Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Γιατί υπάρχω; Μήπως υπάρχω γιατί ευχαριστούνται τα αγαπημένα μου πρόσωπα να με βλέπουν ή γιατί ευχαριστιούνται να ξέρουν ότι υπάρχω εν τη ζωή; Δεν νομίζω ότι υπάρχω αποκλειστικά για τη χαρά τους και την αγάπη τους. Ίσως να υπάρχω και γι’ αυτό.
Μήπως υπάρχω για να υπηρετώ; Σαν τον ελαφοκυνηγό που όπως λέει το ρώσικο τραγούδι όλη μέρα μόνος στην Τάϊγκα της Σιβηρίας «όλη μέρα κυνηγάει και τον εαυτό του βρίζει. Δεν ξέρει πώς να ζει και να υπηρετεί;» Κι αυτό δεν φαίνεται να είναι η αιτία που υπάρχω.
Μήπως υπάρχω για τον εαυτό μου; Γιατί θέλω να υπάρχω και ο Θεός μου δίνει αυτή τη χάρη; Αυτό σημαίνει ότι ο σκοπός που υπάρχω είναι να γίνω ο εαυτός μου. Επειδή ακόμα δεν έγινα ο εαυτός μου. Λείπουν και άλλα στοιχεία που πρέπει να υπάρξουν για να συμπληρωθεί η εικόνα μου.
Η σκέψη ότι μπορεί να υπάρχω για τον εαυτό μου είναι μια χαρούμενη σκέψη. Δε θα μου άρεσε η σκέψη ότι υπάρχω δίχως σκοπό. Ότι θα μπορούσα και να μην υπάρχω. Αυτό θα σήμαινε ότι δεν έχω ελπίδα να ζω την αιώνια ζωή στη βασιλεία των ουρανών. Αλλά εγώ ελπίζω ότι θα ζω στην αιώνια ζωή.
Έχουμε την αίσθηση της αιώνιας ζωής σε ό,τι είναι ανεπανάληπτο. Ακόμα και σ’ αυτή τη ζωή βλέπουμε πολλά πράγματα που είναι ανεπανάληπτα. Μας περιτριγυρίζουν πάμπολλα κοινά πράγματα, αλλά η αληθινή χαρά μας δεν είναι στα κοινά πράγματα, σ’ αυτά που επαναλαμβάνονται.
Η αληθινή χαρά μας είναι στα πράγματα που μας δίνουν την αίσθηση του μοναδικού και ανεπανάληπτου. Ό,τι αγαπάμε γίνεται μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Πόσο άραγε ακόμα θα ενδιαφερόμαστε αποκλειστικά για την σωματική μας ύπαρξη και θα αδιαφορούμε για τον πνευματικό εαυτό μας;
Το ενδιαφέρον μας για τον πνευματικό εαυτό μας θα ξυπνήσει κάποτε. ‘Εχω για πολλά χρόνια αναρτημένη στον τοίχο την Εντολή του Κυρίου «ΑΓΡΥΠΝΕΙΤΕ». Αλλά δεν απελπίζομαι. Η ελπίδα μου είναι δώρο του Θεού, όπως και η ζωή μου είναι δώρο του Θεού.
Μ’ αρέσουν τα λόγια της Αγίας Γραφής: «Εμείς ενεργούμε σαν πρεσβευτές του Χριστού, λοιπόν, σας παρακαλούμε: Συμφιλιωθείτε με τον Θεό.» ( Β’ Κορ. 5:20). Ο Απόστολος Παύλος μας αποκαλεί «συνεργάτες του Θεού στο έργο του.» (Β΄Κορ. 6:1)
«Οι πράξεις που κάνουμε ωθούμενοι από το πνεύμα είναι κυριολεκτικά δικές μας πράξεις, ταυτόχρονα είναι ενέργειες του Θεού. Το πνεύμα δεν είναι μόνο εκείνο του ανθρώπου, αλλ’ αυτό ενωένο με το Πνεύμα του Θεού (με τις ενέργειες του Θεού). Είναι το πνεύμα του ανθρώπου ωθούμενο και καθοδηγούμενο από το Πνεύμα του Θεού. Όποιος ενώνεται με τον Κύριο αποτελεί ένα πνεύμα μ’ Αυτόν.(Μέρτον, Ο Καινούριος Άνθρωπος).
Ανάμεσα στο «πιστεύω» και στο «δεν πιστεύω» δεν υπάρχει κάτι τρίτο. Όταν αποκλείεται το ένα ισχύει το άλλο. Κι αφού αποκλείω το «δεν πιστεύω» , ισχύει το «πιστεύω».
Αποκλείω το δεν πιστεύω στο Θεό. Πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει, με ξέρει και μ’ αγαπάει. Τότε γιατί φοβάμαι; Ο Θεός υπάρχει και δεν αφήνει ποτέ τον έλεγχο.
Η υπερβολή της δυνάμεως είναι στο χέρι του Θεού. «Και τα καλά και τα κακά δεχούμενα» έλεγε το Ρηνιώ, η μάνα των ψαράδων, στον Άγιο Στέφανο, στην Κάλυμνο. Υπάρχω γιατί ο Θεός μ’ αγαπάει!
mlvardospot.blogspot.com
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
