμα είναι ζωήε ενώ η ακινησία είναι θάνατος. Μερικοί αυτό το εφαρμόζουν με επίγνωση.
Θυμάμαι κάποιον τυφλό στην κεντρική πλατεία της Λάρισας, που καθισμένος στον πεζοδρόμιο τραγουδούσε δημοτικά τραγούδια κινώντας το κορμί του εμπρός- πίσω, σαν τους Εβραίους όταν προσεύχονται μπροστά στο τείχος των δακρύων.
Με την ιδέα ότι η κίνηση είναι μια μορφή έργου δοκίμασα να δώ αν υπάρχει διαφορά στη δέηση, των μοναχών αν γίνεται με το κομποσχοίνι ή χωρίς αυτό. Διαπίστωσα ότι το κομποσχοίνι είναι μια μορφή κίνησης, που δίνει ζωή στα λόγια της δέησης;.
Άλλωστε την κίνηση χρησιμοποιεί και η Εκκλησία μας κατά τις τελετές στους ναούς, π.χ. το θυμιάτισμα, η έξοδος του Ευαγγελίου, το σχήμα του σταυρού στην προσευχή κάθε χριστιανού, όλα αυτά είναι μια μορφή «έργου’, με την έννοια που γράφουμε στο μικρό μας δοκίμιο. Η απόλυτη ακινησία είναι ξένη στην ορθόδοξη Παράδοση.
Όλα αυτά που γράφουμε για την πίστη είναι συνδεδεμένα με τη χαρά. Όλη η ζωή του ορθοδόξου είναι συνδεδεμένη με τη χαρά: Μετά χαράς τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνα, αφορώντες εις τον της πίστεως τελειωτήν Ιησούν και επιγιγνώσκοντες την ενοίκησιν του Ιησού. Ο Χριστός είνα εντός μας. Αυτό είναι το μυστήριον το αποκεκρυμμένον από καταβολής κόσμου.
Η δοκιμασία κατά τον Απόστολο Παύλο είναι χαρά η καταλήγει στη χαρά. Γι’ αυτό ο Απόστολος γράφει; «Ήδιστα ουν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ΄εμέ η δύναμις του Χριστού.Διό ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού. όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμί.»
Ο Κύριος λέει στους μαθητές Του, δεν θα με δείτε έως αν έρθει για σας ο καιρός να πείτε «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Ο κόσμος δυσανασχετεί με την διάλυση των κοινωνιών. Δεν θέλησε την ευλογία και ο οίκος του έμεινε έρημος.
Στα λόγια του Κυρίου για την Ιερουσαλήμ ο κάθε πιστός μπορεί να βάλει τον εαυτό του: «Ποσάκις ηθέλησα επισυνάξει τα τέκνα σου ον τρόπον όρνις την εαυτή νοσσιάν υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος. Λέγω δε υμίν ότι ου μη με ίδητε έως αν ήξη ότε είπητε: Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.»
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
