Πότε Πρωτομαγιά πότε δέκα ο μήνας, ιδέα δεν έχω…
Μια βροχή, μια ζέστη, τρέχουν οι μέρες, πότε σκονισμένες, πότε καθαρές, αν και εδώ γύρω δυο χρόνια τώρα όχι μόνο σκονιστήκαμε αλλά πήξαμε στα αιωρούμενα σωματίδια από έργα, νεοανεγειρόμενες οικοδομές, όλοι σκάβουν και τελειωμό δεν έχουν, μια τρέλα, ποια Αφρικανική σκόνη, εδώ έχουμε τη δικιά μας, να της δώσουμε και μια πιστοποίηση να την ονοματίσουμε να ξέρει ο αλλεργιολόγος ποιου τύπου σκόνη μας τάραξε, να μας θεραπεύει γρηγορότερα.
Τέλος πάντων όλα για καλό γίνονται, τα έργα εννοώ, γιατί τα δεκαώροφα τερατάκια όπως πάνε θα μας πνίξουν και σαν θα ‘ρθει ο λίβας όχι μόνο θα λιβακωθούμε αλλά ανάσα δεν θα παίρνουμε με τόσο πυκνοδομημένη ανάπτυξη, θεός να την πει ανάπτυξη…
Όσο προχωράει ο μήνας των λουλουδιών, τόσο τα μπουμπούκια ξεθαρρεύουν…Όχι αυτά στις γλάστρες τα άλλα, αυτά που κυβερνάνε, ή που θέλουν να κυβερνήσουν και πάει λέγοντας.
Ζαλίζονται από την ευωδιά τους και μες τη ζάλη πετάν κι ένα μέτρο, μια πρόταση, έτσι για νάχουμε να λέμε. Αν γελάμε ή κλαίμε θα σας γελάσω, σίγουρα όμως αναρωτιόμαστε τι άλλο θα δούμε.
Θα δούμε ή δεν θα δούμε πολίτες να σηκώνουν το χέρι για ταξί φορώντας ταμπελίτσα που θα γράφει “είμαι μεθυσμένος”; Ο ταξιτζής θα λέει “κάνε χου …είσαι, μπες με μειωμένη ταρίφα” και ως δια μαγείας οι μεθυσμένοι δεν θα ξαναοδηγήσουν ποτέ!
Αυτά είναι μέτρα, ως κι οι ταξιτζήδες φρίκαραν, ούτε επιδότηση θέλουν, ούτε καμμιά άλλη ευνοϊκή ρύθμιση. Ξέρετε τι σημαίνει από επαγγελματίας οδηγός να γίνεις κρατικό αλκοολόμετρο; Να περιμένεις επιδότηση για πόσους μεθυσμένους πήγες στον προορισμό τους; Αυτό είναι Κράτος. Τι αστυνόμευση και τι ελέγχους, τη δουλειά μας μπορεί να την κάνουν κι άλλοι. Μέχρι τότε όσοι πίνουν κι οδηγούν μπορούν να κυκλοφορούν κι όποιον πάρει ο χάρος…Στο κάτω κάτω ένα προστιματάκι κόβουν στις περισσότερες των περιπτώσεων αντί να σου κόψουν το δίπλωμα σε χίλια κομμάτια…
Από την άλλη οι δεύτεροι και τριτοτέταρτοι και πέμπτοι στην ουρά διαδοχής του αρίστου, σαν λουλούδια του Μάη κι αυτοί ζαλισμένοι από την ευωδιά τους, σχεδιάζουν επί χάρτου σχέδια επανάκαμψης και νίκης…Άλλος ονειρεύεται επιστροφή, μάλλον άλλοι για λογαριασμό του, άλλος διαδοχή, άλλος συνέδρια, πού πάνε οι Καραμήτροι ένας θεός ξέρει, όπως και πού πάει ο τόπος επίσης…
Εδώ γύρω εν τω μεταξύ πάμε από το κακό στο χειρότερο σε πολλούς τομείς και ειδικά σε θέματα που άπτονται θεσμών, αλλά έτσι γίνεται όταν μια μικρή πόλη φαντασιώνεται πως έγινε μεγάλη… Θα επανέλθουμε, σήμερα δεν έχουμε άλλο χώρο.
Μια και είπαμε τη λέξη μεγάλη, αύριο θα γιορτάσουμε τη Μέρα της Ευρώπης που από κει που φάνταζε μεγάλη συρρικνώθηκε κι έγινε μεζεδάκι στο πιάτο του πλανητάρχη, αλλά έφτασε και η μέρα της Μητέρας, της μάνας της μανούλας της μαμάς…!
Μια γιορτή που πρέπει καθημερινά να τη ζούμε γιατί έρχεται μια μέρα που λέμε, «πούσαι ρε μαμά να μου φτιάξεις έναν φιδέ που κρύωσα και σαν και σε σένα δεν μπορώ να τον φτιάξω…» και η καρδιά σου δακρύζει…για έναν φιδέ…τον δικό της που όμοιο δεν έχει…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
