Αν είναι να ξαναβγάζω τα ψώνια στη βεράντα για ώρες, να τα ψεκάζω για να φύγει ο μεταπνευμονοϊός, να φοράω μάσκα, να κυκλοφορώ με γάντια, να περνάω αντισηπτικό τις πατούσες του τετράποδου αρχηγού της ομάδας, να καθαρίζω τα μολύβια με Detox μαντηλάκια, αν είναι να μη φιλιέμαι ντιπ και να μην αγκαλιάζομαι, πείτε το τώρα που είναι νωρίς να πάω στο εξοχικό να κλειστώ στην ερημιά να ησυχάσω…! Ε μα…
Ήρθε λέει ο ιός της Κίνας, που δεν είναι κινέζος, ολλανδός είναι, και πέσαν να μας πεθάνουν. Οι επιστήμονες τον γνωρίζουν εδώ και είκοσι χρόνια, όλα τα παιδάκια λένε από πέντε μέχρι δέκα χρονών τον έχουν περάσει, άρα όλο και κάποιος από το σπίτι, είναι γνωστός στην πιάτσα των ιώσεων, αλλά να μην εφησυχάζουμε. Άντε τώρα να βρεις άκρη.
Για να κάνει γιορτές με τους γονείς του ήλθε το κορίτσι από την Κίνα στη Σαλονίκη, κόλλησε ο μπαμπάς,-το κορίτσι εν τω μεταξύ μια χαρά, ο ιός κατσικωμένος στη βαλίτσα,-, μετά λέει κόλλησε και η μαμά αλλά αυτή τελικά δεν είχε τον κινέζο, μετά κόλλησε κι άλλο μέλος της οικογένειας, ένα αλαλούμ πληροφόρησης και βέβαια ώρες δόξας και τηλεθέασης για τα καναλοχαζόκουτα…
Μια ατμόσφαιρα μεταεορταστική νάχεις να χαίρεσαι, την ώρα που οι μισοί γύρω σου φταρνίζονται κι οι άλλοι μισοί κοιλοπονούν… Τι να πω. Ίσως ο Τραμπ που θέλει προς το παρόν να πάρει Παναμά, Γροιλανδία, Καναδά και του πέφτει δύσκολη η Κίνα να βρήκε τρόπο να την τρώσει…Μακάρι όλα να μεγεθύνονται και για επικοινωνιακούς λόγους, γιατί αλλιώς κατά το κοινώς λεγόμενο τη βάψαμε… με απαλά χρώματα ελπίζω.
Μέχρι να δούμε τι θα δούμε, ας μείνουμε λίγο στα τρέχοντα.
Γράφουμε Πέμπτη σήμερα γιατί τα μολύβια κήρυξαν τετραήμερο πένθος, τον σεβάστηκαν τον μακαρίτη, την ώρα που πέφταν βροχή τα δόξα και τα αναθέματα, φωνήεν δεν σημείωσαν, ούτε να τον γνώριζαν. Τετραήμερο είπε ο Κυβερνήτης; (τον λέω κυβερνήτη γιατί ο Τραμπ μπορεί να μας κηρύξει κι εμάς Πολιτεία του), τετραήμερο και οι μυτίτσες, τώρα δε με το που πιάσανε δουλειά συζητάνε για το επόμενο τετραήμερο, έχουν πληροφορίες ως φαίνεται τις οποίες δεν τις λένε παραέξω.
Αν κλείσουμε τον κύκλο και μείνουμε στα όρια της μικρής μας πόλης, άντε μικρομέγαλης, μετά από ένα λαμπερό και επιτυχημένο εν πολλοίς γιορταστικό δεκαπενθήμερο, το ΄25 στα γεννοφάσκια του ακόμη, μας έκανε με τρόπο στενάχωρο, πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Η εξαφάνιση του σαραντάχρονου γιού της δικαστικού που χειρίζεται τη δίκη του αιώνα, τη δίκη των Τεμπών, μονοπωλεί το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και φυσικά της μικρής μας κοινωνίας. Ξέρετε, αυτής που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, αυτής που έχει γνώμη για όλα, αυτής που θα το γράψω ωμά, καίγεται με τον δικό της πόνο και με τον ξένο γεμίζει το χρόνο της…και μάλιστα ευχάριστα.
Λίγος σεβασμός δε βλάπτει, κανείς ακόμη δε γνωρίζει τι συνέβη. Μακάρι μέχρι να βγει το κειμενάκι στον αέρα, να βρεθεί η άκρη. Μέχρι τότε, ειδικά εμείς εδώ γύρω ας σεβαστούμε την αγωνία και τον πόνο της μάνας και της οικογένειας. Πέρα από θέσεις κι αξιώματα τα παιδιά είναι για τους γονείς τους ο κόσμος όλος, για όλους τους γονείς.
Κλείνοντας το ξαναλέω, αν τύχει καμιά ιο-ταραχή, εγώ μάσκα και γάντια δεν ματαφοράω, κάλλιο στο εξοχικό στην ερημιά, παρά να ανταμώνω μια αγάπη μου και να μη της σκάω ένα φιλί στο μάγουλο!
Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET
Ακολουθήστε το 
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
