Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Θέλοντας να γράψω για τη Χριστιανική Ενόραση, δεν βρίσκω καλύτερη περιγραφή από αυτήν του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου και από αυτήν της προς Εφεσίους Επιστολής, που η Εκκλησία μας όρισε να αναγιγνώσκονται την Δευτέρα της Πεντηκοστής. Οι Πατέρες της Εκκλησίας επέλεξαν τα κείμενα αυτά για την Εορτή της Πεντηκοστής ως τα πιο αντιπροσωπευτικά για το Άγιο Πνεύμα.
«Είπεν ο Κύριος, προσέξτε ,μην περιφρονήσετε κανέναν απ΄αυτούς τους μικρούς, γιατί σας βεβαιώνω πως οι άγγελοί τους στον ουρανό βλέπουν συνεχώς το πρόσωπο του ουράνιουι Πατέρα μου (Ματθ.ιη΄10-20)
«Κάποτε ήσασταν στο σκοτάδι, τώρα όμως, που πιστεύετε στον Κύριο, είστε στο φως. Γιατί η ζωή εκείνων που οδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα διακρίνεται για την αγαθότητα, τη διαιοσύνη και την αλήθεια. Να εξετάζετε τί αρέσει στον Κύριο. Και να μη συμμετέχετε στα σκοτεινά και ανώφελα έργα των άλλων, αλλά να τα ξεσκεπάζετε .’ (Εφ. ε΄, 8-19)
Θυμάμαι τώρα τη γιαγιά μου Βασιλική στη Δεσκάτη Γρεβενών, που έλεγε ότι τα πάθια της ήταν «τα ελέη του Χριστού». «Τράβηξα τα ελέη του Χριστού». Εννούσε ότι τα δικά της «πάθια’ τα υπέφερε γι’ αυτήν ο Χριστός, όπως λέει η Προφητεία του Ησαΐα : «Αυτός τας ασθενείας μας έλαβε και τας νόσους μας εβάστασε». Ο Χριστός με αυτόν τον τρόπο ελεούσε τη γιαγιά μου, όπως όλους τους ανθρώπους. Ήταν τόσο δυνατά που δε θα μπορούσε να τα βαστάξει η γιαγιά μου. Ο Χριστός γινόταν για τη γιαγιά μου ο Κηρυναίος της, που βάσταξε το σταυρό του Χριστού.
Από την άποψη της Χριστιανικής Ενόρασης ο Χριστός στην περίπτωση της γιαγιάς μου ήταν ο εαυτός του εαυτού της, Κανείς δε μπορούσε να είναι πιο κοντά της, πιο κοντά κι από τον εαυτό της. Η γιαγιά μου έβλεπε το Χριστό ως πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητά της. Μια υπαρξιακή πραγματοποίηση της ένωσης μαζί της.
Θυμηθείτε το στίχο του Ψαλμού, για τους πλησίον , που «μακρόθεν έστησαν» στον πόνο του. Η γιαγιά μου αντίθετα ένιωθε το Χριστό να είναι πλησιέστερος σ’ αυτήν από ό,τι ήταν η ίδια στον εαυτό της. Ήταν μια εισπήδηση της ανθρώπινης ύπαρξης στο Θείο. Την επίγνωση αυτή ο συγγραφέας Μέρτον θεωρεί μια τέλεια αυτογνωσία, στην κοινωνία με το Θεό μέσω της χάρης του Ιησού Χριστού.
«Εγώ είμαι η άμπελος , υμείς τα κλήματα» Ως παιδιά του Θεού είμαστε και συγκληρονόμοι στην κληρονομία του Ελέους του Θεού. Με την ανάληψη του Χριστού, σημειώνει ο Μέρτον, δεν τρεφόμαστε σαν τα σκυλάκια από τα ψιχία, που πίπτεουν από το τραπέζι των κυρίων τους. Ο Θεός μας έβαλε να καθίσουμε μαζί με το Χριστό στους ουρανούς.
Η Χριστιανική Ενόραση είναι μια πρόγευση της νίκης της ζωής πάνω στο Θάνατο μέσα στις ψυχές μας. Η γιαγιά μου δεν ένιωθε το φόβο που ένιωθε ο Ρίλκε στην Ελεγεία του Ντουίνο, ότι στην ένωσή μας με το Θεό χάνουμε τον εαυτό μας. Αντιθέτως η γιαγιά μου πίστευε στις τελευταίες στιγμές της ζωής της, στην ένωση της ψυχής της με το Χριστό, που είναι μέσα της. Είχε επίγνωση της ενοίκησης του Χριστού. Η αγωνία και ο φόβος δεν είχαν πια κανένα νόημα γι’ αυτήν. Ήταν εντελώς ήσυχη, στα χέρια του Θεού.
Η θάλασσα δίνει μια εικόνα της Χριστιανικής Ενόρασης. Η θάλασσα στην επιφάνειά της είναι ταραγμένη, αλλά στα βάθη του ωκεανού βρίσκεται σε αιώνια γαλήνη
Μια άλλη εικόνα από τη φύση είναι οι στίχοι του ρωσικού τραγουδιού; «Πού ήσουν αιτέ με τις ασημένιες φτερούγες σου;
-Ήμουν επάνω στα ψηλά βουνά, όπου αιώνια γαλήνη επικρατεί.»
Στη Χριστιανική Ενόραση ο Θεός δεν είναι αντικείμενο του νου. Στην Ενόραση ο Θεός είναι η πραγματικότητα του Θεού μέσα στην πραγματικότητα του ανθρώπου.
Αυτό νόημα έχουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Γι’ αυτό στο αγκάθι τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο να το διώξει από πάνω μου. Η απάντησή του ήταν: Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα σ΄ αυτή την αδυναμία σου». Με περισσότερη, ευχαρίστηση, λοιπόν, θα καυχηθώ για τις ταλαιπωρίες μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού«. (2Κορ. 12,9).
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
