Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον έχει… πάρει το μάτι σας σε κάποια από τις μεγάλες επιτυχίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Συνήθως σε δεύτερους, αλλά απολύτως χαρακτηριστικούς ρόλους, ο περί ου ο λόγος, Άρης Μαλιαγρός υπήρξε πολλά περισσότερα από ο «κύριος με το μονόκλ», όπως τον αποκαλούσαν ακόμη και οι συνάδελφοί του.
Το μονόκλ άλλωστε τον συνόδεψε σε πολλές από τις ερμηνείες του, αφού ταίριαζε απόλυτα με το προφίλ του αριστοκράτη -άλλοτε καλοσυνάτου και άλλοτε στυγνού-, του ευπατρίδη και του εκπροσώπου της ανώτερης οικονομικής και κοινωνικής τάξης. Ένα αξεσουάρ που ταίριαξε απόλυτα με την εικόνα και προσέδιδε ακόμη μεγαλύτερο κύρος στον ηθοποιό του οποίου ελάχιστοι σήμερα θυμούνται το όνομά του.
Με «ευγενική» καταγωγή
Με κάθε σεβασμό σε κάθε γωνιά και περιοχή της Ελλάδας, το γεγονός ότι ο Άρης Μαλιαγρός γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1895 στην Κεφαλονιά και μεγάλωσε εκεί, είχε τη σημασία του. Εκείνη την εποχή τα Επτάνησα είχαν ενωθεί μόλις τρεις δεκαετίες νωρίτερα με την μαμά-πατρίδα, έχοντας μια εντελώς διαφορετική πορεία για αιώνες. Το γεγονός ότι δεν υπήρξε τουρκοκρατία, αλλά… «δυτικός ζυγός» διαμόρφωσε μια διαφορετική κουλτούρα.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι τέχνες, τα γράμματα, η μουσική ήταν τόσο ανεπτυγμένα στο Ιόνιο και βοήθησαν ανθρώπους όπως αυτός να έρθουν σε επαφή πιο εύκολα με την καλλιτεχνική φύση τους. Από μικρή ηλικία ήξερε τι ήθελε να κάνει στη ζωή του και οι σπουδές του υπήρξαν ανάλογες της κλίσης και του ταλέντου του. Εκτός από υποκριτική την οποία σπούδασε ερχόμενος στην πρωτεύουσα από το Αργοστόλι στην Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, είχε κάνει σπουδές και στη μουσική. Συγκεκριμένα στο Ωδείο Λότνερ, ως τενόρος.
Αυτό ήταν και το «πακέτο» που κουβάλησε μαζί του στην Αθήνα, μαζί με την γνήσια αγάπη του για την Τέχνη.
Φυσικός του χώρος το σανίδι
Έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο πριν καν γίνει 20 ετών. Ήταν το 1914 όταν ο 19χρονος τότε Άρης Μαλιαγρός ανέβαινε για πρώτη φορά στη σκηνή για την παράσταση «Το φιόρο του Λεβάντε». Το σανίδι ήταν ο φυσικός του χώρος. Εκεί δεν ήταν ο ηθοποιός της μανιέρας που είδαμε αργότερα στον κινηματογράφο. Με ευρύ ρεπερτόριο και ανάλογες ερμηνευτικές ικανότητες, υπηρέτησε κλασικά έργα μεγάλων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, δείχνοντας την μοναδική κουλτούρα του.
Από τους τίτλους και μόνο των παραστάσεων στις οποίες έπαιξε και πρωταγωνίστησε, αντιλαμβανόμαστε πολλά για εκείνον. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων, τα «Σοκολατένιος στρατιώτης», «Χριστινάκι», «Τραβιάτα», «Κοντέσα του χορού», «Μπάτερφλάι», «Κατά φαντασίαν ασθενής», «Μισάνθρωπος», «Φιλάργυρος», «Άμλετ», «Βασιλιάς Λήρ», «Έμπορος της Βενετίας», «Κυμβελίνος», «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι», «Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ», «Αρραβωνιάσματα», «Πειρασμός», «Βαβυλωνία», «Αντίζηλοι», «Ερωτικά παιχνίδια», «Αστέρι της Σεβίλλης», «Τα λάθη μιας νύχτας», «Δύσκολος», «Αχαρνής», «Φιλάργυρος», «Το τραγούδι της κούνιας», «Η ηδονή της τιμιότητας» και πολλά-πολλά ακόμη, σε μια διαδρομή που κράτησε δεκαετίες.
Στο σινεμά με… μονόκλ
Η πρώτη του επαφή με το σινεμά έγινε όταν ακόμη ο κινηματογράφος ήταν ακόμη στα σπάργανα. Στο διαδίκτυο καταγράφεται η συμμετοχή του Μαλιαγρού στο «Ο ανήφορος του Γολγοθά» το πολύ μακρινό 1917! Αναφέρεται επίσης το όνομά του και στην παραγωγή του 1930, «Φίλησέ με Μαρίτσα». Ωστόσο, στη συνέχεια για 3 δεκαετίες δεν υπάρχει κάτι, μέχρι να φτάσουμε στο 1960. Τότε ήταν σαν ξαφνικά να τον ανακάλυψαν οι σκηνοθέτες του κινηματογράφου και να του προσφέρουν μαζικά ρόλους σε μεγάλες επιτυχίες εκείνης της «χρυσής» εποχής.
Το ξεκίνημα έγινε με την ταινία «Οι 900 της Μαρίνας», για να ακολουθήσουν μια σειρά από συμμετοχές. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα «Δουλέψτε για να φάτε / Χαραμοφάηδες», «Ενώ σφύριζε το τραίνο», «Ζήτω η τρέλλα», «Ο γαμπρός μου, ο δικηγόρος», «Τρίτη και 13», «Αν έχεις τύχη…», «Η βίλα των οργίων», «Ο εμίρης και ο κακομοίρης», «Το δόλωμα», «Μοντέρνα Σταχτοπούτα», «Ο ουρανοκατέβατος», «Άνθρωπος για όλες τις δουλειές», «Διπλοπεννιές», «Η γυναίκα μου τρελάθηκε», «Ντάμα σπαθί», «Ο καμπούρης», «Ο ξυπόλυτος πρίγκηψ», «Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Κάτι κουρασμένα παληκάρια», «Επιχείρηση Απόλλων» , «Ο επαναστάτης ποπολάρος», «Η Αλίκη δικτάτωρ» , «Η Ρένα είναι «οφσάιντ», με τις δύο τελευταίες παραγωγές να τοποθετούνται χρονικά στο 1972, όταν πλέον ο Μαλιαγρός είχε φτάσει 77 ετών!
Ο επαναστάτης ποπολάρος
Αναμφίβολα ανάμεσά τους ξεχωρίζει η ερμηνεία του στο φιλμ «Επαναστάτης ποπολάρος». Εκεί δίνει… ρέστα καθώς νιώθει πιο οικεία από ποτέ. Το σενάριο (βασισμένο σε έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου) τον θέλει να είναι ο Κόντες (τίτλος τιμής στην Ιταλία αντίστοιχος του κόμη) Τσεζάρε Ροζάρο, στην Ζάκυνθο, την εποχή περίπου που γεννιόταν ο Μαλιαγρός. Υποδύθηκε δηλαδή έναν χαρακτήρα όμοιους του οποίου είχε γνωρίσει και ο ίδιος.
Εκεί είναι το αντίπαλο δέος του Ζέπου Πεμπονάρη (Κώστας Πρέκας), του ήρωα που αναδύεται από τα φτωχά, λαϊκά στρώματα και τολμά να τα βάλει με την άρχουσα τάξη. Ο Μαλιαγρός δίνει το δικό του ρεσιτάλ ερμηνείας, φορώντας φυσικά και το περίφημο μονόκλ που τον καθιέρωσε!
Το φιλμ κυκλοφόρησε το 1971, όταν ο ηθοποιός ήταν 76 χρονών, αλλά όπως φαίνεται και από τις σκηνές, ήταν ακόμη ακμαιότατος. Τελικά έφυγε από τη ζωή στις 18 Δεκεμβρίου 1984 αφήνοντας ένα κενό που μάλλον δεν αναπληρώθηκε ποτέ…
Πηγή: menhouse.gr
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
