Γράφει ο Γιώργος Καούνας
Υπάρχουν συζητήσεις στο τραπέζι που μπορούν να γεννήσουν απόψεις και θεωρίες, οι οποίες είναι ικανές να μας βάλουν σε σκέψεις. Κάποιες λεπτομέρειες που δεν είχαμε προσέξει. Δεν είχαμε σκεφτεί. Είναι δικαιολογημένο αυτό ωστόσο, αφού ο χώρος του κρασιού, κινείται πλέον με γρήγορους ρυθμούς. Διαθέτει μια -ζωτική- καθημερινή κινητικότητα, με αποτέλεσμα να δημιουργεί νέες γεύσεις, νέες ανάγκες και περισσότερες φυσικά απαιτήσεις. Το όλο θέμα είναι η κατανόηση των εννοιών και ο σεβασμός για το συγκεκριμένο προϊόν. Το κρασί σαν κρασί, δεν πρέπει να μπαίνει στα καλούπια της αγοράς, σαν ένα προϊόν της σειράς. Υπάρχει μια ιεραρχία, μια κουλτούρα και μια φιλοσοφία που ακολουθεί. Τώρα, όπως και πάντα, μπορεί κάποιοι να υποστηρίξουν πως απλά είναι ένα υπερτιμημένο προϊόν, που απλά πήρε τα πάνω του τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και ξαφνικά, γίναμε όλοι ειδήμονες σ’ αυτό.
Το κρασί ανέκαθεν μονοπωλούσε το ενδιαφέρον, απλώς τα τελευταία χρόνια, έγιναν μαζικές προσπάθειες και περισσότερο συντονισμένες από καινούργιους παραγωγούς, σε συνδυασμό με τους παλαιότερους. Σκεφτείτε το, ως ένας γίγαντας που κοιμάται και ξυπνάει ξαφνικά. Κάποια στιγμή θα οδηγούμασταν αργά ή γρήγορα σ’ αυτήν την ευχάριστη κατάσταση. Δηλαδή της άνθισης του ελληνικού κρασιού. Κι αφού οδηγηθήκαμε, έπρεπε να ανταποκριθούμε. Αυτή η ανταπόκριση ωστόσο, σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο μόνο θετικά αποτελέσματα θα μπορούσε να επιφέρει. Ο κόσμος ξεκίνησε να συζητάει για το κρασί, να μαθαίνει γι’ αυτό και να το αναζητά. Ξεκίνησε ένα ενδιαφέρον άνευ προηγουμένου. Η αγορά σιγά- σιγά εκτιμούσε ακόμη περισσότερο τις γουλιές του και οι οινοπαραγωγοί όφειλαν να ξεπεράσουν σε ποιότητα κάθε περσινή τους χρονιά. Χρειάστηκε να εκπαιδευτεί το προσωπικό κάθε επιχείρησης που είχε άμεση επαφή μαζί του και να αφήσουν -πίσω- κάθε στερεότυπο και παλιά θεωρία που κουβαλούσαν από τους προηγούμενους χρόνους.
Έτσι, με μικρά αλλά σταθερά βήματα, ξεκίνησε να εδραιώνεται αναγεννημένο πλέον, το κρασί προς πάσα κατεύθυνση. Αλλά όλες οι επαναστάσεις πάντοτε έχουν δυο όψεις. Πάνω στον ενθουσιασμό της συνολικής επιτυχίας και αναγνώρισης τα πάντα είναι εύθραυστα. Λίγο η -γλύκα- των πωλήσεων, λίγο η -γλύκα- της επιβράβευσης και ξαφνικά, μπορεί να βρεθεί κανείς στον δρόμο της απληστίας. Μη ξεχνάμε πως το εμπόριο είναι η μήτρα των στρατηγικών και των διαπραγματεύσεων. Και κάπου εκεί, αιφνίδια, μ’ έναν τρόπο μαγικό, περνάει το κρασί σε δεύτερη μοίρα. Το ίδιο το -προϊόν- που τους τράβηξε όλους από το χέρι, περνάει δεύτερο. Είναι εύκολο να συμβεί, από τη στιγμή που θα αρχίσει κανείς να αναλώνεται στα περισσότερα. Οτιδήποτε σημαίνει αυτό. Να αναλώνεται σε όλα εκείνα που στοχεύει, δίχως να επικεντρωθεί στο ίδιο του το προϊόν.
Το κρασί ωστόσο έχει τον τρόπο του να τιμωρεί. Δεν είναι σκληρό αυτό. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Εφόσον έγιναν τα πρώτα βήματα εξέλιξης, χρειάζεται πειθαρχία, στόχο και οργάνωση. Το κενό μιας χώρας δεν μπορεί να καλυφθεί μέσα σε λίγα μόνο χρόνια και επιπλέον, οφείλουμε να δείξουμε σεβασμό στην κάθε περιοχή. Αυτά που έχει να αναδείξει. Η αγορά έχει ανάγκη από ποιοτική ποικιλία και όχι από προϊόντα της σειράς, που επιδιώκουν την ολοκληρωμένη προσοχή και πέραση. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, είναι εύκολο κανείς να αδιαφορήσει για την κουλτούρα του κρασιού και να στοχεύει σ’ ένα προσωπικό συμφέρον.
Αλλά ο κόσμος, δύσκολα ξεγελιέται. Ο κόσμος που μπορεί να έχει μια παραπάνω άποψη και γνώση στην ποιότητα του κρασιού. Γνώση και μετά άποψη. Οι οινόφιλοι πλέον είναι εκπαιδευμένοι και δεν σταματούν να εκπαιδεύονται. Μέρα με τη μέρα το κοινό μεγαλώνει. Οι απόψεις και οι συζητήσεις αυξάνονται. Με τη διαφορά πως υπάρχει ένα κοινό, ικανό να μελετήσει μια ετικέτα και να βγάλει τα συμπεράσματά του, παραπάνω από μια φορά. Σαφώς και δεν εστιάζουμε στην αρέσκεια του ουρανίσκου αλλά στην αντικειμενική του άποψη γύρω από αυτό που δοκιμάζει. Συμπεριλαμβανομένου την κατηγορία του, την ποικιλία του και το αμπέλι. Άρα όλα μπορεί να ανατραπούν. Όλα εκτός από εκείνους που δίνουν προτεραιότητα στη φροντίδα και στην ανάδειξη του προϊόντος.
Οι συζητήσεις λοιπόν παραμένουν συζητήσεις. Οι οινοπαραγωγοί ενεργά γρανάζια και η φιλοσοφία τους, ο φάρος που οδηγεί τις φιλοδοξίες τους στην αγορά. Σε μια αγορά που θέλει να μονοπωλεί στα πάντα. Μα είναι όντως έτσι; Ή ο κόσμος είναι εκείνος που την φτιάχνει παγιδευμένος στα σοκάκια της; Είναι έτσι; Ή απλά παρασύρεται;
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
