Δεκαετία του ‘80…
ο Γιώργος Χειμωνάς…
αποφασίζει…
στη δική του μετάφραση των Βακχών του Ευριπίδη…
να αντικαταστήσει τον χαμένο θρήνο της Αγαύης…
προς τον σκοτωμένο και διαμελισμένο από τα χέρια της…
και στα χέρια της, Πενθέα…
με το θρήνο της Παναγίας στον αποκαθηλωμένο Χριστό…
όπως αυτός παρουσιάζεται…
στο βυζαντινό δράμα Χριστός Πάσχων…
η μετάφραση…
η σύνδεση χριστιανικού ειδωλολατρικού…
χωρίς η ιδέα να είναι του Χειμωνά…
είχε προηγηθεί ο Πρεβελάκης…
αλλά ο Χειμωνάς το υλοποίησε καλύτερα…
σηκώνει θύελλα αντιδράσεων στους θρησκευτικούς και όχι μόνο κύκλους της εποχής…
εποχή…
σχεδόν μισός αιώνας…
με το σήμερα…
χωρίς να έχουν αλλάξει πολλά…
καθώς έργα τέχνης συνεχίζουν να βανδαλίζονται…
πάντα στο όνομα του Κυρίου…
τις ημέρες του Πάσχα…
ο Χριστός είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής…
ο σούπερ σταρ…
όπως βάφτισε το δικό του μιούζικαλ…
ο Άντριου Λόιντ Βέμπερ…
πάντα είχα πρόβλημα…
με το ρόλο της Μητέρας Παναγίας…
που είναι εκεί…
έτοιμη να του σηκώσει τον Σταυρό…
να του σκουπίσει τα αίματα από τα βασανιστήρια…
να θρηνήσει το νεκρό του σώμα…
αυτός ο θρήνος της Παναγίας Μάνας…
ο αιώνιος θρήνος της Μάνας…
είτε αυτή η μάνα είναι η Αγαύη από τις Βάκχες…
είτε η Παναγία Μάνα…
που θα κλάψει το σώμα του παιδιού της…
όπως αυτό θα κείτεται νεκρό…
ένα Μάη του 36…
πεσμένο από τις σφαίρες των αστυνομικών…
είναι η Παναγία Μάνα στη Γάζα…
που θα κλείσει αγκαλιά το παιδί της…
ασπίδα στις βόμβες που πέφτουν…
η ίδια Παναγία Μάνα…
που θα μείνει μέρες νηστική…
για να έχει λιγοστό φαγητό το παιδί της…
είναι η Παναγία Μάνα…
που φασίστες θα μαχαιρώσουν το παιδί της…
και αυτή μόλις στερέψουν τα δάκρυα…
θα ουρλιάζει δικαίωση στις αίθουσες των δικαστηρίων…
για το παιδί της…
που έφυγε νωρίς…
είναι η Παναγία Μάνα…
που ένα βράδι θα της τηλεφωνήσουν…
για το παιδί της που χάθηκε…
στις ράγες ενός τρένου…
ενώ εκείνη περίμενε…
ένα τηλεφώνημα ότι έφτασε καλά…
είναι η Παναγία Μάνα…
που θα σκουπίσει τα ματωμένα γόνατα…
γιατί το παιδί έπεσε από το ποδήλατο…
η ίδια Παναγία Μάνα…
που θα το κοιτά κάθε πρωί καθώς φεύγει για το σχολείο…
η ίδια Παναγία Μάνα…
που όταν μεγάλη πια…
αρχίσει να ξεχνά πράγματα, εικόνες και γεγονότα…
μέσα στο βλέμμα της…
θα υπάρχει η ίδια τρυφερότητα…
για το παιδί της…
κι ας μην το αναγνωρίζει…
είναι αυτή Παναγία Μάνα…
δέχεται την απόρριψη από το Σταυρό…
χωρίς να αντιδράσει…
κι ας πληγώνεται μέσα της…
τα παιδιά είναι πάντα παιδιά…
έλεγε μια άλλη μάνα…
τα παιδιά είναι πάντα οι πρωταγωνιστές…
είτε ανεβαίνουν στο ποδήλατο…
είτε θεώνονται στο σταυρό…
πίσω…
βρίσκεται πάντα…
μια Παναγία Μάνα…
στη συγκίνηση των ημερών…
όπως τη νιώθει ο καθένας αυτή τη συγκίνηση…
ας μείνουμε φέτος…
λίγο περισσότερο…
ας μην προσπεράσουμε…
ας κοιτάξουμε καλύτερα γύρω μας…
ας αφουγκραστούμε…
πίσω από ένα…
πάρε με όταν φτάσεις…
πίσω από ένα…
να προσέχεις…
πίσω από ένα…
σ’ αγαπάω που απάντηση δεν θα πάρει…
πίσω από ένα «ντροπιαστικό»…
ζακέτα να πάρεις…
πίσω από ένα…
«από χείλια κλειστά κι από σβησμένα μάτια
πώς να βρω εγώ παρηγοριά; πώς να βαστάξω;
κορμί γλυκόπνοο!»
πάντα θα βρίσκεται…
η ίδια…
Παναγία Μάνα…
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
