Του Θεόδωρου Στάθη
Η διαμόρφωση μιας εθνικής στρατηγικής είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για κάθε χώρα, γιατί με αυτήν τόσο τα πολιτικά κόμματα, όσο και, γενικότερα, οι πολίτες της γνωρίζουν κάποιες σταθερές με βάση τις οποίες μπορούν να διαπιστώνουν εάν η χώρα πορεύεται στο σωστό δρόμο. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει κανείς που ακριβώς πηγαίνει, γιατί τότε και μόνον τότε μπορεί να αντιληφθεί την περίπτωση λάθους επιλογής δρόμου. Είναι αυτό που συχνά λέμε ότι όταν δεν ξέρεις που πας δεν χάνεσαι ποτέ.
Το αναφέρω αυτό γιατί στη χώρα μας αναδύεται μια πανσπερμία δηλώσεων και ενεργειών από τα πολιτικά κόμματα και εξ αυτού και από τους οπαδούς τους, που με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η χώρα μας δεν διαθέτει εθνική στρατηγική, αλλά στρατηγικές κομμάτων για την καρέκλα. Η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται και εντός των κομμάτων που εφαρμόζουν ήπιες μορφές ολιγαρχίας (περιορισμένη αυταρχικότητα) σε αντίθεση με κόμματα ακραίων απόψεων και ιδεολογιών, όπου ο πρόεδρος ή ο γραμματέας δεν αντιμετωπίζει φαινόμενα πολυφωνίας.
Ένα παράδειγμα αυτής της πολυφωνίας σε επίπεδο χώρας είναι ο τομέας της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Εδώ ο καυγάς γίνεται μεταξύ των κομμάτων ως προς το ποιος βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Ένας καυγάς που έχει ξεχειλίσει στα κοινωνικά δίκτυα σε πολύ ακραίες μορφές που να φτάνουν στο σημείο, ακόμα και κάποια μέλη «προοδευτικών», να εύχονται να εμφανιστεί ένας νέος Κουφωντίνας να ξεπαστρέψει τον Μητσοτάκη και να υπόσχονται μαρμάρινο ανδριάντα για έναν τέτοιο ήρωα! Κι αυτό γιατί οι θέσεις τους, για παράδειγμα την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, και του ΣΥΡΙΖΑ, παραλείπω τα ακραία κόμματα, αποτελούν μια κακόηχη αρμονία με φάλτσα και ενοχλητικές διαφωνίες. Και τα τρία κόμματα ζητάνε σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Από εκεί και πέρα αρχίζει το χάος και η αφηρημένη γενικολογία.
Η επίκληση του σεβασμού του διεθνούς δικαίου σωστά υπάρχει, αλλά καταλαβαίνουμε το νόημα αυτής της επίκλησης; Έχω τις αμφιβολίες μου, γιατί το διεθνές δίκαιο αποτελεί μια δέσμη κανόνων που όλοι μικροί και μεγάλοι πρέπει να τηρούν με ευλάβεια. Στην πράξη, σεβασμός του ισχυρού στο διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει. Το βιώνουμε αυτό καθημερινά και γι’ αυτό πρέπει να ανησυχούμε. Τελικά, το διεθνές δίκαιο υπάρχει για να προστατεύονται οι μικροί από τις γνωστές αυθαιρεσίες και συμπεριφορές των ισχυρών. Ως αποτέλεσμα το κίνητρο, ένθεν-κακείθεν,είναι υπαρκτό, ώστενα δημιουργούνται συμμαχίες γύρω από τον ισχυρό και η επιλογή του μικρού να συνδεθεί με κάποιον ισχυρό και όχι με κάποιονάλλον καθορίζει, σε τελική ανάλυση, εάν η επιλογή του βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας ή όχι.
Προφανώς, οι επιλογές που βασίζονται στα σωστότερα υπαρκτά, κατά την περίοδο λήψης τέτοιων αποφάσεων,χαρακτηριστικά εγγυώνται και κάποια μακροζωία της συμμαχίας. Ένα σοβαρό κριτήριο θεωρείται ο βαθμός αυταρχικότητας του ολιγαρχικού καθεστώτος κάθε μέλους της συμμαχίας. Το ολιγαρχικό καθεστώς του Πούτιν, για παράδειγμα, που προσομοιάζει προς ένα ακραίας μορφής του ρεπουμπλικανικού καθεστώτος, που είναι η δικτατορία, θα προσεγγίσει και συγχρόνως θα έλξει της ιδίας μορφής μέλη για τη συμμαχία. Οι συμμαχίες του περισσότερο ικανοποιούν αυτά τα κριτήρια. Βέβαια, υπάρχουν και άλλα κριτήρια που σχετίζονται με τα πολιτιστικά στοιχεία, καθώς και με τη δεσπόζουσα γεωγραφική θέση κάποιου υποψήφιου μέλους σε σχέση με τις αντίπαλες συμμαχίες, αλλά ο βαθμός αυταρχικότητας παίζει δεσπόζουσα ρόλο στον σχηματισμό συμμαχιών.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα που απειλείται από την Τουρκία, που γράφει το διεθνές δίκιο στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Η Κύπρος, ακόμα χειρότερα, βιώνει κατοχικά τουρκικά στρατεύματα από το 1974. ΟΙ ομοιότητες της θέσης της Ελλάδος και της Κύπρου με αυτήν της Ουκρανίας είναι πολλές και Η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει δυσκολία στο να διαθέτει μια φωνή , τόσο στο ΝΑΤΟ, όσο και στην ΕΕ. Αντί αυτού και εδώ, στην εύκολη περίπτωση, προσέρχεται με τις γνωστές πολυφωνίες. Αλήθεια ποια αλληλεγγύη θα ήθελε να έχει η Ελλάδα από τους αδύνατους και γιατί όχι από τις συμμαχίες στις οποίες συμμετέχει εάν βρίσκονταν στη θέση της Ουκρανίας; Η απάντηση είναι απλή, αλλά όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, και στην προκειμένη περίπτωση δεν θέλει, όλη μέρα κοσκινίζει και επομένως δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τα μέλη του ιδίου κόμματος να μιμούνται την πολυφωνία των γνωστών υπαρκτών κλικών στα κόμματα και το παράδοξο οι ακροδεξιοί και πολλοί φερόμενοι ως προοδευτικοί στηρίζουν Πούτιν που σημαίνει, κατά το ρητό: όμοιος ομοίω αεί πελάζει, είναι μεν «προοδευτικοί» αλλά σαφώς εξίσου αυταρχικοί με τους ακροδεξιούς.
(Άρθρο στον «Εθνικό Κήρυκα»)
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
