«Είναι πραγματικά όμορφο και μεγάλο πλεονέκτημα να ζεις όλη σου τη ζωή σε μια πόλη και να τη βλέπεις να αλλάζει μαζί σου. Ακόμα πιο όμορφο είναι να συμμετέχεις και να βάζεις και εσύ ένα λιθαράκι σε όλες αυτές τις αλλαγές, να έχεις όραμα και να θέλεις να συμβάλεις έστω και λίγο ώστε αυτές οι αλλαγές να οδηγήσουν στο όραμα»
Γράφει ο Γιώργος Σούλτης
Ζω στη Λάρισα από επτά χρονών, εδώ πήγα σχολείο, Γυμνάσιο (και Φροντιστήριο όπου αυτοί οι υπέροχοι δάσκαλοι σημάδεψαν τη ζωή μου). Μεγαλώσαμε παίζοντας στους δρόμους του Αγίου Νικολάου, κάναμε ποδήλατο στο ανάχωμα της Ηρώων Πολυτεχνείου, παίζαμε όλη μέρα στις κούνιες στον Άγιο Αντώνιο, μπαίναμε στα κλεφτά στο έρημο κλειστό κτήμα Αβέρωφ με το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Τα πρώτα φλέρτ τα ζήσαμε στο νυφοπάζαρο της Κούμα και τα πρώτα ραντεβού στο Φρούριο, στο Ρολόι και στο Αλκαζάρ.
Περάσαμε ατέλειωτες ώρες στους κινηματογράφους, το χειμώνα στη ζεστασιά του Πάλλας, του Ορφέα, του Διονύσια…. και το καλοκαίρι στις ευωδιαστές βραδιές του Τιτάνια, του REX, του Όασις και όλων των λαϊκών συνοικιακών κινηματογράφων. Είχα την τύχη μετά τις σπουδές να επιστρέψω στην πόλη των παιδικών μου χρόνων και εδώ να εργαστώ και να δημιουργήσω οικογένεια . Μεγάλωνα βλέποντας τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και αυτά και να αλλάζουν μαζί με την Λάρισα που και αυτή μεγάλωνε και άλλαζε. Το ανάχωμα έγινε λεωφόρος, τα γύρω χωράφια έγιναν συνοικίες και τα όμορφα σπιτάκια έγιναν πολυκατοικίες. Οι αλάνες που παίζαμε στο κέντρο χάθηκαν, τα αυτοκίνητα πήραν τη θέση των ποδηλάτων και η Λάρισα ασχήμυνε. Μετά ήρθαν οι πεζόδρομοι, το Αρχαίο θέατρο, τα πάρκα, τα Μουσεία και η Λάρισα άλλαξε και πάλι τελείως μορφή καθώς μεταμορφώνονταν σε μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή πόλη.
Είναι πραγματικά όμορφο και μεγάλο πλεονέκτημα να ζεις όλη σου τη ζωή σε μια πόλη και να τη βλέπεις να αλλάζει μαζί σου. Ακόμα πιο όμορφο είναι να συμμετέχεις και να βάζεις και εσύ ένα λιθαράκι σε όλες αυτές τις αλλαγές, να έχεις όραμα και να θέλεις να συμβάλεις έστω και λίγο ώστε αυτές οι αλλαγές να οδηγήσουν στο όραμα. Κάποιος θα πει και τι μπορεί να κάνει ένας πολίτης μόνος του; Κατά τη γνώμη μου πολλά, άλλωστε ένα συλλογικό όραμα δημιουργείται από τη φαντασία, τις προτάσεις, τις συζητήσεις, τις συμφωνίες και τις διαφωνίες του κάθε μεμονωμένου πολίτη. Καμία γνώμη, καμία πρόταση δεν περισσεύει σε μια δημοκρατική πολιτεία. Πάντοτε πίσω από κάποιες καινοτομίες, πίσω από κάποιες σημαντικές παρεμβάσεις, πίσω από κάποια εμβληματικά έργα που δίνουν ταυτότητα στην πόλη, κρύβονται άνθρωποι που εργάστηκαν όλη τους της ζωή με πάθος και ανιδιοτέλεια με μόνο κίνητρο την αγάπη για αυτό που έκαναν και την αγάπη για την πόλη τους. Άνθρωποι που τελικά βάζουν την σφραγίδα στο μέλλον της Λάρισας σαν τον Γ.Ι. Κατσίγρα ή τον Γιώργο και τη Λένα Γουργιώτη.
Όσο μεγαλώνουμε (και όμορφα παλιώνουμε που λέει και ο Σαββόπουλος) γινόμαστε ένα με το χώρο που ζούμε, τον πονάμε, τον αγαπάμε, ονειρευόμαστε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να ζήσουν σε μια πιο όμορφη πόλη. Δεν ξέρω αλλά εγώ συγκινούμαι όταν σκέφτομαι ότι εδώ στον ίδιο χώρο, στο χώμα που πατάμε, περπάτησαν, μόχθησαν, ερωτεύτηκαν, πόνεσαν, χάρηκαν και δημιούργησαν το μέλλον μέσα από τα παιδιά τους άνθρωποι συνέχεια για 4000 χρόνια. Σκεφτείτε πόσες μορφές άλλαξε η Λάρισα μέσα σε όλους αυτούς τους αιώνες, αλλά πάντα οι Λαρισαίοι έβλεπαν τον Όλυμπο, απολάμβαναν την ομορφιά του Πηνειού και έπιναν το νερό τους τρώγοντας τους καρπούς που τους έδινε το ίδιο πάντα χώμα. Όποιες και αν ήταν οι κοινωνικές συνθήκες και οι πολιτικές καταστάσεις οι Λαρισαίοι φρόντιζαν για την πόλη τους και την κράτησαν ζωντανή τόσους αιώνες.
Από φοιτητής ακόμα είχα αρχίσει να ενδιαφέρομαι για την κατάσταση της πόλης μας παρακολουθώντας από τότε κάθε δημόσια συζήτηση για την εξέλιξη της. Μετά την μεταπολίτευση και με την συμβολή όλων των δημάρχων η Λάρισα μεταμορφώθηκε ριζικά και πραγματικά μπήκε σε μια πορεία ανάπτυξης που την κατατάσσει στον χάρτη των μεσαίου μεγέθους Ευρωπαϊκών πόλεων. Τα μεγάλα έργα που πραγματικά έδωσαν ώθηση στην ριζική αυτή μεταμόρφωση της πόλης ήταν: 1) Το εξαιρετικό αποχετευτικό δίκτυο , 2) το πολεοδομικό σχέδιο του 1989, 3) η μεγάλης έκτασης πεζοδρόμηση της πόλης, 4) η αποκάλυψη του Αρχαίου Θεάτρου, 5) η δημιουργία του ΧΥΤΑ και ο Βιολογικός καθαρισμός, 5) η δημιουργία των 3 Μουσείων δηλαδή της Πινακοθήκης, Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα, του Διαχρονικού Μουσείου και του Λαογραφικού Μουσείου Γιώργου και Λένας Γουργιώτη. Βέβαια τα έργα που έγιναν στην πόλη αυτά τα 50 χρόνια είναι πολλά και κάποιος θα μπορούσε να αυξήσει την παραπάνω λίστα, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι αυτά τα έργα έβαλαν τα θεμέλια για την ανάπτυξη μιας διαφορετικής και δυναμικής πόλης.
Πάντα πίστευα ότι η Λάρισα έχει πολλά «δυνατά σημεία» σε σχέση με άλλες πόλεις της Ελλάδας. Η κεντροβαρής της θέση, η αγροτική οικονομία λόγω του πλούσιου Θεσσαλικού κάμπου και η πολυπολιτισμική κουλτούρα της πόλης, είναι τα τρία πιο σημαντικά δυνατά σημεία της πόλης τα οποία την κράτησαν ζωντανή και αλώβητη, δια μέσου τόσων αιώνων. Κατά τη γνώμη μου η Λάρισα διατηρεί την ίδια αυτή ταυτότητα σε όλες τις εποχές, από την αρχή της δημιουργίας της μέχρι και σήμερα. Τα δυνατά αυτά σημεία δημιούργησαν μια πόλη η οποία σε όλες τις εποχές καλές και κακές μπόρεσε να συντηρήσει και να κρατήσει ζωντανούς τους κατοίκους της. Μια πόλη ανοιχτή η οποία αποτελούσε πόλο έλξης και φιλοξενίας πολλών μετοίκων. Ίσως βέβαια αυτή η διαχρονική κουλτούρα, μιας πόλης της καθημερινότητας, της δουλειάς και της επιβίωσης να έκανε τους Λαρισαίους να ενδιαφέρονται κυρίως για το σήμερα και για το αύριο, αδιαφορώντας για την διατήρηση της μνήμης του παρελθόντος. Η πόλη διαχρονικά χτιζόταν πάνω στα ερείπια της προηγούμενης εποχής, χρησιμοποιώντας τα ίδια υλικά! Έπρεπε να έρθει το Αρχαίο θέατρο για να καταλάβουμε ότι κάτω από τα πόδια μας είναι θαμμένη μια μακραίωνη ιστορία.
Στη σύγχρονη Λάρισα τα τρία αυτά δυνατά σημεία που περιγράψαμε συνεχίζουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της κάθε μελέτης, του κάθε προεκλογικού προγράμματος και της κάθε παρουσίασης που αφορά την πόλη. Βέβαια η πόλη έχει και πολλά άλλα δυνατά σημεία και αυτά αποτυπώνονται πολύ καθαρά στην Μελέτη για το «Brand name και το Σχέδιο Marketing της πόλης» η οποία εκπονήθηκε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και παραδόθηκε το 2017. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία δύο διευθυντριών της Τεχνικής Υπηρεσίας του δήμου και ξεκίνησε από την διοίκηση του κ. Τζανακούλη. Το έργο εκτελέστηκε και παραδόθηκε κατά την διάρκεια της διοίκησης της ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ. Κατά τη γνώμη μου αποτελεί μια εξαιρετική επιστημονική μελέτη και είναι μια πρωτοποριακή ενέργεια για τα δεδομένα των ελληνικών πόλεων (συνηθισμένη βέβαια στην Ευρώπη).
Η μελέτη του σχεδίου Marketing καταγράφει με λεπτομέρεια και από κάθε πλευρά την κατάσταση της σημερινής Λάρισας και του δήμου, εντοπίζει τα δυνατά και αδύνατα σημεία, προτείνει το brand name της πόλης και παραδίδει λεπτομερειακές προτάσεις για τον κάθε τομέα στον οποίο η Λάρισα μπορεί να διακριθεί, καταγεγραμμένες σε μια σειρά από όμορφα και εύχρηστα βιβλιαράκια. Για την ιστορία το brand name της πόλης που προτείνεται από τη μελέτη είναι το «OPEN CITY – ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ». Δυστυχώς αυτή η εξαιρετικά σημαντική δουλειά για την πόλη χάθηκε στην αφάνεια και η μόνη της χρησιμότητα είναι πλέον να τροφοδοτεί με βιβλιογραφικά στοιχεία μελλοντικούς ερευνητές. Βέβαια κάποιος θα ρωτήσει: «Μα εσείς δε διοικούσατε; γιατί δεν αξιοποιήσατε την εξαιρετική αυτή δουλειά;»
Η απάντηση είναι: 1) Δυστυχώς οι καθημερινές άμεσες προτεραιότητες ενός δήμου και η έλλειψη πόρων (οικονομικών και ανθρώπινων) δε σου επιτρέπουν να σχεδιάσεις και να εργαστείς με μακροπρόθεσμα σχέδια 2) Δυστυχώς επίσης στην Ελλάδα του 21ου αιώνα όλες οι προσπάθειες επιστημονικού σχεδιασμού θεωρούνται «κουλτουριάρικες θεωρίες» τόσο από τους πολιτικούς όσο και από τις υπηρεσίες και 3) Η πολιτική (μικροπολιτική μάλλον) στην Ελλάδα «δεν επιτρέπει» να σχεδιάσεις κάτι μακροπρόθεσμο, γιατί δεν αποδίδει άμεσα πολιτικά οφέλη! Πάντως πρόκειται για με εξαιρετική δουλειά και θα παρακαλούσα την σημερινή δημοτική αρχή (που δεν ξέρω τι γνωρίζει για αυτό το σχέδιο), να δουν τη μελέτη και να την ανεβάσουν στην ιστοσελίδα του δήμου. Καλώ επίσης τον κάθε συμπολίτη που ενδιαφέρετε να αναζητήσει τη μελέτη αυτή στο δήμο. Τέλος θεωρώ ότι για ένα τέτοιο έργο αξίζει να αναφερθούν τα ονόματα των διευθυντριών που είχαν την πρωτοβουλία, πρόκειται για τις κυρίες Μίνα Αϊβαλιώτου και Ευαγγελία Γιοβρή όπως και των καθηγητών του πανεπιστημίου Θεσσαλίας που το εκπόνησαν: του κ. Δέφνερ και της ομάδας του, με κύρια στελέχη τους καθηγητές Μεταξά και Συρακούλη.
Πάντα πίστευα ότι η Λάρισα έχει κάποια «κρυφά» δυνατά σημεία τα οποία μπορούν μελλοντικά να της δώσουν μια άλλη μορφή εξέλιξης και ανάπτυξης. Τα αναφέρω ως κρυφά με την έννοια ότι: 1) ενώ βρίσκονται μπροστά τα μάτια όλων μας, κανένας δεν τα έχει εντοπίσει ως τέτοια, κανένας δηλαδή δεν πίστεψε στην σπουδαιότητας τους. 2) Οι δημοτικές αρχές θεωρούν ότι οι επενδύσεις σε τέτοια έργα απαιτούν μακροχρόνιο σχεδιασμό αφού τα θετικά αποτελέσματα θα αργήσουν να φανούν και επομένως θα δουλέψουν για τον επόμενο δήμαρχο! 3) Οι επενδύσεις σε τέτοια έργα πολλές φορές απαιτούν πολλούς πόρους και τα αποτελέσματα δε φαίνονται άμεσα. 4) Τα μακρόπνοα έργα απαιτούν συναίνεση τόσο σε πολιτικό επίπεδο έτσι ώστε με μεγάλη προσπάθεια να πεισθούν και οι πολίτες. Αρκετά από τα κρυφά αυτά δυνατά σημεία έχουν εντοπιστεί και περιγραφεί στο σχέδιο Marketing το οποίο προαναφέραμε. Σε κάποια από αυτά έχουν αναφερθεί κατά καιρούς και άλλοι συμπολίτες μας και κάποια από αυτά τα ανακάλυψα κατά τη διάρκεια της πολυετούς θητείας μου στα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου και στην θέση του αντιδημάρχου.
Στην διάρκεια της διοίκησης της Συμπαράταξης στο δήμο προσπαθήσαμε να ξεκινήσουμε κάποια έργα στα περισσότερα από αυτά που θα παρουσιάσω σαν «κρυφά» δυνατά σημεία έτσι ώστε να θέσουμε τον σπόρο για την δημιουργία σιγά σιγά ενός οράματος που θα ωριμάσει και θα αποκτήσει πολιτική συναίνεση. Μπορώ να πω ότι στην πράξη τα πράγματα αποδείχτηκαν πολύ δυσκολότερα από ότι αρχικά εγώ προσωπικά πίστευα. Οι δυσκολίες προέρχονταν από όλες τις πλευρές: Πρώτα από όλα από την ίδια της δική μας παράταξη και στη συνέχεια από τις υπηρεσίες του δήμου και τέλος από την νοοτροπία των πολιτών.
Για το κάθε ένα από αυτά που εγώ θεωρώ «κρυφά» δυνατά σημεία της Λάρισας θα αφιερώσω ένα ολόκληρο άρθρο στα επόμενα φύλλα της φιλόξενης Larissanet. Πιστεύω ότι όσο παράξενα και αν ακουστούν κάποια πράγματα, όσο και αν ειρωνευτούν κάποιοι θεωρώντας τις προτάσεις ουτοπία, κάποια πράγματα πρέπει να τίθενται στη δημόσια συζήτηση, να θέτουμε το σπόρο για ένα όραμα όσο ευφάνταστο και αν φαίνεται αυτό σήμερα! Ποιος αλήθεια θα πίστευε το μακρινό εκείνο 1977 όταν ο εργολάβος σκάβοντας την Παπαναστασίου που ανέβαινε στο φρούριο ανακάλυψε κάποιες βαθμίδες του Αρχαίου Θεάτρου, ότι σήμερα θα είχαμε αυτό το θαύμα που λέγεται ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ στο κέντρο της πόλης; Κάποιοι που τότε τους θεωρούσαν «τρελούς» το πίστεψαν και κόντρα σε όλους και κόντρα σε προσωπικά τους ίσως συμφέροντα, έθεσαν τον σπόρο για αυτό που βλέπουμε σήμερα!
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
