Της Εύας Μπουτζέτη – Πανίδου*
Ζούμε σε μια εποχή όπου συχνά ακούμε για κρίσεις, δυσκολίες, μοναξιά. Κι όμως, υπάρχουν στιγμές που έρχονται να μας θυμίσουν την αληθινή δύναμη της ζωής: τη συνύπαρξη των γενεών, τη χαρά της παρέας, τη μαγεία της παράδοσης.
Αυτό το καλοκαίρι, πέρα από τη ζέστη που δοκίμασε τις αντοχές όλων μας, περάσαμε στιγμές που μας γέμισαν περηφάνια. Στις πλατείες των χωριών μας, στις αυλές των σχολείων, οι εξωραϊστικοί και μορφωτικοί σύλλογοι οργάνωσαν μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις και πανηγύρια που έφεραν κοντά μικρούς και μεγάλους.
Εκεί, οι παππούδες και οι γιαγιάδες του τόπου μας, με τα ηλιοκαμένα και ζαρωμένα από τα βάσανα χρόνια πρόσωπά τους, κάθονταν σε απλές πλαστικές καρέκλες γύρω από φτηνά πλαστικά τραπεζάκια. Όμως τα μάτια τους έλαμπαν σαν πολύτιμα πετράδια, γεμάτα ζωή και δακρυσμένα από συγκίνηση, καθώς έβλεπαν τα εγγόνια τους να χορεύουν αδιάκοπα τους αγαπημένους παραδοσιακούς χορούς.
Κι ανάμεσα σε σουβλάκια που έψηναν μικρά παιδιά με μεράκι, κρύες μπύρες και φθηνές ρετσίνες που σέρβιραν νεαροί φοιτητές και μαθητές, γεννιόταν κάτι ανεκτίμητο: μια ατμόσφαιρα γιορτής, μια εικόνα ζωής που δεν αγοράζεται με κανένα νόμισμα.
Ήταν μια εικόνα βγαλμένη από τον παράδεισο. Οι διαγενεακές σχέσεις στο απόγειό τους η αγάπη και ο σεβασμός να ρέουν αμφίδρομα, σαν ποτάμι που ενώνει ψυχές. Παππούδες που καμάρωναν, εγγόνια που τιμούσαν την παράδοση, νεολαία που έπαιρνε στα χέρια της το μέλλον, δίχως να ξεχνά τις ρίζες.
Και εκεί, ανάμεσα στον τεράστιο κύκλο του χορού, ζήσαμε μια εικόνα που μας συγκλόνισε: παππούδες με κινητική αστάθεια που δεν είχαν σταθερό βήμα, με πόδια που ίσως δεν υπάκουαν πλέον, μπήκαν με πάθος στη μέση του κύκλου. Το βλέμμα τους αγέρωχο η ψυχή τους αιώνια νέα, παρασυρόταν από τη μουσική και τους νέους χορευτές. Χόρευαν όπως μπορούσαν, με την καρδιά, με την ψυχή, με την αγάπη. Εκείνη τη στιγμή αποδείκνυαν πως το σώμα μπορεί να γερνά και να μην υπακούει, αλλά η ψυχή ποτέ.
Και όταν έφτασε η ώρα, λίγο πριν ξημερώσει, τα μικρά παιδιά –οι αυριανοί συνεχιστές αυτού του τόπου– μάζεψαν τα σκουπίδια, καθάρισαν τις πλατείες και έβαλαν τάξη στον χώρο. Με σεβασμό, όπως ακριβώς έκαναν λίγο πριν με τους χορούς τους.
Αυτές οι στιγμές είναι η ψυχή του τόπου μας. Είναι οι μνήμες που ενώνουν γενιές, είναι η περηφάνια που κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Νιώσαμε ότι οι παππούδες αυτοί ήταν δικοί μας παππούδες. Και τα εκατοντάδες παιδιά που χόρευαν, ήταν δικά μας παιδιά ήταν τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς το life style είναι τα παιδιά που μεγαλώνουν από τις ρίζες μας.
Σε μια κοινωνία που συχνά λησμονεί την αξία της παράδοσης και την ομορφιά της απλότητας, οι εκδηλώσεις αυτές μας υπενθυμίζουν ότι το πιο δυνατό θεμέλιο για το μέλλον είναι οι δεσμοί ανάμεσα στις γενιές.
Ας κρατήσουμε αυτά τα δάκρυα συγκίνησης, αυτά τα χαμόγελα χαράς, αυτούς τους ήχους των παραδοσιακών οργάνων σαν πολύτιμο φυλαχτό. Γιατί εκεί κρύβεται η αληθινή ευτυχία στην κοινότητα, στη μνήμη, στην αγάπη που ενώνει τους ανθρώπους της φυλής μας.
**Η κα Εύα Μπουτζέτη – Πανίδου είναι πτυχιούχος Διοίκησης Επιχειρήσεων & Παιδαγωγικού, με μεταπτυχιακά στη Διοίκηση Μονάδων Υγείας (ΕΑΠ) και στην Εφαρμοσμένη Γεροντολογία και Γηριατρική (ΑΠΘ)
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
