Βραβεία Tony 2025: Πολιτιστικό γεγονός ή προνόμιο λίγων;

Τα Βραβεία Tony 2025 έχουν ήδη προκαλέσει αρκετό διάλογο γύρω από τη σημασία, την αμεροληψία και – κυρίως – την προσβασιμότητά τους. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα που εξόργισε θεατρόφιλους; Η λεγόμενη «λοταρία» για την αγορά εισιτηρίων στα βραβεία, που ξεκινά από 500 δολάρια. «Αν αυτό είναι λοταρία, τότε το Broadway ίσως χρειάζεται να κοιτάξει ξανά τον ορισμό της λέξης ‘προσιτότητα’», αναφέρουν θεατρόφιλοι στο TikTok.

Η συζήτηση για την κοινωνική απομόνωση του Broadway από τις ευρύτερες λαϊκές τάξεις δεν είναι καινούρια. Σε μια βιομηχανία που εξαρτάται από επενδυτές και εμπορικές επιτυχίες, είναι συχνά οι πιο “ασφαλείς” επιλογές που επιβραβεύονται. Οι μεγάλες παραγωγές προσανατολίζονται στο να προσελκύουν τουρίστες (καλή ώρα κι εμένα, γιατί – κακά τα ψέματα – σε ένα ολιγοήμερο ταξίδι δεν προλαβαίνεις να δεις πολλές παραστάσεις) και “elite” θεατές, παραμερίζοντας ριζοσπαστικότερες, πιο τολμηρές φωνές.

Αυτό αποτυπώνεται και στις φετινές υποψηφιότητες. Έργα όπως το Suffs, το Real Women Have Curves (που, περιέργως, βασίζεται σε ανεξάρτητη κινηματογραφική παραγωγή) και το The Outsiders (παραγωγή της Αντζελίνα Τζολί / περσινός θριαμβευτής στα Τόνυ) κυριαρχούν, ενώ άλλες δημιουργίες μένουν στο περιθώριο, παρά τη δυναμική τους παρουσία ή τους αφοσιωμένους fanbase τους. Και ενώ υπάρχουν σπουδαίες ερμηνείες — όπως της Sarah Snook στο The Picture of Dorian Gray — που ξεχωρίζουν, η απουσία άλλων ταλαντούχων καλλιτεχνών από τις βασικές κατηγορίες αναδεικνύει τα όρια ενός πολιτικά φορτισμένου συστήματος.

SUFFS

REAL WOMEN HAVE CURVES

THE OUTSIDERS

THE PICTURE OF DORIAN GRAY

Προβλέψεις:

Με βάση ανεξάρτητα μέσα αλλά και συντάκτες που γνωρίζουν καλά το Broadway, τη βραδιά ενδέχεται να ξεχωρίσουν οι ακόλουθες παραστάσεις και καλλιτέχνες στις βασικές κατηγορίες.

Καλύτερη Αναβίωση Μιούζικαλ: Το Sunset Boulevard, που έφτασε από το West End και κατέκτησε το Broadway, φαίνεται φαβορί, σύμφωνα με το Vulture.

Καλύτερη Ηθοποιός σε Μιούζικαλ: Η μάχη μεταξύ Audra McDonald (Gypsy) και Nicole Scherzinger (Sunset Boulevard) είναι αμφίρροπη. Η πρώτη, υπερ-νικήτρια των βραβείων, πάει να σπάσει ρεκόρ βραβεύσεων αν τελικά κερδίσει.

Επίσης, έχει κερδίσει τη συμπάθεια των ψηφοφόρων καθώς η μεγάλη της αντίζηλος Πάτι Λουπόν μίλησε υποτιμητικά για εκείνη σε συνέντευξη, συνασπίζοντας τους θαυμαστές της.

Η Νικόλ Σέρζινγκερ, από την άλλη, συγκίνησε τόσο πολύ τη βραδιά που, για τεχνικούς λόγους, δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί η παράσταση και χάρισε στο κοινό μια ερμηνεία a cappella με τηλεβόα.

Το New York Times σημειώνει πως η Audra έχει προβάδισμα λόγω θεατρικής κληρονομιάς και επιρροής στον κλάδο.

Καλύτερος Ηθοποιός σε Μιούζικαλ:

Ο Jonathan Groff έχει τη στήριξη των ψηφοφόρων λόγω του Merrily We Roll Along, σύμφωνα με το Deadline.

Αυτό που ξεχωρίζει είναι πως, ακόμα κι αν οι επιλογές δεν αντικατοπτρίζουν πάντα την καλλιτεχνική αξία, τα βραβεία Tony εξακολουθούν να έχουν δύναμη, έστω και ως συμβολισμός. Το ερώτημα βέβαια είναι: τι συμβολίζουν πια; Ή τι πρέπει να συμβολίζουν από εδώ και πέρα;

Όσο για τους θεατές που θα δουν τη διοργάνωση στην Αμερική τηλεοπτικά (και στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου μέσω Ίντερνετ), τι πρέπει να ξέρουμε;

Ο σκηνοθέτης και παραγωγός αναφέρει τα ακόλουθα:

Η χρήση 14 καμερών δείχνει τη σοβαρή επένδυση που γίνεται για ένα τηλεοπτικό αποτέλεσμα υψηλής ποιότητας – ένα μίγμα σκηνικής και τηλεοπτικής κινηματογράφησης που στοχεύει στην άμεση σύνδεση με τον θεατή στο σπίτι. […] Η αναφορά στο “πολύ homework” και στο blocking/marking υπογραμμίζει πόσο λεπτομερής είναι ο σχεδιασμός: δεν πρόκειται απλά για «να πατήσουμε record», αλλά για άψογη εναλλαγή πλάνων, φωτιστικά cues, timing ερμηνειών και ολόκληρη σκηνοθετική, συντονισμένη «συμφωνία».

Η μακρόχρονη παρουσία του Weiss δείχνει τεράστια σταθερότητα σε ένα τόσο απαιτητικό φόρτε, ενισχύοντας την αίσθηση ότι η τελετή είναι προϊόν εμπειρίας και μακράς τεχνογνωσίας – αλλά και ενδεχόμενο σημάδι… έλλειψης φρέσκιας ματιάς.

Η παρουσία τόσων καμερών και η παραγωγή τόσο τεχνικά οργανωμένης εκπομπής καταδεικνύει ότι τα Tony Awards έχουν εξελιχθεί σε τηλεοπτικό προϊόν σχεδόν ανταγωνιστικό με βραδινά βραβεία στούντιο.

Από την άλλη, υπάρχει ο κίνδυνος να επικρατήσει υπερβολικός τεχνικός έλεγχος ή υπερ-σκηνοθεσία, αφήνοντας σε περιορισμένη ελευθερία τους καλλιτέχνες επί σκηνής. Είναι μια ισορροπία ανάμεσα στην ασφάλεια και τον κινηματογραφικό δυναμισμό. Η πορεία του Weiss αντικατοπτρίζει και ένα παράδοξο: ενώ συνεισφέρει τεχνογνωσία, ίσως εγκλωβίζει το τηλεοπτικό ύφος μέσα σε πρότυπα μιας συγκεκριμένης εποχής, καθώς ο ίδιος βρίσκεται επί δύο και πλέον δεκαετίες στο τιμόνι.