Του Ηρακλή Τσιάμαλου
Δεν ζουν όλοι οι τουρίστες στη Σκιάθο το ίδιο όνειρο. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες. Στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκονται οι προνομιούχοι ιδιοκτήτες εξοχικών. Ακολουθούν οι κάτοχοι ή ενοικιαστές πολυτελών σκαφών, που απολαμβάνουν το Αιγαίο σαν να βγήκαν από διαφήμιση αντηλιακού. Και πιο πίσω, οι ταξιδιώτες της μιας ημέρας: οι εκδρομείς της ημερήσιας κρουαζιέρας από Θεσσαλία ή Στερεά Ελλάδα. Φτάνουν με κέφι, πίνουν καφέδες, τρώνε στα εστιατόρια και ψωνίζουν στην αγορά , αφήνοντας ένα σεβαστό ποσό στην τοπική οικονομία.
Το πρόγραμμα τους : πρωινή βόλτα στην πόλη της Σκιάθου, αργότερα βουτιά στις Κουκουναριές και το απόγευμα επιστροφή στη βάση τους. Ωραίο ακούγεται. Μόνο που πριν φτάσουν στην παραλία, πρέπει να περάσουν από μια τσιμεντένια προβλήτα που θυμίζει διάδρομο δοκιμασίας σε reality επιβίωσης: τσιμέντο, μυτερές πετρούλες που εξέχουν και θερμοκρασία που κάνει τα πέλματα χωρίς παντόφλες, να καίνε πιο πολύ κι από σαγανάκι. Αν αντέξουν αυτή τη φάση, τους περιμένει δεύτερη πίστα: περπάτημα μέσα στο νερό, βράχια, και γλιστερές πέτρες, σκληρό τεστ για την ισορροπία τους. Η επιστροφή είναι επανάληψη του ίδιου αγωνίσματος.
Αν κάποιος χρησιμοποιώντας μαρξιστικά εργαλεία ανάλυσης θεωρήσει ότι οι «εκλεκτοί» ιδιοκτήτες σκαφών έχουν καλύτερη μεταχείριση, κάνει λάθος. Παρά τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που κοστίζουν τα σκάφη τους, συχνά αναγκάζονται να κατεβαίνουν στην ακτή με φουσκωτά βαρκάκια σαν κομάντος σε άσκηση απόβασης, για να καταφέρουν να αφήσουν τον οβολό τους στην τοπική αγορά. Οι θέσεις ελλιμενισμού δεν επαρκούν με αποτέλεσμα πολλά σκάφη να μην καταφέρνουν να δέσουν και να παραμένουν «αρόδο», όπως λένε οι ναυτικοί, στα ανοικτά με την άγκυρά τους, με ό,τι αυτό σημαίνει για την άνεση και την ψυχαγωγία των VIP επιβατών τους.
Ο επισκέπτης βρίσκει κι άλλες εκπλήξεις. Τα καύσιμα αγγίζουν διαστημικά επίπεδα σε ένα νησί που ζήτημα να απέχει τέσσερα ναυτικά μίλια από την ηπειρωτική Ελλάδα. Οι τιμές στα σούπερ μάρκετ κάνουν ακόμα και τον πιο ψύχραιμο τουρίστα να αναρωτιέται αν τον πέρασαν για τον Ωνάση. Τα σύκα πουλιούνται με διψήφιο νούμερο. Στην επίσης τουριστική Εύβοια τα βρίσκεις στη μισή τιμή.
Βέβαια, η εικόνα δεν βελτιώνεται θεαματικά ούτε απέναντι, στις ακτές του Πηλίου. Εκεί, το οδικό δίκτυο μοιάζει περισσότερο με διαδρομή του ράλι Ακρόπολις : λακκούβες και σημεία όπου το οδόστρωμα έχει απλά… εξαφανιστεί. Χωρίς σήμανση και προστατευτικά στα πλάγια, κάθε στροφή κρύβει μια μικρή έκπληξη για τον άμοιρο οδηγό, ειδικά τη νύχτα. Όσο για την πραγματικά ασφαλή μαρίνα στον Πλατανιά είναι σχεδόν τέλεια. Μια μικρή λεπτομέρεια . Τα τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα για να δίνουν ρεύμα και νερό στους ιδιοκτήτες σκαφών, απλώς δεν λειτουργούν! Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες θέσεις και ο καθένας δένει όπου βρει.
Κι όμως, μέσα σε όλα αυτά τα ευτράπελα κρύβεται μια σοβαρή αλήθεια. Η Ελλάδα καλώς ή κακώς έχει αποφασίσει ότι ο τουρισμός είναι το πιο σταθερό «χαρτί» για την οικονομία της. Μόνη της η Σκιάθος έχει περίπου 700.000 επισκέπτες το χρόνο ενώ οι αφίξεις στο αεροδρόμιο της πλησιάζουν το μισό εκ! Η συμπεριφορά μας οφείλει να καθορίζεται αυστηρά, χωρίς υποσημειώσεις, εξαιρέσεις και αστερίσκους, από ένα γενικό κανόνα που συμπυκνώνεται σε ένα τρίπτυχο: Παντού, έλεγχος των τιμών από τους αρμόδιους φορείς, συντήρηση και βελτίωση των υποδομών και σεβασμός στους επισκέπτες.
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
