Aρχές δεκαετίας ‘80…
Δικαστικό Μέγαρο Λάρισα…
δρομάκι Μαρίνου Αντύπα…
σημείο συνάντησης…
για τις πιο ωραίες φάτσες της πόλης…
ετερόκλητες φάτσες…
κυρίαρχο το ροκ πανκ στοιχείο…
με τον αντίστοιχο ενδυματολογικό κώδικα της εποχής…
στενά ξεθωριασμένα σωληνωτά τζιν…
μπότες ή αθλητικά άσπρα…
μακρύ μαλλί τα αγόρια…
τζιν μπουφάν όπου με πολύ επιμέλεια η μαμά είχε ράψει πάνω…
ότι μπορούσε να ραφτεί…
από υφασμάτινες στάμπες συγκροτημάτων…
εκεί μαζευόταν…
εκείνοι…
που κατά την κλισέ φράση…
οι γονείς των άλλων παιδιών…
δεν θα ήθελαν να κάνουν παρέα…
εγώ…
με το ένα πόδι στην παιδική ηλικία…
και το άλλο έτοιμο να δρασκελίσει την εφηβεία…
ο πατέρας μου…
προϊστάμενος στην τότε Εμπορική Τράπεζα…
εκεί που βρίσκεται τώρα…
μεγάλη αλυσίδα…
κάθε φορά που πήγαινα να τον συναντήσω…
έριχνα ματιές…
στο στενό δρομάκι…
χαζεύοντας φάτσες…
στους τοίχους…
ανάμεσα στα πολλά συνθήματα με σπρέι…
ξεχώριζε ένα…
ΟΖΖΥ…
με τα Ζ να τα κόβει μία οριζόντια γραμμή…
κάνοντάς τα να μοιάζουν με Ξ…
όταν πρωτοείδα το ΟΖΖΥ στον τοίχο…
το διάβασα οξύ…
προσπαθώντας με το μυαλό μου…
να καταλάβω…
πως και το οξύ…
βρέθηκε σύνθημα στον τοίχο…
χρειάστηκε μια ερώτηση στους μεγαλύτερους της παρέας…
και ένα ρεζιλίκι…
έτσι…
έμαθα τον Όζι Όσμπορν…
μαζί με αυτόν…
τους Black Sabbath…
γιατί πρώτα μάθαινες τον Όζι που ήταν σύνθημα στους τοίχους…
μετά τους Black…
κι αν πρώτη φορά που ακούγεται ο όρος heavy metal…
είναι το τραγούδι Born to be wild των Steppenwolf…
αναφέρεται σε μοτοσυκλέτα…
όχι να προσδιορίσει το νέο είδος μουσικής…
οι Black Sabbath ήταν εκείνοι…
που χωρίς να το καταλάβουν…
έγιναν οι πρώτοι εκπρόσωποι της heavy metal…
περνάει η εφηβεία με Black Sabbath…
στημένος Παρασκευή μήπως το Μουσικόραμα παίξει κάτι από Όζι και Black…
με τις κασέτες…
αντιγραφές από δίσκους…
να κυκλοφορούν χέρι χέρι…
με τυχερούς…
όσους ήξεραν κάποιον με πειρατικό σταθμό…
άρα πρόσβαση σε περισσότερο υλικό…
γιατί τον Όζι δεν τον χόρταινες…
τον κατανάλωνες…
αμάσητο…
αυτόν…
τη μουσική του…
τη ζωή του…
τους θρύλους που τη συνόδευαν…
θρύλοι με διαστάσεις μύθου…
από αποκεφαλισμένα με τα δόντια περιστέρια και νυχτερίδες…
μέχρι παπάδες που έφαγαν το τίγκα στα ναρκωτικά…
κέικ του Όζι…
πολλές φορές…
η μουσική σκεπαζόταν από το θρύλο…
αδικώντας…
το γεγονός ότι οι Black Sabbath…
ήταν μια από τις επιδραστικές μπάντες του 20ου αιώνα…
διάβαζα τώρα…
ότι με το θάνατο του Όζι…
έφυγε ένα κομμάτι της εφηβείας μας…
και άλλα μελοδραματικά…
που καθόλου δεν αρμόζουν στο κλίμα…
όταν ο ίδιος…
πήρε παράταση από το Χάρο ακόμη μία φορά…
για να κάνει αυτή την μεγαλειώδη…
αποχαιρετιστήρια συναυλία…
την τελευταία έξοδο…
ο Όζι έδωσε με την μουσική και τη ζωή του…
το σκοτεινό νόημα στην εφηβεία μας…
θα θυμόμαστε…
συζητήσεις με μία μπύρα στο χέρι…
τσιγάρο άφιλτρο στο στόμα…
και το δικό μας boombox στο δρόμο…
να παίζει Black Sabbath…
την ίδια ώρα…
οι Coldplay…
σε μία πρωτοφανή απαράδεκτη αδιακρισία…
για λίγο παραπάνω show…
εξέθεταν ανθρώπους και τη ζωή τους…
ο Όζι…
μόνος του…
στο θρόνο του…
αυτός η μουσική και ο θρύλος του…
τελευταία φορά ζωντανά…
με τον Χάρο από κάτω…
να χειροκροτά…
λίγο πριν αμολήσει τις νυχτερίδες…
να κατακλύσουν τη σκηνή…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
