Δυο χρόνια ακριβώς από την τραγική επέτειο της »θυσίας στις ράγες» και τα χέρια σαν πιο βαριά από τις πρώτες μέρες της τραγωδίας γυρεύουν να βρουν δρόμο ανάμεσα στον νου και στην καρδιά για να χαράξουν λόγια παντοτινής μνήμης στα θύματα, αμέριστης παρηγοριάς στους γονείς, στα αδέλφια, σε όλους όσοι ήταν κάποτε η ζωή τους, σε όλους εκείνους που μείνανε με χέρια αδειανά…
Λίγες μέρες μετά την τραγωδία σε αυτήν τη στήλη γράφαμε: » …η πόλη μας πονάει, μια ομίχλη στα βλέμματα, μια σκιά στα βήματα, μια θλίψη που κάνει ακόμη και τους συνηθισμένους θορύβους να μην ακούγονται…η πόλη μας συμπάσχει και πάσχει…Και αυτό δεν χρειάζεται χρονογραφικά τερτίπια, είναι η αλήθεια που κυριαρχεί , που εκφράστηκε και που σίγουρα θα έχει συνέχεια.»
Τη συνέχεια την είδαμε, τη ζούμε δυο χρόνια τώρα που ένα ανίκανο Κράτος όχι μόνο δεν έδωσε απαντήσεις στο πώς και γιατί ένα τέταρτο του αιώνα μετά το μιλένιουμ, όχι μόνο δεν βρέθηκε άκρη για το ποιοι »άναψαν» φωτιά σε εκατοντάδες σπίτια,-ποτέ δεν πονάει μόνο μια οικογένεια σε περιπτώσεις αβάσταχτου πένθους-, αλλά μέσα σε μια πρωτοφανή κι αν όχι εσκεμμένη ανικανότητα πολλαπλασίασε τα ερωτήματα, τα πώς τα γιατί, κι οδήγησε μια ολόκληρη κοινωνία σε πάνδημη αγωνία και αβεβαιότητα για το αν τελικά θα αποκαλυφθεί η αλήθεια και θα συμπληρωθεί το παζλ των ενόχων ή αν μαζί με το μπάζωμα έλθει και το κουκούλωμα…
Μια ολόκληρη κοινωνία που ακριβώς ένα μήνα μετά από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια που είδε ο τόπος τα τελευταία χρόνια ξαναβγαίνει στους δρόμους με παλλαϊκό αίτημα τη δικαίωση των θυμάτων και την απονομή δικαιοσύνης.
Όλη αυτή τη γενικευμένη οργή κι απαίτηση την βλέπουμε δυστυχώς να γίνεται σήριαλ φωνασκούντων στα Μέσα και viral στα σόσιαλ από όλους όσοι επιχειρούν να προσποριστούν τον πόνο των γονιών που έχουν κινήσει γη και ουρανό να βρούνε τους ενόχους, κι έχουν γίνει υβριστές οι μεν και a priori δικαστές οι δε.
Θα μου πείτε πρώτη φορά γίνεται αυτό; Ε όχι βέβαια. Αλλά οι μεν ονοματίζουν όχλο τους πολίτες που θέλουν ένα δάκρυ να στείλουν σε πενήντα επτά αδικοχαμένους νέους ανθρώπους, οι δε τους θεωρούν αφετηρία πολιτικών αλλαγών, και όλοι μαζί με όλο αυτό το κλίμα το κακοφορμισμένο προσπαθούν να μας διαποτίσουν να μας αγκυλώσουν τα δάκτυλα ,να θολώσουν το κάδρο της ενσυναίσθησης, και ίσως για πρώτη φορά βιώνουμε την ανυπαρξία σοβαρού πολιτικού λόγου κι αντίλογου και γυρίζουμε πίσω σε πολύ βαθιά και σκοτεινά νερά..
Σε όλους όσοι προσπαθούν να κερδίσουν από τον πόνο μανάδων και πατεράδων και από την αγωνία για το αύριο ενός ολόκληρου λαού, μια απάντηση ίσως να υπάρχει: »Βαμμένος είμαι στην αγάπη έτσι ήσουν πάντοτε και συ, πιστεύω σε ένα μονοπάτι που θάμαστε μαζί »*
Άδεια μου αγκαλιά.
Διον. Σαββόπουλος.
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
