Γράφει η Αγγελική Νούτσιου-Τόλια
Ένα μεγάλο ερωτηματικό αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος στην προσωπική του έκφραση που επηρεάζει την κοινωνικότητα όσο και την ψυχολογία του: Πρέπει να φέρεται σαν ανοιχτός ή να είναι κλειστός χαρακτήρας; Και φυσικά και εδώ, αυτό το δίπολο όπως καταλαβαίνουμε θέλει την ισορροπία του και την ανάλυση του.
Όταν αναρωτιόμαστε πως πρέπει να είμαστε ή να δείχνουμε ως άτομα, εννοούμε αν πρέπει να είμαστε εξωστρεφείς ή εσωστρεφείς στην εκφραστικότητα μας προς τους γύρω μας. Αν θα δείχνουμε τα συναισθήματα μας, αν θα είμαστε ενεργετικοί και χαιρόμαστε την επικοινωνία με τους άλλους ή αν θα τα κρύβουμε. Αν θα είμαστε κοινωνικοί και επικοινωνιακοί, ή αν θα είμαστε προσεχτικοί στο πως μιλάμε ή φερόμαστε, για να μην παρεξηγηθούμε.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι όλοι μας έχουμε και τις δυο αυτές εκφράσεις προς τον κόσμο. Υπάρχουν θέματα που δεν μας πειράζει να μοιραζόμαστε με άλλους και θέματα, που θεωρούμε προσωπικά και δεν τα λέμε όπου να’ ναι. Αλλά μετά από αυτό τι;
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι χρειάζεται φυσικά να έχουμε κάποιο μέτρο σε όσα λέμε. Είτε για να μην εκτεθούμε είτε για να μην προσβάλλουμε είτε για να μην χαλάσουμε σχέσεις που έχουμε με επιπόλαιες κουβέντες. Γι’ αυτό καλά είναι να ξέρουμε τι λέμε και πότε το λέμε. Πρέπει να υπάρχει κάποια ισορροπία και να μην παρασυρόμαστε ούτε από την ακατάσχετη ομιλία, ούτε να απομονωνόμαστε με όσα μας βασανίζουν. Πρέπει να υπάρχει ο αναγκαίος αυτοσεβασμός και να αποζητούμε την ανάλογη συναισθηματική μας υγεία. Κοινώς πρέπει να υπάρχουν όρια στην επικοινωνία μας με το περιβάλλον μας. Να υπάρχει συνειδητότητα, σκέψη όταν μιλάμε. Όταν είμαστε σωστά εξωστρεφείς επιδιώκοντας την κοινωνικοποίηση μας, μπορούμε να κάνουμε καλές και ουσιαστικές σχέσεις, αλλά η υπερβολική ειλικρίνεια, μπορεί να μας κάνει ζημιά.
Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της μοναξιάς, όταν δεν ανοιγόμαστε στους άλλους και είμαστε καθαρά τυπικοί, αλλά, δεν χρειάζεται και ο υπερβολικός υπερπροστατευτισμός, γιατί τότε, οδηγούμαστε σε φοβίες και κόμπλεξ που δημιουργούν ψυχοσωματικές φυλακές με ανάλογα αποτελέσματα. “Μεγαλυτέρα πασών των αρετών η διάκριση” λοιπόν! Πρέπει να ξέρουμε πότε μιλάμε και που υπάρχουν όρια. Κι αυτά πέφτουν κάποια στιγμή αλλά, μόνο όταν ο άλλος διαπιστώνουμε ότι αξίζει την εμπιστοσύνη μας, ότι μπορούμε να του πούμε κάτι πιο προσωπικό.
Είναι θέμα του να ξέρουμε τι θέλουμε να μοιραστούμε με τους άλλους και ποιοί το αξίζουν. Στις κοινωνικές μας σχέσεις προσαρμόζουμε τα όρια ανάλογα με το πεδίο και τον χώρο που μας δίνει ο άλλος και ανάλογα βλέπουμε αν αξίζει να ανοιχτούμε σε αυτόν. Και φυσικά, πρέπει να ελέγχουμε τα συναισθήματα μας που φορές εκφράζονται απερίσκεπτα.
Τα όρια που πρέπει να έχουμε, οφείλουμε να τα έχουμε προσδιορίσει με γνώμονα τα δικά μας συμφέροντα, το να μην πληγωθούμε ή πάθουμε κάποιο κακό από ό,τι μοιραζόμαστε. Ανάλογα με την εμπιστοσύνη που αποκτούμε προς τα άτομα που έχουμε σχέση τα όρια αλλάζουν. Δεν είναι δύσκολο να το δούμε αυτό. Η θετική ψυχολογία ορίζει την διάκριση των όσων λέμε, με κριτήριο το ότι δεν πληγωνόμαστε από ό,τι αποκαλύπτουμε. Και πάντα, ξέρουμε όλοι ότι κι ο άλλος ανοίγεται σε μας, βλέποντας το πόσο ανοιγόμαστε κι εμείς προς αυτόν, σε μια διαρκώς εξελισσόμενη πορεία. Πάντα με γνώση την ασφάλεια και την υγιή κοινωνικότητα. Η ισορροπία είναι απαραίτητο μέσο, για να έχουμε σωστές σχέσεις με τον πρέπον σεβασμό που δικαιούμαστε και εμείς και οι άλλοι. Έτσι δημιουργούμε καλές σχέσεις και αξίες ζωής.
Η κα Αγγελική Νούτσιου – Τόλια είναι συστημική ψυχολόγος, με εξειδίκευση στην θετική και ιατρική ψυχολογία. Email: angelnoutsiou@gmail.com
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
