Της Σοφίας Πεχλιβανίδου,
Ορισμένοι άνθρωποι έρχονται στον κόσμο και ανεξάρτητα από το πόσο θα διαρκέσει το ταξίδι τους στη Γη αφήνουν ένα στίγμα, που ίσως κρατήσει για το χρονικό διάστημα που αποκαλούμε «για πάντα», σύμφωνα με το ανθρώπινο μέτρο. Η επιρροή που ασκούν αυτοί οι άνθρωποι πηγάζει από τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τη ζωή, μιλούν για εκείνη, γράφουν και τραγουδούν για το πώς είναι να ζεις τελικά ως άνθρωπος στον κόσμο που έτυχε να υπάρξεις. Πάνε έξι χρόνια από τότε που ο δικός μας τέτοιος άνθρωπος, που μίλησε, έγραψε και τραγούδησε για τη ζωή και όσα σκεφτόταν νιώθοντας τον εαυτό του εντός αυτής, συμπλήρωσε την τελευταία σελίδα του προσωπικού του βιβλίου. Ήταν Σεπτέμβρης του 2016, όταν ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο σκοτεινός ροκ ποιητής και πάντα επαναστατικά ρομαντικός τραγουδοποιός έφυγε, παρότι κάπως εξακολουθεί να μένει εδώ περιπλανόμενος σιωπηλά και ήσυχα μέσα στον κόσμο που μέσα από τους στίχους του διαπίστωσε ότι πράγματι «έγινε η απώλεια συνήθειά μας».
Γεννημένος το 1967 στην Αλεξανδρούπολη, μυήθηκε από νεαρή ηλικία στη μουσική. Έβρισκε σε εκείνη, όπως έλεγε, τον τρόπο να αναπνέει πραγματικά μέσα στον κόσμο που συχνά τον έκανε να βυθίζεται σε σκοτάδια και εσωστρέφεια. Ως λάτρης της λογοτεχνίας, λαμβάνοντας από νωρίς ερεθίσματα από τη μητέρα του ήρθε σε επαφή με τη γραφή των Μποντλαίρ, Ρεμπώ, Ρίτσο, Καρυωτάκη, Πολυδούρη, όμως ο αγαπημένος του που αποτέλεσε και σημαντική πηγή έμπνευσης για τη δική του προσωπική γραφή ήταν ο Έντγκαρ Άλαν Πόε. Οι λεγόμενοι «καταραμένοι ποιητές» ήταν εκείνοι που τον συντρόφευαν στις στιγμές της στιχουργικής του δημιουργίας και του έδειχναν τον δρόμο της έμπνευσης για να φτάσει τελικά μετά από διάφορες προσπάθειες στην πορεία της ζωής του να ασχοληθεί με τη μουσική ως στιχουργός, συνθέτης και ερμηνευτής.
Το 1991, ιδρύει το συγκρότημα «Τα διάφανα κρίνα», τα τραγούδια του οποίου ακούγονται και σήμερα, δηλώνοντας το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε ο θάνατος του Ανεστόπουλου στην ελληνική μουσική ροκ σκηνή. Ο εραστής της ροκ, ο ποιητής των «διάφανων κρίνων» έγραψε και ερμήνευσε κομμάτια που εξέφραζαν και εκφράζουν μεγάλο κομμάτι του ελληνικού κοινού, πραγματοποίησε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και ήταν εκείνος που, όταν τελικά το 2009 το συγκρότημα ανακοίνωσε επίσημα τη διάλυσή του, δεν συναίνεσε ποτέ στην απόφαση.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος ήταν ο ποιητής που χρειαζόταν το ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα για να μιλάει για εκείνα τα σκοτεινά, μοναχικά σημεία της ανθρώπινης ύπαρξης, για τον έρωτα και τον θάνατο, όπως μιλούν όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες. Το ίδιο έκανε και στην τελευταία του εμφάνιση με τα «Διάφανα κρίνα», όταν πια είχε γνωστοποιήσει το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε δίνοντας μια συναυλία για την αγάπη που υπάρχει και βιώνεται ανεξαρτήτως συνθηκών και για τη ζωή που θα βρίσκει τον τρόπο να συνεχίζεται τις στιγμές που ασθένειες όπως ο καρκίνος κάνουν τον άνθρωπο να πιστεύει ότι τελειώνουν όλα. Ο ίδιος ήταν σίγουρα μαχητής της ζωής, σίγουρος ότι άξιζε τον κόπο το ταξίδι, όσο κι αν κράτησε.
Πεπεισμένος ως το τέλος ότι η ζωή πρέπει να αξιοποιείται ως το τελευταίο της λεπτό και γνωρίζοντας ότι το μόνο σίγουρο για την ανθρώπινη φύση είναι η θνητότητά της και η ύπαρξη ενός τέλους στο ταξίδι που αποκαλούμε ζωή, έλεγε –ποιητικά πάντα– ότι «Όσο οι άνθρωποι ντρέπονται να δηλώσουν ότι είναι ρομαντικοί, ο ρομαντισμός θα θεωρείται επαναστατική πράξη» και είναι ίσως η μεγαλύτερη μη ρομαντική αλήθεια για τον ρομαντισμό που τόσο πρόδηλα ξορκίζουμε ως κάτι γλυκανάλατο και μελοδραματικό, αγνοώντας τη συντομία του ταξιδιού και την ανάγκη μας να βιώνουμε όλα μας τα συναισθήματα ειλικρινά και χωρίς δικαιολογία, όπως παρότρυνε ο Ανεστόπουλος να κάνουμε όλες τις νύχτες σύγχυσης και γέλιου, αφού τελικά, όπως και να ζούμε, όποιοι και να είμαστε, η απώλεια θα γίνεται συνήθεια και «τάχα εμείς, παντοτινά, τ’ άφταστα θα ζητούμε; Βάλτε να πιούμε».
Πηγή: offlinepost.gr
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
