«Διό ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού. όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι…» (2Κορ.12,10)
Κρυμμένο μυστήριο είναι η πίστη με επίγνωση» ότι ο Χριστός είναι μέσα μας. Αυτό που μετράει στο να είναι πραγματικότητα σε μας είναι η ενσωμάτωσή του στην πραγματικότητά μας. Όλα μαθαίνονται μέσω της πράξης. Δεν υπάρχει σχέδιο. Για να υπάρξει πραγματικότητα, πρέπει να υπάρχει υποκειμενικότητα. Ποιός νοεί; Αν δεν νοώ εγώ, η πράξη δεν είναι πραγματικότητα για μένα.
Η πίστη στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό είθε να είναι κατ’ επίγνωση. Πράγμα που σημαίνει ότι ο Κύριος είναι η πραγματικότητά μας και όχι εικόνα ή αντίληψη ή ιδέα.
Ο Απόστολος Παύλος γράφει σχετικά με τη κοινωνία μας με το Χριστό: «Καθό κοινωνείτε τοις του Χριστού παθήμασι, χαίρετε ίνα και εν τη αποκαλύψει της δόξης αυτού χαρείτε αγαλλιώμενοι.».
Οι απλοί άνθρωποι είναι ήσυχοι. Το βράδυ κοιμούνται ήσυχα. Δεν αγρυπνούν για να διαπιστώσουν , αν η πίστη τους στο Χριστό είναι με επίγνωση. Πιστεύουν ότι αυτό είναι η νίκη, να πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ότι ο Θεός τον ανέστησε εκ του τάφου και ότι θα ανασταθείς και εσύ και θα ζεις μαζί Του. Την ησυχία τους αυτή τη νιώθουμε κι εμείς και επιδιώκουμε να βρεθούμε κοντά τους.
Διαβάζοντας κάποτε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, για τους Εβραίους, ότι «είναι πιστοί, αλλά χωρίς επίγνωση» θυμήθηκα πως αυτό που με απασχολούσε πάντα ήταν ακριβώς αυτό, η πίστη με επίγνωση, ότι ο Χριστός είναι μέσα μας, μια πραγματικότητα στην πραγματικότητά μας , όπως γράφει ο Τόμας Μέρτον.
Σήμερα το πρωί στο καφέ κοντά σε κάποιον απλό πιστό ένιωθα την ησυχία που νιώθουμε πάντα κοντά στους απλούς ανθρώπους. Επειδή άρχισε να μου μιλάει για την ακρίβεια, τον συμβούλεψα να μη βλέπει τηλεόραση. Γνώριζα ότι τον απασχολεί το θέμα της πίστης όπως κάθε πιστό στον πάτριο ημερολόγιο: Γι’ αυτό τον ρώτησα:
-Πώς ξέρεις ότι η πίστη ότι ο Χριστός είναι μέσα μας ειναι αληθινή και δεν είναι υποκρισία;
-Το ξέρω, απάντησε.
-Πώς το ξέρεις;
-Το ξέρω, επειδή δεν είμαι εγωιστής.
Μου έκανε εντύπωση το ότι ένας ολιγογράμματος σαν αυτόν επικαλείται αυτό που είναι , δηλαδή μια πραγματικότητα, αντί ιδέες, αντιλήψεις και γνώσεις. Οι άγιοι λένε πάντα να αλλάξουμε τις γνώσεις με τη χάρη.
Η κουβέντα με αυτόν τον απλό άνθρωπο, ήταν για μένα το θέμα που έψαχνα. Ο Απόστολος Παύλος γράφει επανειλημμένα στις επιστολές του ότι η επίγνωση στην Ορθοδοξία δε βρίσκεται στις ερωταπαντήσεις στα βιβλία, αλλά στην ίδια τη ζωή.
Πόσες φορές δεν συνέβη και σε μένα αυτό, όταν μέσα στη μοναξιά της νύχτας, ένιωσα φόβο και επικαλέσθηκα τη βοήθεια του Θεού! Πόσο καλύτερα ένιωθα όταν αντί της μελέτης κάποιου βιβλίου, ανέτρεξα στη μνήμη , όταν ένιωσα τη θεία βοήθεια. Πόσο είναι η πραγματικότητα της πίστης δυνατή σε αντίθεση με τις ιδέες και τις αντιλήψεις. Δεν μου κάνει εντύπωση πιά, που ο απλός άνθρωπος φέρνει πάντα στη μνήμη του τα θαύματα του Χριστού. Ο Χριστός είπε να πιστεύουμε στα έργα Του!
Η μνήμη του Θεού είναι πιο δυνατή μέσα από τα θαύματά Του. Πάντα θυμάμαι την τρικυμία στη θάλασσα, μετά το θαύμα των άρτων που οι Μαθητές Του είχαν ξεχάσει και Τον ξύπνησαν. Δεν σε μέλει που χανόμαστε, Του είπαν. Τότε που επιτίμησε τον άνεμο και τη θάλασσα! Στην Ορθοδοξία μεταδίδεται η πίστη από την πίστη.
«Ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού. δύναμις γαρ Θεού έστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι Ιουδαίω τε πρώτον και Έλλησι. δικαιοσύνη γαρ Θεού εν αυτών αποκαλύπτεται εκ πίστεως εις πίστιν, καθώς γέγραπται ο δε δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται.» (Ρωμ.α΄16-17)
Ο Ντοστογιέφσκι στο βιβλίο του «Οι Δαιμονισμένοι» γράφει για τον καλό ήρωά του Σατώφ: «ήτανε μια καρδιά αγνή απ’ αυτές που δεν τίς βρίσκεις κάθε μέρα. Πολύ σπάνια μούτυχε να συναντήσω σε άνθρωπο μια τόσο τίμια ψυχική θέρμη. Ποτέ, ποτέ δε θ ‘απαρνηθώ τις υπέρτατες ελπίδες μού’λεγε, ενώ τα μάτια του έλαμπαν.»
Το βασικό ερώτημα που επί χρόνια με απασχολούσε και παρέμενε σαν ένα κρυφό μυστήριο είναι η επίγνωση της πίστης μας στο Χριστό. Ο Τόμας Μέρτον γράφει σχετικά στο βιβλίο του ο Καινούριος άνθρωπος: «Η πίστη στο Χριστό μέσα μας είναι με επίγνωση. Η ενύπαρξή Του μέσ μας κάνει να είναι Αυτός το εσώτατο κίνητρο της προσωπικής μας ζωής.»
Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς είναι «πραγματικότητά μας» και όχι αντίληψη ή ιδέα. Η πίστη στο Χριστό μέσα μας είναι με επίγνωση όπως όταν ο νους ορά τον εαυτό του. Με τα παθήματά μας κοινωνούμε με τα πάθηματα του Ιησού.
«Καθ ό κοινωνείτε τοις του Χριστού παθήμασι , χαίρετε , ίνα και εν τη αποκαλύψει της δόξης αυτού χαρήτε αγαλλιώμενοι. (1 Πέτρ.ε’ 15).
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
