Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
«Μνησθήσομαι του ονόματός σου.» Ψαλμ.45,18
Τα αγαπημένα μας πρόσωπα τα έχουμε πάντα στην καρδιά μας. Έχουμε δηλαδή πάντα στο νου το όνομά τους. Θυμούμαστε τα ονόματά τους με αγάπη. Η προσευχή υπέρ αυτών μας δίνει χαρά. » «Εμνήσθην του ονόματος του Υψίστου και ευφράνθην’, λέει ο Δαβίδ. Η μητέρα του Αυτοκράτορος Λέοντος του σοφού επαναλάμβανε ακατάπαυτα με το νου ή με το στόμα το όνομα του γιου της: Λέων μου, Λέων μου…
Μια παροιμία λέει «το όνομα είναι ο άνθρωπος». Αυτό σημαίνει ότι φέρνοντας στη μνήμη μας με αγάπη το όνομα ενός ανθρώπου η αγάπη μας πηγαίνει στο πρόσωπο που έχουμε μέσα στην καρδιά μας. Δεν είναι αντικείμενο της αγάπης μας ο ήχος ή το νόημα του ονόματος, όπως είναι τα «μάντρα» για τους Ινδούς. Με τη μνήμη του ονόματος έχουμε μέσα στην καρδιά μας το αγαπημένο πρόσωπο.
Το πρωί στο «καφέ» της γειτονιάς οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω απ΄ τα οικονομικά θέματα. Όλοι έχουν το ίδιο πράγμα στο μυαλό τους : το χρήμα. Πριν πάω στο «καφέ» διαβάζω την αρχή της επιστολής του Παύλου στους Φιλιππησίους, που μιλάει για την αγάπη του Αποστόλου στους πιστούς στον Κύριο Ιησού. Οι πιστοί είναι μέσα στην καρδιά του. Με χαρά προσεύχεται γι’ αυτούς. Μετά χαράς τη δέηση ποιείτε, γράφει: «Γίνετε δεόμενοι όπως είμαι εγώ.»
Στο «καφέ» ακούγοντας τους θαμώνες σκέφτομαι η ζωή δοκιμάζει δυνατά την πίστη μου. Πώς κλείνουμε στην καρδιά μας τους ανθρώπους ακόμα και τους εχθρούς;
Κατ’ αρχήν με τον όρο «αγάπη του εχθρού» δεν εννοούμε τη συναισθηματική αγάπη, αλλά την αγάπη εκείνη, που όπως την ονομάζει ο Ρώσσος ποιητής, συγγραφέας του δόκτωρος Ζιβάγκο, ο Πάστερνακ, είναι «βαρύς σταυρός»! Η κατανόηση του Ευαγγελίου γίνεται με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Ο Απόστολος Παύλος λέει, πως το Πνεύμα δίνει ζωή. Η κατά γράμμα ανάγνωση σκοτώνει.
Ο Απόστολος Παύλος αρχίζει την επιστολή του προς τους Φιλιππησίους, γράφοντας ότι είναι δίκαιο γι’ αυτόν να έχει τουις Φιλιππησίους πιστούς, πάντοτε μέσα στην καρδιά του και με χαρά να προσεύχεται γι’ αυτούς.
Πώς έχουμε μέσα στην καρδιά μας τον κόσμο ακόμα και τους εχθρούς; Ο άγιος Σιλουανός ο Αγιορείτης διδάσκει να κρατάμε το νου στον Άδη και να μην απελπιζόμαστε. Κρατώ το νου μου στον Άδη, σημαίνει έχω μέσα στην καρδιά μου τον Άδη και δεν απελπίζομαι. Αυτό σημαίνει ότι δεν απελπίζομαι ποτέ. Η χειρότερη στάση ζωής είναι η ζωή της απελπισίας.
Μια καλή στάση ζωής, ίσως η καλύτερη, είναι η στάση της καλής ελπίδας, Τη στάση αυτή περιγράφει στο έργο του Θυσία ο Αντρέϊ Ταρκόφσκι, με μια αλληγορία , που είναι να φυτεύεις ένα ξερό δέντρο και να το ποτίζεις για να ανθίση.
Φαίνεται αδύνατο αλλά δεν είναι, αν ως άνθιση εννοείς το ότι ελπίζεις στο ανέλπιστο. Αν δεν ελπίζεις στο ανέλπιστο, λέει ο αρχαίος φιλόσοφος Ηράκλειτος, δεν ελπίζεις καθόλου. Ο Ηράκλειτος μάλλον δεν έλπιζε καθόλου. Τον ονόμαζαν ο φιλόσοφος που κλαίει, γιατί έκλαιγε διαρκώς. Αντίθετα με τον Δημόκριτο που γελούσε ασταμάτητα και τον ονόμαζαν «ο φιλόσοφος που γελά»!
Μια καλή συμβουλή για τη μνήμη των ονομάτων είναι αυτή του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη που έλεγε «κλείσε στην καρδιά σου την Ελλάδα, και θα νιώσεις κάθε είδους μεγαλείου!
Ο άγιος Διάδοχος Επίσκοπος Φωτικής γράφει στον Ασκητικό Λόγο του, να κλείνουμε μέσα στην καρδιά μας το άγιο και ένδοξο όνομα του Κυρίου Ιησού κι αυτό να το έχουμε μελέτη στο βάθος της καρδιάς μας.
Η μνήμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού είναι ο πολύτιμος μαργαρίτης, της παραβολής για εκείνον που πούλησε τα πάντα για να τον αγοράσει, για να έχει την ανείπωτη χαρά από την εύρεσή του!
mlvardospot.blogspot.com
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
